Μια ερωτευμένη πυγολαμπίδα

Παλιά της πυγολαμπίδες τις λέγαμε «κωλοφωτιές». Ακόμα παλαιότερα λατρευόταν η «Αφροδίτη Καλλίπυγος». Σαν να λέμε σήμερα «η θεά με τον ωραίο κώλο».

Σήμερα, στην εποχή της προελαυνούσης Woke Κουλτούρας εάν τολμήσεις να ξεστομίσεις κάτι τέτοιο θα καταγγελθείς τουλάχιστον ως «σεξιστής» και θα καταλήξεις στην ιερά εξέταση του λεγόμενου δικαιωματισμού.

Άσε που μπορεί να σε αφορίσει και κανένας δεσπότης.

Τέτοιες μέρες λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, ετοιμάζονται οι πυγολαμπίδες για τον ξέφρενο χορό τους στα σκοτεινά δάση. Κουνάνε ασταμάτητα την φωτισμένη τους «πυγή» και τα δάση μετατρέπονται σε κλαμπ αλλοφρόνων χορευτριών και χορευτών.

Παλαιότερα είχα γράψει ένα παιδικό παραμύθι για μια ερωτευμένη πυγολαμπίδα. Το έχασα σε κάποιο update και δεν το θυμάμαι ακριβώς. Είναι αδύνατον, νομίζω, να ξαναγράψεις το ίδιο παραμύθι δύο φορές διότι, ως γνωστόν, άλλος το έγραψε την πρώτη φορά και άλλος την δεύτερη.

Η ερωτευμένη πυγολαμπίδα, λοιπόν, ένοιωθε μια γοητεία για την φωτισμένη τρύπα στην μέση του σκοτεινού δάσους που οι άνθρωποι την λέγανε χωριό.

Την ίδια γοητεία νοιώθουν και οι άνθρωποι για τις μαύρες τρύπες του διαστήματος όπου εκεί, καθώς λένε, δεν ισχύουν οι φυσικοί νόμοι που ξέρουμε και δεν υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος.

Ακριβώς όπως εμάς μας βασανίζει η περιέργεια για το τι συμβαίνει σε μια μαύρη τρύπα έτσι και η μαγεμένη (και ερωτευμένη) πυγολαμπίδα ήθελε να πάει στην φωτισμένη τρύπα που οι άνθρωποι την λέγανε χωριό.

Ματαίως προσπαθούσαν να την αποτρέψουν οι υπόλοιπες λέγοντάς της ότι αυτό το μέρος είναι καταραμένο και ότι εκεί μέσα χάνεται το φως σου και, ως εκ τούτου, χάνεις και όλες σου τις δυνάμεις.

Η μαγεμένη (και ερωτευμένη) πυγολαμπίδα δεν άκουγε τίποτα. Διέσχισε μοναχή της το δάσος και έφτασε στην φωτισμένη τρύπα που οι άνθρωποι την λέγανε χωριό. Μόλις μπήκε μέσα τάχασε.

Ξαφνικά βρέθηκε μέσα σε μια ατελείωτη θάλασσα φωτός. Ακόμα και στον ουρανό υπήρχαν τεράστιες μπάλες που έριχναν ασταμάτητα κύματα φωτός και που οι άνθρωποι τις έλεγαν «λάμπες δημοτικού φωτισμού». Τριγύρναγε χαμένη στον ωκεανό του φωτός.

Κατάκοπη και τρομαγμένη γαντζώθηκε από τα βράχια μιας κάτασπρης έρημου που δεν υπήρχαν καθόλου δένδρα και που οι άνθρωποι την λέγανε «τοίχος σαγρέ». Περίμενε εκεί μην ξέροντας τι να κάνει.

Ξάφνου πέρασαν τρείς άνθρωποι και τους άκουσε που λέγανε ότι θα πάνε βόλτα στο σκοτεινό δάσος. Τους ακολούθησε και μετά από λίγο ξαναβρέθηκε επιτέλους έξω από την φωτισμένη τρύπα.

Οι άλλες πυγολαμπίδες τρέξανε να την υποδεχτούν και να μάθουν τα όσα είδε. Την άκουγαν με ανοιχτό το στόμα. Ύστερα από όλα αυτά και όπως πως συμβαίνει πάντα, συνέχισαν τον ασταμάτητο ανοιξιάτικο χορός τους. ‘Έμοιαζε με έναν χορό χωρίς αρμονία.Τυχαίες φωτεινές διαδρομές μέσα στα σκοτάδια του δάσους.

Ήταν τότε που οι τρείς φίλοι μαγευτήκαν από τον φαινομενικά ακατανόητο χορό των πυγολαμπίδων και άρχισαν το δικό τους τραγούδι. Αμέσως συνέβη το αναπάντεχο.

Σαν μια μάγισσα να άγγιξε το σύμπαν με το ραβδί της, ο στροβιλισμός των φωτισμένων πυγολαμπίδων εναρμονίστηκε με το τραγούδι. Ήταν ένα θέαμα που όμοιο του δεν είχαν ξαναδεί τα μάτια των ανθρώπων. Στην κορυφή του χορού η μαγεμένη (και ερωτευμένη) πυγολαμπίδα του παραμυθιού μας ως πρίμα μπαλαρίνα.

Υπάρχουν και στις φωτισμένες τρύπες ανάλογα κλαμπ ερωτικών χορών με φωτισμένες πυγολαμπίδες αλλά δεν είναι το ίδιο.

Όσο ο χορός των πυγολαμπίδων εναρμονιζόταν με το τραγούδι των τριών φίλων τόσο και το τραγούδι γινόταν περισσότερο μαγικό από ποτέ. Αυτό συνέβαινε, λένε οι μάγισσες, διότι ο χορός των πυγολαμπίδων δεν είναι μόνο ένας χορός του έρωτα. Είναι κάτι ακόμα περισσότερο.

Ετούτο έμοιαζε περισσότερο με ταγκό. Ήταν ο χορός των σχέσεων στην ζωή. Λίγοι μπορούν να τον χορέψουν. Δεν αρκούν τα μαθήματα του χορού στην σχολή. Δεν αρκεί η μαθηματική αρμονική κίνηση των μετρημένων βημάτων. Χρειάζεται ακόμα περισσότερο η διαίσθηση.

Πριν κάνει την κίνηση του ο ένας πρέπει να μπορεί να το διαισθανθεί ο άλλος και να ανταποκριθεί ανάλογα. Αλλιώς θα ποδοπατηθούν.

Καθώς φαίνεται μέσα στο σκοτάδι, η μαγεμένη (και ερωτευμένη) πυγολαμπίδα, το ξέρει.

Γι’ αυτό λάμπει περισσότερο από όλες.