Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;*

Που πάει η μουσική όταν δεν την ακούμε πια;*

Τίποτα τα μεταφυσικό δεν έχει. Και το γονιδίωμα των ανθρώπων προέρχεται από τη διαχρονική σχέση με τη φύση και την κοινωνία. Στα ζεύγη των χρωματοσωμάτων εγγράφεται η εμπειρία της διέλευσης από τον μάταιο τούτο κόσμο, πληροφορία που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Σ' αυτήν αναζητάμε την συνταγή που οδηγεί σε ανθρώπους σαν τον Χοσέ Πέπε Μουχίκα, τον Ουρουγουανό αντάρτη, αγρότη, που έφτασε να γίνει και πρόεδρος της χώρας του. Υπόδειγμα ζωής ο ίδιος, άντλησε τα χαρακτηριστικά του από το κίνημα της ανθρώπινης απελευθέρωσης.

Μέλος των Τουπαμάρος στο πνεύμα του Τουπάκ Αμαρού ΙΙ, απόγονου του τελευταίου ηρωικού βασιλιά των Ίνκας, ηγέτη της μεγαλύτερης εξέγερσης ιθαγενών της Αμερικής εναντίον των Ισπανών κονκισταδόρες. Ο φυσιοκρατισμός και ως λυρισμός είναι εγγενές στοιχείο της Αμερικής, ρέει στο αίμα των γηγενών, μεταλαμβάνεται απ' όσους την επισκέπτονται και το σέβονται. Είναι τρόπος ζωής και μέτρο αισθητικής, εντέλει συμπεριφοράς απέναντι σε πρόσωπα και πράματα.

Ο Πέπε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, αγάπησε την πατρίδα του για το υπόδειγμά της και το υπηρέτησε μέχρι τέλους. Η ακεραιότητα και μια κάποια τύχη τον έκαναν να επιβιώσει 12 χρόνια της ζωής του στις φυλακές και με το τέλος της δικτατορίας η δημοκρατία αναγνώρισε στο πρόσωπό του έναν εκ των ταγών της. «Επί 12 χρόνια αυτός και οι συγκρατούμενοί του υπεβλήθησαν σε άγρια βασανιστήρια και παρέμειναν έγκλειστοι υπό απάνθρωπες συνθήκες σε διάφορα στρατόπεδα και φυλακές ανά την Ουρουγουάη. Όλα αυτά τα χρόνια φορούσαν υποχρεωτικά  νυχθημερόν τις ίδιες κουκούλες στο κεφάλι, χωρίς καμία οπτική επαφή με τον έξω κόσμο. Τις έβγαζαν ελάχιστα από τα κεφάλια τους. Δεν γνώριζαν ποτέ σε ποιο ακριβώς μέρος τής χώρας κρατούνταν. Είδαν το φως της ημέρας και τον έναστρο ουρανό ξανά περίπου μία δεκαετία μετά τη σύλληψή τους. Αναγκάστηκαν για μεγάλα διαστήματα να τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με έντομα. Τους απαγορεύθηκε για περισσότερο από μία δεκαετία να ουρούν και να αφοδεύουν όποτε αυτοί το είχαν ανάγκη. Το καλοκαίρι απαγορευόταν να κάνουν μπάνιο. Ήταν υποχρεωτικό, ωστόσο, τον χειμώνα. Με παγωμένο νερό. Η όψη τους είχε αλλάξει από το ανελέητο καθημερινό ξύλο»**.

Έλεγε για την προεδρική αμοιβή: «... "Τι να το κάνω όλο αυτό το ποσό; Οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης ζουν με πολύ λιγότερα. Αν ζητούσα από τους ανθρώπους να ζουν όπως εγώ, θα με σκότωναν. Εμένα είναι επιλογή μου αυτός ο λιτός τρόπος ζωής. Επέλεξα να μην έχω πολλά υπάρχοντα, ώστε να μπορώ να ζήσω όπως θέλω εγώ. Μπορεί να φαίνομαι ως ένας εκκεντρικός γέρος, αλλά επιτρέψτε μου να ζω όπως εγώ έχω επιλέξει να νιώθω ευτυχισμένος"!***

Την Τετάρτη ένα μεγάλο πλήθος Ουρογουανών τον αποχαιρέτησε, δακρυσμένο για την απόδειξη πως η ουτοπία δεν είναι κάτι που δεν γίνεται αλλά αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα...

* Μενέλαου Καραμαγγιώλη, αυτοτελείς ραδιοφωνικές ταινίες με ένα αυτόνομο ηχητικό σενάριο που απαντάει κάθε φορά στο ερώτημα του τίτλου με διαφορετική και πρωτότυπη οπτική που μεταδίδονται από το Τρίτο Πρόγραμμα από το 1987. * Νewsbeast και *** Lifo.