Μαρίνα πράσινό μου αστέρι...
Οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, υιοθετούν με τον λόγο αλλά κυρίως με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους το κυρίαρχο υπόδειγμα.
Δεν είναι μόνον το διαδικαστικό, ότι αγνοήθηκε δηλ. η τοπική κοινωνία, οι θεσμοί και οι φορείς της. Δεν είναι τα ουσιωδώς προβληματικά σημεία της σύμβασης του Δημοσίου με την ιδιωτική εταιρεία. Είναι η εμμονική νεοφιλελεύθερη ατζέντα, που αναγνωρίζει τα πάντα ως πόρο διαθέσιμο προς εκμετάλλευση. Όλον τον χώρο και όλον τον χρόνο! Ανάπτυξη!
Ο αντίλογος οφείλει να στηριχθεί σε διαφορετικό υπόδειγμα ζωής και οικονομίας, εξαιρώντας τμήματα του χώρου και του χρόνου από την αγοραία διαχείρισή τους. Η αποστροφή του λόγου των εκπροσώπων μας στην Επιτροπή της Βουλής — «συμφωνούμε με την επένδυση» — αναιρεί αντικειμενικά τις όποιες επιφυλάξεις, εφόσον αναγνωρίζει το δεδομένο πλαίσιο και ως μοντέλο.
Κι αυτό, παρά την οδυνηρή εμπειρία στην Κέρκυρα, έτσι όπως διαμορφώθηκε η ζωή της, παραδομένη στις επιχειρηματικές επιδιώξεις που αναγνωρίζουν τα πάντα ως διαθέσιμο πόρο προς εκμετάλλευση. Το έσοδο από αυτήν, στο παρόν υπόδειγμα, ως προς εμάς λογίζεται απλώς ως κάποια καταναλωτική δυνατότητα — και στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο για να την απολαύσεις, ακόμα και αυτήν.
Οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι (σ.σ. για να θυμηθούμε και τον ποιητή που ακόμα σκοτωνόμαστε αν έπρεπε να τον ξεπροβοδίσουμε ή όχι), υιοθετούν με τον λόγο αλλά κυρίως με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους το κυρίαρχο υπόδειγμα, που αναφέρεται στις επιδιώξεις απόδοσης του κεφαλαίου και όχι στις δικές μας.
Εμείς, η ζωή και η γενική μας υπόσταση είμαστε αναλώσιμοι — και μόνον έτσι αναγνωριζόμαστε από τον ισχύοντα πολιτισμό και τις αξίες του.
Άρα, λοιπόν, οι αναπτυξιακές δοξασίες ντελαπάρουν κυριολεκτικά σε άνυδρους δρόμους — τους επικίνδυνους και βρωμερούς από συνηθισμένα σκουπίδια και ζωικά υπολείμματα ενός προβληματικού πολιτισμού, που αφήνει μόνον λίγο χώρο στη νοσταλγία.
Όσο για τους σκαφάτους, στη ράδα ή στην προκυμαία, μοιάζουν με τις υποσχέσεις στη μνημειώδη ταινία του Ζαν-Ζακ Μπενέξ Το φεγγάρι στον υπόνομο (La Lune dans le caniveau) με τη Ναστάζια Κίνσκι και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ: Try another world.
Μόνον που επρόκειτο απλώς για μια απατηλή αφίσα — αν με καταλαβαίνεις...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
