Η ξυπόλητη χορωδία

Υπάρχει ένα μικρό χωριό στ΄Αγύρου που για κάποιο, μη εξηγήσιμο επιστημονικώς, λόγο όλοι οι κάτοικοι του είναι γιατροί και δικηγόροι.

Ο χειρότερος είναι φυσικοθεραπευτής.

 Η πλατειούλα του χωριού με τους πάγκους και τα πεζούλια σου δίνει την αίσθηση αίθουσας αναμονής εξωτερικών ιατρείων νοσοκομείου.

Από δω, «Παθολόγος», από κει «πνευμονολόγος», πιο πέρα «Ουρολόγος».

Σε αυτό, λοιπόν, το χωριό ζει μοναχός του τα τελευταία χρόνια ο μοναδικός βιολιστής του χωριού.

Πρόκειται για το όνειδος του χωριού που οι πάντες αποφεύγουν να αναφέρονται στην ύπαρξή του.

Ο βιολιστής πάντα ήταν απομονωμένος αλλά από τότε που πέθανε η γυναίκα του οχυρώθηκε στο σπίτι του σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι, περικυκλωμένος από αδίστακτους επιστήμονες.

Αντιθέτως, στο χωριό μας, ο καλύτερος (και μοναδικός) μαθητής τελείωσε την έκτη δημοτικού με πεντέμιση, με «διαγωγή κοσμία» και η τελετή αποφοίτησης του ήταν ισάξια της επετείου της εικοστής ογδόης Οκτωβρίου.

Ο τοπικός θρύλος, μάλιστα, λέει ότι αυτόν τον μαθητή τον λέγανε Θωμά και από τότε καθιερώθηκε,  μια φορά το χρόνο, «του Θωμά», να γίνεται η λιτανεία μας και να ακολουθεί παραδοσιακό πανηγύρι όπου ο πολιτιστικός σύλλογος ψένει σουβλάκια.

Το χωριό μας μπορεί να μην βγάζει επιστήμονες αλλά για κάποιο (επίσης ανεξήγητο επιστημονικώς) λόγο βγάζει μόνο μουσικούς.

Όλοι, μικροί μεγάλοι, τραγουδάνε η ασχολούνται με την μουσική.

Επειδή όμως η ενασχόληση με την μουσική δεν είναι προσοδοφόρο επάγγελμα, θεωρούμεθα συλλήβδην ανεπρόκοποι, γλεντζέδες και τεμπέληδες.

Αν επικρατήσουν πλήρως οι νέες αξίες της εποχής μας τότε, ίσως, δεν είναι μακριά η μέρα που οι άδοντες και οι βιολιστές θα οδηγούνται στα κρεματόρια.

Από αίσθημα αλληλεγγύης, λοιπόν, προς τον πολιορκημένο συνάδελφο, ο δάσκαλος της χορωδίας μας, μας έβαλε την ιδέα να πάμε ένα σαββατόβραδο να κάνουμε καντάδα του εξοβελισθέντος βιολιστού.

Κάναμε μάλιστα και πρόβα το αγαπημένο τραγούδι του ζεύγους.

Μας έπεισε, δε, να πάμε με τα πόδια στο διπλανό χωριό και …ξυπόλητοι.

Ο ίδιος είναι συνέχεια ξυπόλητος γιατί πιστεύει ότι «η άμεση επαφή με την μητέρα Γη αποφορτίζει τον οργανισμό από την συσσωρευμένη ενέργεια», πράγμα απολύτως απαραίτητο για μουσικούς του δικού μας επιπέδου.

Έτσι, λοιπόν, μετά τις δύο τα μεσάνυχτα, αφήσαμε τα παπούτσια μας στο χωρίο και ξεκινήσαμε ξυπόλητοι μέσα στα σκοτάδια.

Κουτσά στραβά φτάσαμε.

Πήραμε θέσεις σιωπηλά έξω από το σπίτι του βιολιστή και ξεκινήσαμε το τραγούδι.

Ο βιολιστής άναψε τα φώτα και βγήκε στην πόρτα με δάκρυα στα μάτια.

Μας κέρασε, του κάναμε και παρέα λίγη ώρα, αναπτερώθηκε και το ηθικό του και ξεκινήσαμε να γυρίσουμε πίσω, τρείς ώρες πριν να φέξει.

Το να πας τον κατήφορο ξυπόλητος είναι μία κουβέντα.

Το γυρίσεις τον ανήφορο, όμως, είναι περισσότερες από μία.

Ο μαέστρος το διασκέδαζε διότι οι πατούσες του είναι σα σόλες.

Η  χορωδία, όμως, αποδεκατίστηκε μέχρι να φτάσουμε επάνω.

Ο ένας ήταν εδώ και ο άλλος ερχόταν εκατό μέτρα πιο πίσω κουτσαίνοντας.

 Άκουγες μέσα στα σκοτάδια, από τις παρακάτω στροφές του δρόμου, να εκτοξεύονται διάφορες αυτοσχέδιες ύβρεις εναντία σε άγνωστους αγίους και αγίες και που αφορούσαν, κυρίως, τα απόκρυφα σημεία του σώματος και τα γεννητικά τους όργανα.

Φτάσαμε στο χωριό σαν εξαντλημένοι μαραθωνοδρόμοι κατά τις τέσσερις το πρωί ένας -ένας.

Είπαμε να κάνουμε και τελετή απονομής μεταλλίων στο φόρο αλλά δεν είχε κανένας κουράγιο να περιμένει.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΦΩΤΟ@pixabay