Μικρό κι επίκαιρο σημείωμα

Η ιατρική έχει στη φύση της την πρόληψη, αμιγώς ως επιστήμη (ίσως ενός κοσμικού επιμέρους;) και η χρήση της μεθόδου του εμβολιασμού είναι επιστημονικά πλήρως νομιμοποιημένη όσο και παραγωγική. Η ανάμειξή της στην πολιτική θα είχε όμως νόημα μόνο σε έναν ολόκληρο κόσμο (ως συνεισφορά σε διάλογο) και όχι στον κατακερματισμένο όπου ζούμε, ως δίκοπο μαχαίρι μιας στείρας και στο κάτω-κάτω εντελώς μικρονοϊκής αντιπαράθεσης. Τίποτα μα τίποτα το επιμέρους δεν μπορεί να είναι ή να γίνει εύκολα κι αβασάνιστα ολόκληρο, σε έναν κόσμο διαλυμένο. Μέχρι τότε, οφείλει η πολιτική να επιστρέψει στο διάλογο, η επιστήμη στα δεδομένα και η ιατρική και στον ανθρωπισμό.

Η συζήτηση αυτή είναι, λοιπόν, όχι απλώς νόμιμη ως επιδίωξη αλλά και απολύτως αναγκαία, αλλά ακόμη και στην περίπτωση που κάπως ποτέ θα άνοιγε (δεν διατηρώ ελπίδα), παραμένει αδύνατο να προαχθεί αν η ανάγκη εκτόνωσης προηγηθεί, ως είθισται, της ανάγκης συναντίληψης. Ο πραγματικός κόσμος των αμινοξέων και των λιπιδίων αδιαφορεί αν κάποιοι από μας είναι είτε θυμωμένοι είτε βολεμένοι.

Για να είναι στοιχειωδώς έντιμος, έστω και ως τέτοιος, αυτός ο κόσμος που όλοι διακονούμε, οφείλει να περιορίσει τη συζήτηση μόνο στα λογιστικά επιχειρήματα: κόστος κρεβατιών, γιατρών και φαρμάκων, λεφτά, απόδοση συστήματος περίθαλψης με ή χωρίς πρόληψη, φόροι, λεφτά, οικονομία, κόστος των λόκ-ντάουν, κόστος των κλειστών σχολείων, ανεργία, λεφτά, χαμένα ανθρωποέτη, χαμένα ποιοτικά ανθρωποέτη, λεφτά. Το εάν, ποιος και πόσο είναι σε αυτή την κοινωνία υπεύθυνος ή ανεύθυνος για τον άλλο, το ποιος λυπάται και το ποιος φρίττει απέναντι στην αρρώστια και στο θάνατο, αυτά ήταν εξαρχής, όπως και παρέμεινε, μια αστεία έως και εξοργιστική αφετηρία. Ας αφεθεί στους ποιητές και στους φιλοσόφους, μετά από ικανή κατανάλωση ψυχοτρόπων.