Η κλέφτρα της λάμψης

Μια φορά και έναν καιρό μια νεαρή υπηρέτρια κατηγορήθηκε ότι έκλεψε ένα ασημένιο πιρούνι από το πλούσιο σπίτι στο οποίο εργαζόταν.

Ο δικαστής την καταδίκασε σε θάνατο.

Η υπηρέτρια οδηγήθηκε στην κρεμάλα ουρλιάζοντας ότι είναι αθώα.

Μετά από μερικές μέρες ένα παιδάκι σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο και μέσα στην φωλιά μιας  καρακάξας βρήκε το  ασημένιο πιρούνι.

Παρέδωσε το πιρούνι στην αστυνομία  και έκτοτε, λένε, ότι στην Γαλλία καταργήθηκε η ποινή του θανάτου για κλοπή.

Η ιστορία ενέπνευσε τον Ροσσίνι και έγραψε την μουσική για  την όπερα «Η Κλέφτρα  Κίσσα».

Δεν ξέρω γιατί κλέβουν οι καρακάξες, οι κλέφτες, όμως, μεταξύ των ανθρώπων χωρίζονται βασικά σε δύο κατηγορίες.

Όλες οι άλλες, λίγο ως πολύ, είναι υποκατηγορίες αυτών.

Υπάρχουν αυτοί που κλέβουν για να κυριαρχήσουν και υπάρχουν και αυτοί που κλέβουν για να επιβιώσουν.

Οι «δικοί μας» είναι οι δεύτεροι.

Στην μακρινή Βενεζουέλα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά των παραγκουπόλεων έκλεβαν για να μην πεθάνουν από την πείνα.

Οι φυλακές ήταν ασφυκτικά γεμάτες από ανήλικους κλέφτες.

Κάποιος οραματιστής (με αρκετά λεφτά) πήγε σε μια φυλακή και μοίρασε στους μικρούς κρατούμενους μουσικά όργανα με την προϋπόθεση ότι σε ένα μήνα θα περάσει να τα μαζέψει.

Πράγματι σε ένα μήνα πέρασε από την φυλακή αλλά ορισμένοι μικροί κρατούμενοι του ζήτησαν παράταση.

Με αυτούς που έδειξαν ενδιαφέρον έφτιαξε το πρώτο μουσικό σχολείο μικρών κλεπτών σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ.

Σε λίγα χρόνια (βοηθούσης και της πολιτικής συγκυρίας) η Βενεζουέλα απέκτησε το πρώτο  στον κόσμο μουσικό σχολείο με εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς μαθητές, πρώην κλέφτες.

Σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό υπάρχει ένα τέτοιο σχολείο.

Προσφέρει φαγητό και διαμονή σε όσους μικρούς κλέφτες το θέλουν.

Μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα ανάλογα εγχειρήματα σε τεράστια κλίμακα. 

Ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους του κόσμου, ενώ πολλά από τα παιδιά συμμετέχουν ως κορυφαίοι μουσικοί σχεδόν σε όλες τις μεγάλες ορχήστρες του πλανήτη.

Όλα αυτά (και πολλά άλλα) τα έμαθα ενώ έψαχνα στο διαδίκτυο για να βρω εκτελέσεις από την «Κλέφτρα Κίσσα».

Την εισαγωγή την έχω ακούσει από την συμφωνική της Βιέννης.

Η εκτέλεση ήταν άψογη αλλά στην μουσική, όπως και στην ζωή, βαραίνει καθοριστικά το συναίσθημα και το πάθος.

Μάλλον ο μαέστρος, στο τέλος, να ανάσανε ανακουφισμένος που όλα τελείωσαν καλά.

Η εκτέλεση από τα παιδιά  της ορχήστρας «Simon Bolivar»  του «El Sistema», μπορεί να μην ήταν εξίσου άψογη αλλά ήταν συγκλονιστική.

Θέλεις το πάθος των μικρών κλεπτών, θέλεις το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο...μπορεί.

Η συμφωνική ορχήστρα των μικρών κλεπτών είχε σηκωθεί όρθια και χόρευε.

Είναι ίσως είναι επειδή αυτά τα παιδιά των παραγκουπόλεων έγιναν κλέφτες για να επιβιώσουν  και καταδικάστηκαν αδίκως σε βαριές ποινές;

Μπορεί και να είναι  γιατί ξέρουν ότι από απλοί κλέφτες κατάφεραν να γίνουν σπουδαίοι μουσικοί και  να  κλέψουν την λάμψη των «νομίμων κατόχων της μουσικής γνώσης».

Ίσως, πάλι να είναι γιατί η  κλέφτρα κίσσα της Βενεζουέλα είχε την αποκοτιά να αρπάξει το λαμπερό ασημένιο πιρουνάκι των κυρίαρχων κλεπτών του χριστιανικού και δημοκρατικού μας κόσμου.

 Όπως και να έχει εμένα αυτή η εκτέλεση μου αρέσει. 

Είμαι βέβαιος ότι αυτή θα άρεσε και του Ροσσίνι.

Σκέφτομαι καμιά φορά… μια καλοκαιρινή νύχτα,  να ανέβει η  «Gazza Ladra» στην Μπολόνια.  

Να κατασκευαστεί, λέει, μια τεράστια εξέδρα στα σκαλιά της βασιλικής του Σαν Πετρόνιο, εκεί που έγραψε την ουβερτούρα της ο Ροσσίνι.

Να έχουν προσκληθεί επισήμως όλοι οι μικροί κλέφτες του κόσμου και την ορχήστρα να διευθύνει ο ίδιος  ο  Τζοακίνο Ροσσίνι.

ΦΩΤΟ@ Rosmarie Mosteller