Και διηγώντας τα να κλαις!

Απ' όταν περιορίσθηκε δραματικά έως ότου κόπηκε η κρατική επιχορήγηση από τις Ομοσπονδίες στα σωματεία μέλης τους, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των σωματείων/φροντιστηρίων όπου το κόστος άθλησης και συμμετοχής στους αγώνες βαρύνει εξ' ολοκλήρου τους γονείς ενώ επιχειρηματίες προσέρχονται ως χορηγοί για να ζέψουν έτσι εμβληματικές αθλητικές σημαίες στο άρμα των επιχειρηματικών τους επιδιώξεων. Η όποια "χαμηλή" τέτοια εμπλοκή σε λιγότερο δημοφιλή αθλήματα και μικρότερα σωματεία απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα, δίχως αυτό να συνιστά μομφή σε όποιον ρομαντικό βάζει το χέρι στην τσέπη για να ενσιχύσει την ομάδα της γειτονιάς τους ή εκείνη που παίζει ο γιος και η κόρη!

Σ' αυτόν τον φαύλο κύκλο περιδινίζεται και ο κερκυραϊκός ναυταθλητισμός. Θα πίστευε κανείς πως η ανάδειξη ενός αριστερού κόμματος στην εξουσία θα έθετε στην ημερήσια διάταξη και τέτοια ζητήματα, επαναφέροντας τις έννοιες και τις αξίες στη θέση τους. Η υπαγωγή όμως κάθε σκέψης στο μνημονιακό καλούπι, που βεβαίως και δεν χωράει τέτοιους ρομαντισμούς, προτρέπει σ' έναν καταστροφικό ρεαλισμό, που υπηρετείται από τους θιασώτες του μικρότερου κακού!

Υπενθυμίζεται πάντως ότι αυτός ο νεοφιλελεύθερος κατήφορος (και) στη λειτουργία του ερασιτεχνικού αθλητισμού και της δωρεάν παιδείας είχε προ πολλού ξεκινήσει. Πολύ πριν τα υποχρεωτικά μνημόνια και τα "δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς". Υπήρξε εντέλει θέμα επιλογής και απεριόριστης υποκρισίας, όπως άλλωστε και σε τόσες άλλες περιπτώσεις...