Αποικία χρέους

Λίγο πριν το μεσημέρι θα έχει κυρωθεί η σύμβαση για τη μαρίνα. Η κυβερνητική πλειοψηφία μετέτρεψε την αναγκαία διαβούλευση σε δημοκρατικό φύλλο συκής, καλώντας στο παρά πέντε την αυτοδιοίκηση και τους φορείς να πουν τη γνώμη τους για μια συμφωνία που έχει ήδη υπογραφεί και μια κύρωση που προδιαγράφεται. Και μετά διάφοροι ευαίσθητοι κλαψουρίζουν για τη θεσμική έκπτωση, που απειλεί και απειλείται.

Εντυπωσιακά συνεπής, ο Κερκυραίος υφυπουργός Ναυτιλίας ανακοίνωσε — για τέταρτη ή μήπως πέμπτη φορά — πως όπου να ’ναι έρχεται το σχέδιο νόμου για την παραχώρηση του παραλιακού μετώπου στον Δήμο.

Οι εκπρόσωποι των φορέων εξέφρασαν τους ενδοιασμούς και τους προβληματισμούς τους, θεωρώντας όμως πως οι επιχωματώσεις για τη διαμόρφωση μιας «εκλεκτικής» αγοράς και φιλοξενίας στη βόρεια είσοδο της πόλης είναι γεγονός τετελεσμένο. Απλώς θα έχουν να λένε: εμείς τα είπαμε, αλλά ποιος να μας ακούσει.

Αναλόγως και οι βουλευτές — τουλάχιστον της Ν.Δ., αλλά και του ΠΑΣΟΚ — αναμένεται να εγκρίνουν τη σύμβαση, παρά τις όποιες επιφυλάξεις διατυπώνονται, των οποίων κανείς δεν καταλαβαίνει τη σημασία.

Στο τέλος της μέρας, κυριολεκτικά, η εταιρεία θα έχει πάρει το πράσινο φως να διαμορφώσει το ανάγλυφο των ακτών του Μαντουκιού, «που είναι μόνο βράχια», κατά τον Γκίκα, και να μπουκώσει κυριολεκτικά τη ζωή της όμορφης πόλης.

Όχι, καμιά σκέψη για την ανακούφιση της ζωής των κατοίκων απ’ αυτή τη νέα «αναπτυξιακή» απειλή δεν προβλέπεται. Κανένα μέτρο, καμιά δημόσια επένδυση, κανένα ανταποδοτικό όφελος για τον Δήμο, την Περιφέρεια, την Αυτοδιοίκηση. Κανένα.

Πιστεύεται πως κι αυτό θα περάσει — σπονδή στον μετασχηματισμό της πόλης από οικιστικό σύνολο σε σχεδόν αποκλειστικό προορισμό επισκεπτών. Πλούσιων ή πλουσιότερων, δεν έχει σημασία.

Αυτά λέει η στατιστική, η γεωγραφία των επιδιώξεων, οι προσδοκίες των εταιρειών, η ανάγκη του πτωχευμένου ελληνικού Δημοσίου, η παραχώρηση γης και ύδατος σε όποιον τα ζητήσει, προκειμένου να πάρει πίσω τα λεφτά του.

Όσο για μας...