Μια κανονική κατάληψη

Ας δεχτούμε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι πολύ εύκολο να προκαλεί αποκλίσεις ανάμεσα στις αποφάσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και των απόψεων διαφόρων ομάδων του λαού, οι οποίες αισθάνονται ότι δεν αντιπροσωπεύονται από αυτές. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι αυτονόητη η δυνατότητα της δια-δήλωσης της διαφορετικής άποψης, η οποία μπορεί να καταλάβει ένα πεζοδρόμιο, ένα δρόμο ή το χώρο όπου διενεργείται η αδικία. Η βασική προϋπόθεση νομιμότητας μιας κατάληψης είναι η ίδια να αντιπροσωπεύει το κοινό αίσθημα της πλειοψηφίας της διαμαρτυρόμενης ομάδας.

Με ποιες προϋποθέσεις λοιπόν μια σχολική κατάληψη νομιμοποιείται; Το κριτήριο προφανώς δεν είναι το ίδιο το επίδικο. Ως προς αυτό, η προσωπική μου άποψη είναι ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι μεν απαραίτητο εξισορροπητικό συστατικό στο διαχρονικό οικονομικό εκκρεμές, ωστόσο, στη χώρα μας, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι επίσης καταδικασμένα να ακολουθήσουν την παρακμή που βλέπουμε σε τόσες άλλες ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες μας είπαν πως θα αποκαταστήσουν τα φαινόμενα διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας, ακρίβειας, οικογενειοκρατίας, ασυδοσίας κλπ. Όλα αυτά δυστυχώς χαρακτηρίζουν και την ιδιωτική οικονομία, πολλά χρόνια μετά το «άνοιγμα της αγοράς», η οποία γρήγορα εδώ μετατράπηκε σε καρτέλ στασιμοπληθωρισμού και κατά περιπτώσεις και σε κανονικότατη μαφία.

Μια σχολική κατάληψη, όπως και κάθε κατάληψη, νομιμοποιείται όταν αποφασιστεί κατά πλειοψηφία, με μυστική ψηφοφορία, από την απαρτία του οργάνου εκπροσώπησης των μαθητών (γενική συνέλευση μαθητών που προκαλείται από το 15μελές συμβούλιο), με την παρουσία εκπροσώπων των καθηγητών και των γονέων χωρίς δικαίωμα γνώμης ή ψήφου, οι οποίοι όμως επιτηρούν τη δημοκρατικότητα των διαδικασιών. Με την απόφαση της κατάληψης οφείλει να ορίζεται επιτροπή, η οποία λογοδοτεί για ενδεχόμενα ποινικά αδικήματα που θα διαπραχτούν στο χώρο της κατάληψης και οφείλει να πράξει έγκαιρα τα νόμιμα, συμπεριλαμβανομένης και της κλήσης της αστυνομίας, αν το κρίνει, όχι για να διαφυλάξει κάποια «αστική νομιμότητα», αλλά το ίδιο το δίκαιο και την ισχύ της κατάληψης απέναντι στην προβοκάτσια.

Εάν έχουν τηρηθεί τα παραπάνω, μια παρέμβαση της αστυνομίας θα είναι ευθεία σύγκρουση της κυβέρνησης με τη δημοκρατία. Μπορεί να λείπει όμως κάτι από μια τέτοια προσεγμένη και δημοκρατικά τακτοποιημένη πρόταση ενός 55άρη ως πρόσθετη ασφαλιστική δικλείδα της δημοκρατίας μας; Ίσως ο ερωτισμός, η κάβλα ενός 16άρη (αν τα θυμάμαι και καλά)…