Δηλητήρια σε τόπο άσπιλο!

Για να μιλήσουμε για τον κόσμο θα πρέπει απαραίτητα να εισαγάγουμε σε αυτόν ένα λογικό νυστέρι. Η τομή αυτή αποκρυσταλλώνει στιγμιαία τη ροή του ποταμιού του κόσμου και ο συγκεκριμένος πάγος γίνεται πλέον η μονάδα μέτρησης της ζωής μας.

Μπορεί να είναι οτιδήποτε το ανθρώπινο: αν είναι η ισχύς, μονάδα μέτρησης γίνονται οι νίκες και οι ήττες, αν είναι ο πόνος κι οι απώλειες, μονάδα μέτρησης γίνονται οι χαρές και οι λύπες, αν είναι η ελευθερία, μονάδα μέτρησης γίνεται η μάθηση και η γνώση και αν είναι ο φόβος, η μάχη και η γαλήνη. Πραγματικά, μόνο τα λογισμικά «βλέπουν» χρώματα, όγκους ή φώτα. Οι άνθρωποι -κυριολεκτικά- βλέπουν νίκες, λύπες, φόβους, γνώσεις.

Στην Εποχή του Φόβου, λοιπόν, το ζήτημα δεν είναι η αποφυγή του κάθε κινδύνου, αυτό είναι πραγματικά ανόητο. Τη στιγμή που μάχομαι έναν κίνδυνο αποδέχομαι ταυτόχρονα άλλους κινδύνους, που δεν μάχομαι. Γενικώς -αν και προς το παρόν δεν έχει αποδειχτεί για εμένα και για εσάς- δεν αποφεύγεται ο θάνατος· η παρέμβασή μας επιχειρεί να επηρεάσει, τον τρόπο, τον τόπο και το χρόνο του.

Το λογικό είναι μόνο η επιλογή του μικρότερου κινδύνου, ενώ το παράλογο η επιλογή του χειρότερου. Εδώ μπαίνουν βεβαίως τα ζητήματα της γνώσης και της πίστης. Δεν μπορεί να φοβηθώ έναν κίνδυνο που δεν πιστεύω και επίσης δεν μπορεί να μάθω κάτι από μια διαδικασία που δεν πιστεύω. Τέλος, ένα τέταρτο ζήτημα είναι αν με την έλλειψη λογικής μας επιλέγουμε το χειρότερο κίνδυνο όχι (μόνο) για εμάς αλλά και για κάποιον άλλο, λίγους ή πολλούς.

Συνοπτικά, το ερώτημα «δηλητήρια στο λάδι μας» δεν μπορεί να απαντηθεί με δημιουργικό τρόπο, αν δεν προηγηθούν όλοι αυτοί οι προσδιορισμοί, οι οποίοι περιλαμβάνουν κι ένα πέμπτο ζήτημα, την ικανότητα για διάλογο. Ας προβληθούν τα παραπάνω και στον κορωνοϊό και οπουδήποτε αλλού.

Αν όλα αυτά μοιάζουν κυριολεκτικά να ανήκουν όχι σε άλλη χώρα, αλλά σε άλλο γαλαξία, δεν μένει παρά να ανάψουμε κανένα κερί, μέρες που είναι. Με  προσοχή όμως, μην πάρουμε κλήση και μην αρπάξει η μάσκα μας.