Amici miei (parte 1)
O Ζορμπάς δεν διαλαλούσε τα ψάρια που είχε πιάσει αλλά τα ψάρια που …δεν είχε πιάσει
Ο Μιχάλης ερχόταν στην πόλη με ένα καταταλαιπωρημένο Fiat panda. Δίπλα του καθόταν η Μαριάννα. Ήταν και οι δύο σοβαροί και αμίλητοι.
Ο Μιχάλης σταματά στην μέση του δρόμου με αναμμένα τα αλάρμ. Κατεβαίνει σοβαρός και κάνει επισήμως το γύρο του αμαξιού. Ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και κατεβαίνει επίσης σοβαρή η Μαριάννα.
Οι γειτόνισσες στα μπαλκόνια σχολιάζουν. «Αυτός είναι άντρας!» Μέχρι που μαθαίνουν ότι η πόρτα του συνοδηγού δεν άνοιγε από μέσα. Το Φίατ είχε και διάφορα άλλα προβλήματα. Ο υαλοκαθαριστήρας, για παράδειγμα, έφευγε μόλις πήγαινες να τον βάλεις μπροστά. Μια φορά το άρπαξε στον αέρα ένας ντελιβεράς που ερχόταν από πίσω και τον έδωσε στον Μιχάλη εν κινήσει.
Η σκηνές αυτές θα μπορούσε να ήταν η εισαγωγή μιας Κερκυραϊκής ταινίας ανάλογης με της γνωστής Ιταλικής ταινίας «Εντιμότατοι μου φίλοι».
Νομίζω ότι θα είχε ανάλογη επιτυχία και μάλιστα θα ήταν απαραίτητο να κυκλοφορήσει και σε περισσότερα του ενός μέρη λόγω του ότι είναι αδύνατον να περιγραφούν τα πάντα σε μια ταινία.
Ξεκινάμε με τον Ζορμπά. Ο Ζορμπάς υπήρχε πάντα. Κάθε δρόμος, κάθε χωριό, κάθε γειτονιά είχε πάντοτε έναν Ζορμπά.
Ο δικός μου Ζορμπάς ονομάστηκε έτσι διότι από μικρός δούλευε σε ένα χορευτικό συγκρότημα που έδινε παραστάσεις στα ξενοδοχεία.
Δεν είχε ανάγκη να δουλέψει. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και μάλλον θα θεωρούσε νεανική τρέλα την καλλιτεχνική αυτή ενασχόληση του νεαρού Ζορμπά. Έκανε και άλλες δουλειές στην ζωή του. Σπούδασε στην Ιταλία, έκανε τον ασφαλιστή και εσχάτως ασχολήθηκε επιτέλους με την δουλειά που πραγματικά του ταίριαζε. Έγινε ψαράς. Απόκτησε βάρκα με όλα τα απαραίτητα σύνεργα και μετάτρεψε ένα τζιπάκι που είχε για να γυρνάει στις γειτονιές να πουλάει τα ψάρια. Δεν πάει ποτέ στη Γαρίτσα όταν είναι εκεί ο Αντώνης διότι «Δεν είναι σωστό να του κάνει κόντρα πόστο.»
Σε αντίθεση με τους φυσιολογικούς ψαράδες, ο Ζορμπάς δεν διαλαλούσε τα ψάρια που είχε πιάσει αλλά τα ψάρια που …δεν είχε πιάσει.
Φώναζε, δηλαδή από το μεγάφωνο:
«Σαργούςους! …. Δεν έχω»
«Σουπιέεεες! ……Δεν έχω»
«Σκαρμούςους!*....Δεν έχω»
«Τσέρουλες!..... ένα κιλό μου μείνανε.»
Ανάμεσα έριχνε εμβόλιμα και διάφορα συνθήματα πολιτικού περιεχομένου που τα έβγαζε από το μυαλό του.
Έλεγε, ας πούμε, : «Όλοι απόψε το βράδυ στο Σαρόκο στην συγκέντρωση του ΚΚΕ. Θα μιλήσει ο σύντροφος Μαυροκέφαλος.»
Συνέχιζε δε με συνθήματα όπως: «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα.»
«Μαζί σου Αντρέα για μια Ελλάδα νέα», «Ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά».
Το πέρασμα του Ζορμπά από τις γειτονιές ήταν ένα πανηγύρι.
Εκεί που γινόταν η μεγάλη πλάκα ήταν στην κόντρα φόσα όπου γινόταν οι συνάξεις των ψαράδων με κρασί και μεζέδες.
Εδώ επρόκειτο για επίσημες συνελεύσεις όπου η κάθε συνέλευση θα μπορούσε να ήταν μια ξεχωριστή και ασυναγώνιστη ξεκαρδιστική ταινία.
Ξαφνικά σηκωνόταν ένας (μην λέμε ονόματα) και έλεγε σοβαρός :
-«Κύριε πρόεδρε ζητώ τον λόγο επί της διαδικασίας»
-«Παρακαλώ κύριε συνάδελφε, έχετε τον λόγο.»
-«Κύριε πρόεδρε επιθυμώ να γράψω στ’ @@@@@ μου τον προλαλήσαντα.»
-«Ελευθέρα κύριε συνάδελφε.»
-«Ένα στυλό παρακαλώ.»
-«Συντομεύετε κύριε συνάδελφε!»
-«Δεν γράφει το στυλό κύριε πρόεδρε.»
Ο Ζορμπάς είναι ένας ευγενικός και ευαίσθητος άνθρωπος που εκδηλώνεται όμως με τον γνωστό Κερκυραϊκό ταμπεραμέντο που περιλαμβάνει το χιούμορ, τον σαρκασμό, την ειρωνεία, την φάρσα και την ανεκτικότητα.
Ο Μιχάλης ήταν ο καλύτερος φίλος του Ζορμπά. Όταν συζητούσαν για το πιο ασήμαντο πράγμα νόμιζες ότι όπου νάναι θα αρπαχτούν στα χέρια. Εκεί όμως υπήρχε η πραγματική τρυφερότητα, η αγάπη και αλληλεγγύη. Απλώς εκδηλωνόταν με έναν τρόπο που σε άλλα μέρη δεν θα μπορούσε να ήταν κατανοητή.
Υ.Γ. Στην Κέρκυρα ονομάζουμε «Σκαρμούς» τους Λούτσους διότι είμεθα ευγενικοί άνθρωποι και δεν θέλουμε να ριψοκινδυνεύσουμε κάποιο γλωσσικό ολίσθημα που θα μας εξέθετε ανεπανόρθωτα.
Μην χάσετε την επόμενη ταινία « Amici miei (parte 2)»
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΦΩΤΟ@pixabay
