Το λιβάδι που δακρύζει... (πάλι)
Editorial
15 Δεκεμβρίου 2016
/ 13:04
Και πόσους να χωρέσουν οι ελληνικές Φυλακές; Η ανέχεια, ο διωγμός, η αναμέτρηση με το "ζω ή πεθαίνω κάθε στιγμή" και η παραβατικότητα έναντι των νόμων ημών των τυχερών, είναι συγγενείς καταστάσεις.
Όχι δεν πρόκειται για δικαιολογία ούτε επίδειξη ανώτερου ανθρωπισμού, εκ του ασφαλούς, αλλά για επισήμανση με αφορμή αυτή τη γριφώδη περίπτωση με τον Αφγανό, που κατηγορείται για τη δολοφονία μιας 19χρονης κοπέλας και την κερκυραϊκή εκδοχή της υπόθεσης.
Και δίχως διάθεση για φιλοσοφίες, ιδιαιτέρως πάνω από το άψυχο κορμί της κοπέλας, επισημαίνεται ακόμα η ανθρώπινη φύση, η ικανή για όλα. Και για το καλό και για το κακό...Ο εγγενής τυχοδιωκτισμός, όσο εύκολα ερμηνευόμενος κι αν είναι, όταν φεύγεις από τον τόπο σου για να γλυτώσεις και διασχίζεις δυο Ηπείρους με τα ποδάρια, υποκείμενος σε λογής, λογής εκβιασμούς και θυσίες, συνήθως χάνοντας μέσα από τα χέρια σου αγαπημένα πρόσωπα, γίνεσαι αγρίμι. Τότε είναι που θεριεύουν τα ένστικτα και γίνεσαι ικανός και για το χειρότερο...
Εκείνο που προκαλεί τελικά την ανασφάλεια του δυτικού ανθρώπου, που τότε χτίζει φράχτες, απλώνει συρματοπλέγματα, βάζει συναγερμούς και άγρια σκυλιά, να κρατήσει απέξω τους απόκληρους, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Κι εκείνοι αγριεύουν και γίνονται θηρία. Η ψυχή τους γίνεται γρέντζα και αιχμηρή. Άλλο τόσο και των πιο φανατικών από τους δήθεν αμυνόμενους. Που πιστεύουν ότι προέρχονται από κάτι ξεχωριστό κι έχουν έτσι δικαιώματα ζωής και θανάτου επί των άλλων δύστυχων, δύστυχοι κι αυτοί.
Στην εποχή των συγκρούσεων και των δραματικών μετακινήσεων των εκατομμυρίων απόκληρων, δε γλυτώνουμε αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση ..."να γελάσουμε λίγο, με τόσα βάσανα κάθε μέρα"!
Κι αν το θύμα του νεαρού Αφγανού ήταν μια ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων, αυτή είναι και η τραγικότητα της γυμνής πραγματικότητας, που αφήνει συχνά ξεβράκωτο το εποικοδόμημα, έρμαιο στις πιο άγριες διαθέσεις της ανθρώπινης φύσης. Τότε είναι, Θόδωρε, που το λιβάδι ... ξεσπάει σε λυγμούς...
Και δίχως διάθεση για φιλοσοφίες, ιδιαιτέρως πάνω από το άψυχο κορμί της κοπέλας, επισημαίνεται ακόμα η ανθρώπινη φύση, η ικανή για όλα. Και για το καλό και για το κακό...Ο εγγενής τυχοδιωκτισμός, όσο εύκολα ερμηνευόμενος κι αν είναι, όταν φεύγεις από τον τόπο σου για να γλυτώσεις και διασχίζεις δυο Ηπείρους με τα ποδάρια, υποκείμενος σε λογής, λογής εκβιασμούς και θυσίες, συνήθως χάνοντας μέσα από τα χέρια σου αγαπημένα πρόσωπα, γίνεσαι αγρίμι. Τότε είναι που θεριεύουν τα ένστικτα και γίνεσαι ικανός και για το χειρότερο...
Εκείνο που προκαλεί τελικά την ανασφάλεια του δυτικού ανθρώπου, που τότε χτίζει φράχτες, απλώνει συρματοπλέγματα, βάζει συναγερμούς και άγρια σκυλιά, να κρατήσει απέξω τους απόκληρους, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Κι εκείνοι αγριεύουν και γίνονται θηρία. Η ψυχή τους γίνεται γρέντζα και αιχμηρή. Άλλο τόσο και των πιο φανατικών από τους δήθεν αμυνόμενους. Που πιστεύουν ότι προέρχονται από κάτι ξεχωριστό κι έχουν έτσι δικαιώματα ζωής και θανάτου επί των άλλων δύστυχων, δύστυχοι κι αυτοί.
Στην εποχή των συγκρούσεων και των δραματικών μετακινήσεων των εκατομμυρίων απόκληρων, δε γλυτώνουμε αλλάζοντας κανάλι στην τηλεόραση ..."να γελάσουμε λίγο, με τόσα βάσανα κάθε μέρα"!
Κι αν το θύμα του νεαρού Αφγανού ήταν μια ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων, αυτή είναι και η τραγικότητα της γυμνής πραγματικότητας, που αφήνει συχνά ξεβράκωτο το εποικοδόμημα, έρμαιο στις πιο άγριες διαθέσεις της ανθρώπινης φύσης. Τότε είναι, Θόδωρε, που το λιβάδι ... ξεσπάει σε λυγμούς...
