Αυστηρά για τις γιορτές – αυστηρά για τη γενιά «Χ» και άνω

Μοιάζει οριστικό πλέον ότι θα ζήσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας στο βάθος μιας αχυρόμπαλας από θέσφατα και νόμους που δεν σκεφτήκαμε, ούτε προλαβαίναμε να το κάνουμε, που τη λέμε πολιτισμό, η οποία μας προσφέρει την ευεργεσία μερικών δεκαετιών ατομικής ζωής παραπάνω από το βιολογικό μας προσδόκιμο. 

Ας σημειωθεί ότι το προσδόκιμο αυτό βεβαίως και δεν είναι τα… 110, γιατί το αληθές βιολογικό προσδόκιμο οφείλει να περιλαμβάνει την όραση, την ακοή, τη μυική ισχύ και την οξύνοια που μπορούν να μας συντηρούν αυτόνομα στη ζωή και όχι τις απολύτως εξαρτώμενες από την τεχνολογία ή έστω την κοινωνία διαδοχικές παρατάσεις αυτής της ζωής. Μας παρέχει, δηλαδή, την ευεργεσία της μέσης και τρίτης ηλικίας, χωρίς όμως να μας μιλά ποτέ ευθέως και για το τίμημα, που μένει εμείς να ανακαλύψουμε: τα βαριά χρόνια μοναξιάς, συναισθηματικής μοναξιάς, σε έναν κόσμο όπου για καθένα μεσήλικο και άνω άτομο καταρρέει η δυνατότητα οριζόντιας σύνδεσης με τον κόσμο, με τη μορφή της κοινότητας ή έστω της οικογένειας, αλλά και κάθετης, με τη μορφή της θρησκείας και ευρύτερα, της βιωματικής φιλοσοφίας και της μεταφυσικής. 

Μην παρασυρόμαστε – η μοναξιά υπάρχει και ανεξαρτήτως της παρουσίας συντρόφων και φίλων, καθώς ιδανικά, βαλτώνουμε μέσα σε δυαδικές σχέσεις, τις οποίες συνήθως ζητιανεύουμε, με άτομα που βρίσκονται στην ίδια αναζήτηση, αλλά που αποδεικνύονται λίγα το ένα για το άλλο χωρίς να φταίνε, αφού δεν είναι δυνατόν να ζητάς από μια συντροφική σχέση ή μια φιλία να σε σώσει υπαρξιακά… 

Κάποιοι διατηρούμε και ένα πρότυπο της ιδανικής κατάστασης μιας σχέσης, με βάση τη σχέση μας με τη μάνα ή τον πατέρα μας, πρότυπο που είναι αδύνατο να εκπληρώσει ποτέ για εμάς ο ξένος, ούτε καν στην εξωπραγματική συνθήκη ενός απόλυτου και ισόβιου έρωτα – αφήστε που το εν λόγω πρότυπο χτίζεται και παραμένει ως οδική σήμανση μόνο για όσους είμαστε κάπως πιο τυχεροί ώστε να το αποκτήσουμε, ενώ για τους άλλους, τους ορφανούς, η ανεκπλήρωτη ανάγκη της σύνδεσης είναι ταυτόχρονα και αδύνατο να μεταφραστεί σε κάτι συγκεκριμένο, έστω και ονειρικό, παγιδεύοντάς τους στο χάος των διαδοχικών και φαινομενικά ανεξήγητων αποτυχιών στις διαπροσωπικές επιλογές τους.

Μοναδική παρηγοριά –επ’ ουδενί όμως και ελπίδα– απομένει η ικανότητα σχέσης με τον ίδιο τον εαυτό σου. Αν έχεις καταφέρει να τον αγαπάς –άλλο περιπετειώδες βουνό αυτό– του ζητάς αυτός να σε φροντίσει για τα πρακτικά, σε μια κατάσταση σκληρής και έτσι υπερβολικής ενηλικίωσης, αυτός και για τα συναισθηματικά… Σε μια κατάσταση οριακής ψύχωσης, δηλαδή μια κατάσταση όπου η επαφή με τον έσω κόσμο σου γίνεται τώρα ουσιωδέστερη όσο ποτέ από αυτήν με τον έξω κόσμο σου.

Μια ψύχωση αναγκαστική για κάποια υγεία, που τη θεωρούμε και σωτηρία της μιας και μοναδικής ζωής μας… Μια σωτηρία που σε καθηλώνει πάνω σε μια γαϊδουραγκαθιά στη μέση του γκρεμού, που αν δεν κουνιέσαι μπορεί και να μη σε τρυπάει, καθώς ευχαριστείς για το ότι ακόμη ζεις έναν θεό, στον οποίο δεν πιστεύεις ή κάποια μορφή του οποίου δεν έχεις καν φανταστεί.

Εννοείται πως τα παραπάνω δεν αφορούν όλα τα άτομα. Μπορεί και να είναι υποκειμενικά, να αφορούν μόνο εμένα ή άτομα που συνήθως συναντώ. Ο βαθύς σεβασμός μου λοιπόν σε όσα δεν τα αφορούν, η σκέψη μου πριν τον ύπνο μου σε όσα τα αφορούν.*

*Το «Εορταστικό πρόγραμμα», το πρόσφατο μυθιστόρημά μου, εκτυλίσσεται παραμονή Χριστουγέννων και διαβάζεται ιδανικά αυτές τις μέρες.