Δέκα χρόνια χωρίς τον Φίλιππα

Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια απουσίας του Φίλιππα.

Συνηθίζεται η πολιτεία να αναφέρεται σε επετείους επιφανών.

Το ίδιο κάνω και εγώ.

Ο Φίλιππας, λοιπόν, έψηνε το χειμώνα κάστανα στο Σαρόκο.

Το καλοκαίρι το γύριζε σε αστάκια και κατηφόριζε με το καρότσι του στα Κουρτελάτσα.

Τα παλιά χρόνια, καθώς λέει η σιόρα Τόνια (που τα ξέρει όλα) δούλευε στου «Σαντάφη… μπορντοζιέρης.. και έκανε δρόμους και αεροδρόμια στην έρημο τσι Σαχάρας».

Στην αρχή νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποια τεχνική εταιρεία ώσπου κατάλαβα με τα πολλά ότι αναφερότανε στον… Καντάφι.

Ο Φίλιππας μετά τον «Σαντάφι», δεν ξαναγύρισε στην Ήπειρο, ήρθε στην Κέρκυρα και έγινε πασίγνωστος ψήστης κάστανων και καλαμποκιών.

Έβαλε και ταμπέλα σε χαρτόνι που έγραφε ότι «τα δικά μου αστάκια δεν είναι … μαιταλαγμένα».

Τον είχανε στην μπούκα οι υπόλοιποι ψήστες.

Σε κάποια συνέλευση της πολυκατοικίας οι «διοκτήτες» τον ανακηρύξαν παμψηφεί διαχειριστή ένεκα του ότι κανένας δεν δεχότανε την θέση.

Η πλειοψηφία του σώματος των «διοκτητών» ήταν Πασόκοι αλλά προκειμένου να  λυθεί το πρόβλημα της εξεύρεσης διαχειριστού ψηφίσανε και αυτοί με πόνο ψυχής τον δεξιό Φίλιππα.

Οι ανακοινώσεις του Φίλιππα στην είσοδο της πολυκατοικίας αφήσανε εποχή.

Έχω ολόκληρο αρχείο.

Θυμάμαι μια φορά που έβγαλε ανακοίνωση διότι, λέει, « Η φυτίτριες του δεφτέρου φονάζουνε όλι νήχτα και κάνουνε όργια».

Η αλήθεια ήταν ότι κάποια φοιτήτρια ήταν αρκετά «εκδηλωτική» κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.

Κατά ένα περίεργο τρόπο αυτό ενοχλούσε αφάνταστα μόνο το εκλογικό σώμα των ηλικιωμένων και τους ένωνε σε έναν ανίερο διακομματικό συνασπισμό.

Ο Φίλιππας με πίεζε να πάρω θέση.

«Ρε Φίλιππα μου δεν γίνεται όποιος σταμάτησε να  γ…ει να υποχρεώσει και τους άλλους να σταματήσουν».

Ο αστυνομικός που ήρθε βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Αφού ανέκρινε την «φυτίτρια» ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη διότι «δεν υπάρχει νόμος που να ορίζει πόσο πρέπει να φωνάζει κανείς κατά την διάρκεια του σέξ».

Ευτυχώς η θερμή «Φυτίτρια» μετακόμισε και ησυχάσανε τα πνεύματα.

Η επιχείρηση για την «αποκατάσταση της τάξεως» όμως συνεχίστηκε με αφορμή το «Πόμολο».

Το πόμολο της εξώπορτας κάποια στιγμή άρχισε να κουνάει.

Σκέφτηκα να το φτιάξω αλλά όλο το ανέβαλα ώσπου καποιανού τουμεινε στο χέρι.

Το άφησε κάτω, το είδε ο Φίλιππας και έγινε έξαλλος.

«Αυτό το κωλόπαιδο το έκανε. Αλλά δεν φταίει αυτό. Φταίει η μάνα του η πουτάνα που τόχει κακομαθημένο. Τώρα θα του δείξω εγώ»

Ανεβαίνει επάνω να ενημερώσει την φράξια των ηλικιωμένων του τρίτου και τέταρτου που όταν αγοράσανε τα διαμερίσματα πίστευαν ότι θα μείνουν για πάντα νέοι.

Ώσπου να τους κατεβάσει να «δούνε τα χάλια μας» είχα πάρει ένα κατσαβίδι και ξαναβίδωσα το πόμολο.

Κατέβηκαν με μπαστούνια, με πί, και με πατερίτσες σαν φαντάροι του μετώπου της Αλβανίας.

Μόλις είδανε ότι το πόμολο ήταν στη θέση του κοιταχτήκανε. «Πάει τάχασε. Είναι να ψάχνουμε για άλλο διαχειριστή».

Ανεβήκανε ξανά όλοι μαζί ξανά με τον Φίλιππα να προσπαθεί να τους πείσει ότι το πόμολο πριν λίγο ήταν βγαλμένο.

Ώσπου να πάρει το σακί με τα αστάκια ο Φίλιππας και να ξανακατέβει είχα ξαναβγάλει το πόμολο και το άφησα κάτω.

Κόντεψε να πάθει συμφόρηση.

Άρχισε να βρίζει ξανά το «κωλόπαιδο» και την «πουτάνα την μάνα του».

Εκείνη ακριβώς την στιγμή εμφανίζεται το «κωλόπαιδο» με την παρέα του και του δίνει ένα φούσκο.

Ο Φίλιππας αρχίζει να φωνάζει «..βοήθεια με σκοτώνουνε».

Τηλεφωνάνε οι αποπάνω στην «Αστενομία»  «..βοήθεια τονε σκοτώνουνε»

 Ακούει η αστυνομία «βοήθεια τονε σκοτώνουνε» και έρχεται με πολυβόλα.

Ανέλαβα να τους εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα και τα στρατεύματα της τάξεως αποχώρησαν αφού συμβούλευσαν τα εμπλεκόμενα μέρη να υποβάλουν μηνύσεις.

Ήταν τόσο αποφασιστική η παρέμβασή μου ώστε ανέβηκα πολύ στα μάτια του «κωλόπαιδου» …. συγνώμη… του Διονυσάκη, τόσο που με κάλεσε και στο επεισοδιακό πάρτι Χιπ Χοπ που έκαναν στο σαλόνι της «πουτάνας» …συγνώμη… της μάνας του.

Ένα πάρτι που έμεινε στην ιστορία διότι είχε σαν αποτέλεσμα να θέσει ο Φίλιππας την πολυκατοικία σε κατάσταση πολιορκίας.

Πέρασαν τα χρόνια και ένα Σαββάτο συγκάλεσε έκτακτη συνέλευση. Κατέβηκε αργά τα σκαλιά προς την είσοδο που είμαστε μαζεμένοι.

Φορούσε μια ρόμπα γκρενά των έξι ευρώ που την έβλεπα κάθε μέρα στη βιτρίνα του κινέζικου της Πολυχρονίου Κωνσταντά και ένα ζευγάρι παντόφλες με τον Τουίτι που κάπου θα τις βρήκε.

Υπέβαλε την παραίτηση του επισήμως δηλώνοντας ότι «η κατάσταση δεν διορθώνεται με τίποτα».

Η αλήθεια ήταν ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Προχθές γύρναγα σπίτι αργά.

Καθώς πέρναγα από την έρημη πλατεία τόνε θυμήθηκα.

Τον είχα δει ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, μόνο, με εκείνο το ραδιοφωνάκι με την δερμάτινη θήκη και το λουρί να χορεύει ηπειρώτικα στη μέση του Σαρόκου με τα χέρια απλωμένα και το βλέμμα του ψηλά.

Αξέχαστος!

ΦΩΤΟ@shutterstock