Οι πύλες της κολάσεως

Στις αρχές του 20ου αιώνα  έχει ολοκληρωθεί η συγκρότηση των περισσοτέρων εθνών-κρατών Μεγάλες πολυεθνικές αυτοκρατορίες όπως η Τουρκία και η Αυστροουγγαρία διαλύονται.

Ο Β.Ι. Λένιν έλυσε με ιδιοφυή τρόπο το πρόβλημα της διατήρησης ενιαίας μιας πολυεθνικής χώρας σαν την Ρωσική Αυτοκρατορία στην εποχή του έθνους -κράτους. Το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, έως και τον πλήρη αποχωρισμό κάθε εθνότητας, ήταν το σύνθημα των Μπολσεβίκων που διατήρησε ενιαία την τέως Ρώσικη αυτοκρατορία και πλέον, από το 1922,την  Σοβιετική Ένωση. Τον διαχωρισμό και την πολυδιάσπαση, που δημιουργεί η εθνική ταυτότητα  τον  υπερβαίνει ο διεθνισμός  που ενώνει. Μόνον η ελευθερία του αποχωρισμού επιτρέπει την ελεύθερη και εθελοντική ένωση, συνένωση, συνεργασία και μακροπρόθεσμα συγχώνευση των λαών, ο θρίαμβος της διαλεκτικής σκέψης στην πολιτική!

Έτσι δημιουργήθηκε ένα ενιαίο κρατικό σύνολο, η Σοβιετική Ένωση που έφθασε το 1936 να αποτελείται από 11 σοσιαλιστικές δημοκρατίες, 22 αυτόνομες δημοκρατίες , 9 αυτόνομες περιοχές και 9 εθνικές επικράτειες. Μάλιστα και προκειμένου να αντιμετωπιστεί, ο κατά τους  μπολσεβίκους, «μεγαλορώσικος σωβινισμός» σχεδόν κατασκευάστηκαν εθνότητες όπως η λευκορωσική,έως ένα βαθμό η Ουκρανική και οι εθνότητες στην  περιοχή του Τουρκεστάν. Για την ιστορία να προσθέσουμε πως με αυτή την προσέγγιση του Λένιν στο εθνικό ζήτημα  διαφωνούσαν επιφανείς σοσιαλδημοκράτες της 2ης Διεθνούς, όπως η Ρόζα Λούξεμπουργκ αλλά και ο Μπουχάριν στο κόμμα των Μπολσεβίκων.   Σύμφωνα με αυτούς το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και τον αποχωρισμό είναι ουτοπικό  ανέφικτο ακόμη και αντιδραστικό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Η αρμονική συνύπαρξη πολύ διαφορετικών εθνοτήτων για πολλές δεκαετίες στην πρώην ΕΣΣΔ δικαίωσε τον Λένιν.

Στις 16 Δεκεμβρίου του 1991 η κόκκινη σημαία υπεστάλη από το Κρεμλίνο. Η Σοβιετική Ένωση είναι παρελθόν. Το ενιαίο κράτος διασπάται εθνοτικά. Η Ρωσία, σαν το μεγαλύτερο από τα κράτη που προέκυψαν, παραλαμβάνει το πυρηνικό οπλοστάσιο και αναλαμβάνει τις διεθνείς υποχρεώσεις της πρώην ΕΣΣΔ. Εθνικές συγκρούσεις ξεσπούν σε διάφορες περιοχές την πρώην υπερδύναμης. Η ήττα της κομμουνιστικής προοπτικής κάνει τους λαούς των χωρών του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού δεκτικούς στο αφήγημα της Δύσης για δήθεν  δημοκρατία, ελευθερία, κράτος δικαίου κλπ, στον λεγόμενο ελεύθερο κόσμο. Η ηγεσία της Ρωσίας που, μην ξεχνιόμαστε, προέρχεται από τας σπλάχνα της σοβιετικής γραφειοκρατίας που ανέτρεψε τα καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, επιχειρεί να ξανασυστήσει την πάλαι ποτέ κραταιά υπερδύναμη. Αυτό όμως το κάνει με τους όρους του μεγαλορώσικου σωβινισμού που, για να ξαναθυμηθούμε τον Λένιν, είναι η χειρότερη μορφή εθνικισμού. Είναι μία προσπάθεια που νομίζω ότι είναι καταδικασμένη να αποτύχει, γιατί η σημερινή Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση και το αφήγημα της είναι ίδιο με αυτό της Δύσης προς το χειρότερο και το φτωχότερο.

Όλο αυτό το διάστημα, από το ΄91 έως σήμερα, το ΝΑΤΟ επεκτείνεται Ανατολικά,  σε χώρες που ανήκαν στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, περικυκλώνοντας την Ρωσία. Η αντίδραση της Ρωσίας ήταν αναπόφευκτη και αυτό το περίμεναν οι Αμερικανο-Ευρωπαίοι. Γι΄αυτό και ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ από την πρώτη στιγμή συντονίστηκαν. Όλος ο Δυτικός κόσμος  σε ένα απίστευτο κρεσέντο υποκρισίας έχει πέσει να κατασπαράξει την Ρωσία αξιοποιώντας την, απαράδεκτη, εννοείται, επέμβαση της στην Ουκρανία.

 Εκείνο που προξενεί εντύπωση όμως είναι η πολύ μεγάλη επιθετικότητα και το πρωτοφανές  μέγεθος των κυρώσεων των Δυτικών.  Ο Πούτιν και η πολιτικό-οικονομική ομάδα, που τον στηρίζει, δαιμονοποιούνται. Αυτό πρόσφατα έγινε με τον Μιλόσεβτς και τον Σαντάμ. Η διαφορά είναι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με στρατιωτική υπερδύναμη, πληγωμένη μεν αλλά υπερδύναμη. Κάθε στιγμή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει και να ανοίξουν οι πύλες της κόλασης. Η ένταξη ή όχι της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, μπορεί να είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα αλλά δεν αρκεί για να εξηγήσει τόσο μεγάλη και συντονισμένη αντίδραση από τους Δυτικούς. Η μόνη λογική εξήγηση γι΄ αυτή τη συμπεριφορά είναι ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Προ μερικών εβδομάδων, στο περιθώριο της τελετής έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων, πραγματοποιήθηκε συνάντηση Πούτιν –Τζινπίνγκ. Σ΄αυτήν υπογράφτηκε κοινή δήλωση Ρωσίας Κίνας για τις διεθνείς σχέσεις. Πρόκειται για ένα ντοκουμέντο στο οποίο καταγράφεται η βούληση των δύο χωρών για κοινή στάση σε πλήθος διεθνών θεμάτων και αιχμές κατά των ΗΠΑ και την Ευρώπη. Η σύγκλιση Κίνας-Ρωσίας συγκροτεί ένας οικονομικό - στρατιωτικό πόλο με μέγεθος που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την παγκόσμια ηγεμονία από τους αγγλοσάξονες. Αν αυτό συμβαίνει τότε εξηγούνται καλύτερα οι αντιδράσεις των Δυτικών. Όμως,  για να παραφράσουμε λίγο τον Τσώρτσιλ, δεν είμαστε στην αρχή του τέλους, ούτε στο τέλος της αρχής, αλλά στα πρώτα επεισόδια  μιας τραγικής περιόδου με κινδύνους  χωρίς προηγούμενο για την ανθρωπότητα.

Καλό κουράγιο αδέλφια, όπως θα έλεγε και ο Όλι Ρεν.