Φθινόπωρο με κορωνοϊό

με ένα μείγμα πολιτικής που εξαρχής περιέχει τεράστια έμφαση στα αστυνομικά μέτρα και συγκριτικά ελάχιστη στα αμιγώς ιατρικά, υπό τη μορφή της οργάνωσης, της προμήθειας αντιδραστηρίων, προστατευτικών υλικών και μηχανημάτων και της ενίσχυσης σε υγειονομικό προσωπικό, εννοείται με την επαρκή κινητροδότηση αλλά και εκπαίδευσή του. 

Μάλιστα, μέρος των “ιατρικών” μέτρων θα είναι και η παγίως συντελούμενη ήπια μορφή διαλογής των περιστατικών, υπό την έννοια ότι πολλοί υπερήλικες νοσηλεύονται στο σπίτι ή στα ιδρύματα χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία της πνευμονίας (από την οποία συνήθως καταλήγουν χωρίς να διασωληνωθούν, αφού δεν υπάρχει προσδόκιμο), αποδίδοντάς την αόριστα σε μικρόβια και άλλους ιούς.

Ο καταλύτης για να “δέσει” αυτό το μείγμα είναι η κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, βασικοί επιτρεπτικοί παράγοντες της οποίας είναι η απουσία ικανής ποσότητας εποικοδομητικής ή έστω ουσιώδους κριτικής, η απουσία διαβούλευσης, ο κλειστός έλεγχος των διαγνωστικών εξετάσεων και δυστυχώς και ένα… ευχολόγιο περί ανακάλυψης και προπαραγγελίας (!) εμβολίων και φαρμάκων, χωρίς να υπάρχει παρά ελάχιστη επιστημονική βάση για κάτι τέτοιο.

Τέλος πάντων, οι ιδεολογικές προτεραιότητες και τα στηρίγματα της κυβέρνησης μέχρις εκεί μπορούν, αυτό κάνουν, αλλά ο λαός, νέοι και μεγαλύτεροι, στη μεγάλη πλειοψηφία του δεν είναι ανυπάκουος μα εντελώς παραλοϊσμένος και ανενημέρωτος για τις επιλογές του, σίγουρα όχι “ανώριμος” και σίγουρα όχι αυτοκαταστροφικός ή αδιάφορος. Είναι άστοχο έως και επικίνδυνο κάποιες ομάδες του να στοχοποιούνται συλλήβδην ως βασικοί υπαίτιοι μιας αποτυχίας. Άλλωστε, καμία πολιτική στρατηγική δεν τελεσφορεί όταν στηρίζεται μόνο σε απαγορεύσεις. 

Μα έστω και έτσι, πώς ξαφνικά γίναμε πιο... άνετοι; Ο κορωνοϊός έδειξε σαφώς και στη χώρα μας τι μπορεί να κάνει αν αφεθεί ανεξέλεγκτος, κατά το Μάρτιο και τον Απρίλιο, αλλά τώρα φαίνεται ότι είναι πιο ήπιος. Σε κάθε 1000 κρούσματα της άνοιξης 2020 αδρά αντιστοιχούσαν περίπου 80 διασωληνώσεις και 50 θάνατοι, ενώ επί του παρόντος εκτιμάται ότι αντιστοιχούν 20 διασωληνώσεις και 5 θάνατοι. Όμως, σε σχέση με τις αρχές Μαΐου, τον Αύγουστο ανιχνεύουμε περίπου δεκαπλάσιο ημερήσιο αριθμό κρουσμάτων CoViD-19 με περίπου τον τριπλάσιο αριθμό διαγνωστικών εξετάσεων. Αυτό δείχνει ότι η παρουσία του ιού στη χώρα αυξήθηκε σημαντικά. 

Τα καλοκαίρια, οι ιοί δεν αποσύρονται σε κάποια… κρησφύγετα, απλώς περιοδεύουν στον πληθυσμό σε μικρότερη πυκνότητα προκαλώντας απλά συνάχια ή γαστρεντερικά σύνδρομα ή (συνήθως) κανένα σύμπτωμα. Η μεγάλη μεταβολή του τρόπου ζωής μας το χειμώνα, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στη θερμοκρασία και στην ανοσία μας, οδηγεί στην έξαρση των επιδημιών τους κατά τους χειμερινούς μήνες. Οπωσδήποτε όμως, η χειρότερη αυτών των ιώσεων μέχρι σήμερα, η γρίπη, σπάνια προκαλεί το καλοκαίρι διασωληνώσεις και θανάτους ενώ το παρόν στέλεχος κορωνοϊού επιβεβαιωμένα το κάνει διαψεύδοντας διαρκώς τους αντιρρησίες της πανδημίας. Ηπιότερα μεν, καθώς υπακούει στις εγγενείς καταβολές της οικογένειας στην οποία ανήκει, αλλά επιβεβαιωμένα το κάνει. 

Υπάρχει λοιπόν το σοβαρό ενδεχόμενο, η ηπιότητα που παρατηρήσαμε να οφείλεται απλώς στις… θερινές διακοπές του ιού.  Σώφρον θα ήταν, οι πολιτικές αποφάσεις του φθινοπώρου να μη βασιστούν στα βολικά καλοκαιρινά δεδομένα.