Signora Liberta, Signorina fantasia

Η κυρία Ελευθερία έμενε στην διπλανή μας αυλή.

Εκείνον τον καιρό τα σπίτια είχαν ακόμα αυλές και κεραμίδια.

Με το ένα μάτι διάβαζα και με το άλλο περίμενα να βγει η κυρία Ελευθερία να απλώσει τα ρούχα της.

Εξαιτίας κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας των δυνάμεων της φύσης, ουδέποτε ο άνεμος σήκωνε το φουστάνι της κυρίας Ελευθερίας πέραν ενός κρίσιμου ορίου.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, επίσης, η μάνα μου, «βρώμα» την ανέβαζε, «του σχοινιού και του παλουκιού» την κατέβαζε.

Κάποια φορά, δε, την αποκάλεσε και «καραπουτανάρα».

Παρά ταύτα ανάμεσα σε μένα και στην κυρία Ελευθερία υπήρχε μια γλυκιά ατμόσφαιρα.

Θυμάμαι μια φορά,  έπεσα εκεί που παίζαμε στο δρόμο, σηκώθηκα κλαίγοντας να πάω σπίτι μου και έπεσα πάνω στην κυρία Ελευθερία.

Μου έβγαλε με προσοχή ένα πετραδάκι που είχε σφηνωθεί στο ματωμένο μου γόνατο, μου χάιδεψε το πόδι, μου χαμογέλασε και μου είπε να πάω σπίτι μου να μου βάλει η μάνα μου ιώδιο.

Εν τω μεταξύ εγώ είχα βυθιστεί ανάμεσα στα στήθη της που για έναν επίσης ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορούσες να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.

Η κυρία Ελευθερία έμεινε για πάντα κάτι το μυστηριώδες και απλησίαστο.

Την θεωρούσα πάντα ως μια κρυφή ερωμένη μου που ήταν αδιανόητο να μπει κάποιος ανάμεσα μας.

Μια φορά, μάλιστα, στην οδό Μάχης Αναλάτου έδωσα και εγώ μια ιστορική και αιματηρή μάχη για την Ελευθερία.

Ήταν όταν εκεί που παίζαμε ποδόσφαιρο κάποιος θεώρησε σκόπιμο να με προκαλέσει λέγοντας κάτι που εξέλαβα ως προσβλητικό για την κυρία Ελευθερία.

Αργότερα έμαθα ότι εκεί είχε δώσει μια εξίσου αιματηρή μάχη για την Ελευθερία και ο Καραϊσκάκης.

Πέρασαν πολλά χρόνια.

Έκτοτε την συναντάω κάθε τόσο.

Νομίζω την έχω δει από μακριά ένα βράδυ με κακοκαιρία στο λιμάνι της Πάτρας να περιμένει ταξί κρατώντας μια τσάντα με ψώνια.

Την έχω δει στον σταθμό Λαρίσης.

Φορούσε γκρί ταγιέρ. 

Κρατούσε στο ένα χέρι μια εφημερίδα και στο άλλο τον δολοφόνο της.

Την έχω δει μόνη στην πλώρη του πλοίου για το Μπάρι αναμαλλιασμένη από όλους τους ανέμους της νύχτας.

Την έχω δει φευγαλέα στο «Ιπποκράτειο» στην Θεσσαλονίκη να περνάει στο διάδρομο με ένα καροτσάκι γεμάτο φάρμακα και ορούς.

Την είδα ξανά σε ένα σκοτεινό μοναστήρι στα Γρεβενά να ανάβει ένα κερί.

Την  είδα να περνάει μέσα σε ένα ταξί στην πλατεία Αριστοτέλους καθώς περίμενα  στο φανάρι την νοσταλγία του αύριο.

Ακριβή σαν το κρασί και δωρεάν σαν την θλίψη.

Τυλιγμένη στα σύννεφα της αμφιβολίας και της ομορφιάς.

Signora Liberta, Signorina Fantasia *

*Από ένα ποίημα του Fabrizio De André

ΦΩΤΟ@wikipedia