Η Εποχή των Γιγάντων

Με στείλανε σχεδόν δια της βίας για εξετάσεις.

Έχω να πάρω ντεπόν εδώ και είκοσι χρόνια.

Ο Σταύρος Σταύρου ο παθολόγος της γειτονιάς μου με χαιρετάει σεμνά κάθε πρωί που πηγαίνει στο γιατρείο του.

Είναι Κύπριος και ζυγίζει σαράντα πέντε κιλά.

Το ξέρω διότι τον βρήκα μια μέρα στο φαρμακείο της Αγγελικής και τόνε ζύγισα μαζί με τα ρούχα, τα παπούτσια  και την μαύρη δερμάτινη τσάντα με τα ακουστικά.

Τόνε ξέβρασε η θάλασσα, πριν από μερικά χρόνια στο νησί, σαν κοκωβιό.

Τον είχα ρωτήσει τότε, αν έχει κάποια συγγένεια με τον Σπύρο Σπύρου η, έστω, με τον Χαράλαμπο Χαραλάμπους.

Είχε κάτι οικονομίες στην «Κύπρον» και του τις κουρέψανε οι Γερμανοί.

 Ήταν απαρηγόρητος.

Έκτοτε μισεί τους Γερμανούς.

Με έστειλε για εξετάσεις σε μικροβιολογικό εργαστήριο.

Η μικροβιολόγος είναι Γερμανίδα.

Πρόκειται για ένα κήτος που ξέβρασε κάποτε η θάλασσα στο νησί.

Πέρασε με το ζόρι πίσω από το γραφείο, ακούμπησε πάνω τα χέρια της και κάθισε.

Η καρέκλα εξαφανίστηκε.

Έψαχνε τα χαρτιά μου.

Είδα την άκρη του φακέλου πλακωμένου  κάτω από τα βυζιά της.

Είπα να τον τραβήξω αλλά κρατήθηκα.

Της έδειξα τον φάκελο με όση λεπτότητα μου έχει απομείνει. 

Τράβηξε τα χαρτιά μου κάτω από τα βυζιά της και τα κοίταξε βλοσυρά.

Κατέβασε τα γυαλιά στην μύτη. Με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: «Αυξημένη χοληστερίνη…»  «…Χρειάζεστε δίαιτα.»

Ξαναπήγα στον Σταύρο Σταύρου.

«Πες της να πα να γαμηθεί!»

Πάντα ο Σταύρος Σταύρου πίστευε ότι όλα οφείλονται σε μια πανάρχαια συνωμοσία των γυναικών κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοι πιστεύουν ότι όλα οφείλονται σε μια πανάρχαια συνωμοσία μιας φράξιας φανατικών εβραίων.

Συνδέει απίθανα ιστορικά γεγονότα με έναν εξόχως διασκεδαστικό τρόπο και καταλήγει στο ότι, από την άλωση της Τροίας  και τον Πελοποννησιακό Πόλεμο μέχρι  την εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ και τον πόλεμο στην Ουκρανία,  πίσω κρύβονται σατανικές γυναίκες.

Η  Άνγκελα Μέρκελ, η  Αναλένα Μπέρμποκ και η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν είναι η αδυναμία του.

Γύρευε τι έχει τραβήξει ο άνθρωπος.

«Να της πεις της κλώσας ότι στα «μυστικά» αρχεία του Ιπποκράτη, αναφέρεται ότι στην αρχαιότητα ήταν ντροπή να μην έχει τριγλυκερίδια πάνω από τον όριο και ο τελευταίος δούλος.»

«Τι κάνουμε τώρα:» ερωτώ

«Θα σου δώσω μια λίστα με φαγητά που πρέπει να τρως και σε ένα μήνα βλέπουμε.»

Ρίχνω μια ματιά στη λίστα και ανατριχιάζω σύγκορμος. 

Μάζεψα τα σαλάμια από το ψυγείο και τα έριξα στους γάτους.

Παντσέτες καπνιστές.

Χωριάτικα λουκάνικα Τρικάλων με πράσο.

Σαλάμια Μιλάνου .

Προσούτα.

Χαμός.

Με κοιτάζανε οι γειτόνοι με γουρλωμένα μάτια.

Οι γάτοι της γειτονιά (που για κάποιο λόγο δεν έχουν ποτέ χοληστερίνη)  κάνανε Λαμπριά.

Αφού, σας λέω, δεν άρχιζαν το φαί αν δεν έφευγα.

Σου λέει, «Σίγουρα θα έχει ρίξει  μέσα φόλα… δεν εξηγείται αλλιώς.»

Στην επόμενη ανάλυση αίματος που του πήγα είχα 118 χοληστερίνη.

«Ούτε ασκητής στο Άγιο όρος δεν έχει τόση χοληστερίνη» μου είπε.

Μου είπε, μάλιστα, ότι είμαι σε καλό δρόμο και είναι πλέον βέβαιο ότι θα πεθάνω υγιέστατος. 

Έτσι, που λες, αγαπητέ αναγνώστη,  λίγο  το πανάρχαιο τρίπτυχο «ακρίβεια -ανεργία – πληθωρισμός»  (όλα τα πληρώνει ο λαός), λίγο η ευτραφής γερμανίδα, λίγο ο επερχόμενος σκληρός χειμώνας, εισερχόμεθα πλέον και επισήμως στην «Εποχή των Γιγάντων».

Γίγαντες στο φούρνο με ντομάτα.

Γίγαντες πλακί.

Γίγαντες νερόβραστοι με λεμόνι.

Γίγαντες αλά κρεμ (από μια γαλλική συνταγή).

Ο Χριστός να βάλει το χέρι του.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΦΩΤΟ@ pixabay