Από τι φτιάχνονται οι ολυμπιονίκες;
Editorial
17 Αυγούστου 2016
/ 13:51
Συνηθίζεται μετά από τέτοιου βεληνεκούς και αξίας επιτυχίες, εμείς οι άλλοι που τις σχολιάζουμε να προσπαθούμε με βαρύγδουπες εκφράσεις να αποδώσουμε το μέγεθος του κατορθώματος αλλά και να λικασθούμε απ΄ αυτό. Σπεύδουμε όλοι
να (εκ)δηλώσουμε τον ενθουσιασμό μας και να οικειοποιηθούμε κομματάκι της επιτυχίας επειδή είμαστε συντοπίτες ή οπαδοί του συλλόγου ή γνωστοί της οικογένειας ή φίλοι του προπονητή ή... Μαζί στο πανηγυρικό γαϊτανάκι, ακόμα και εκείνοι που δεν πιστεύαμε ότι μπορεί να συμβεί.
Εμείς είμαστε απ' αυτούς! Εκείνους που δεν πίστευαν ότι ένας 36χρονος αθλητής θα μπορούσε να κερδίσει πολύ νεότερους στο άγριο αγώνισμα του θαλάσσιου "μαραθωνίου" στον ολυμπιακό στίβο... Κι ο Σπύρος μας διέψευσε. Το πάθος του δεν περιγράφεται παρά μόνον αποδίδεται σε όσους είδαν την κούρσα. Μια ακόμα απόδειξη που ανατρέπει στατιστικές και βεβαιότητες. Η ομορφιά της ανθρώπινης φύσης...
Εμείς είμαστε απ' αυτούς! Εκείνους που δεν πίστευαν ότι ένας 36χρονος αθλητής θα μπορούσε να κερδίσει πολύ νεότερους στο άγριο αγώνισμα του θαλάσσιου "μαραθωνίου" στον ολυμπιακό στίβο... Κι ο Σπύρος μας διέψευσε. Το πάθος του δεν περιγράφεται παρά μόνον αποδίδεται σε όσους είδαν την κούρσα. Μια ακόμα απόδειξη που ανατρέπει στατιστικές και βεβαιότητες. Η ομορφιά της ανθρώπινης φύσης...
Τι θα είχε συμβεί όμως αν ο Κερκυραίος ολυμπιονίκης δεν είχε μεταγραφεί αλλά είχε παραμείνει στην Κέρκυρα, εξακολουθούσε να ζει εδώ και να επιδιώκει να γυμναστεί εδώ;
Θα είχε χάσει άπειρες ώρες προπόνησης διότι το κολυμβητήριο δεν είχε πετρέλαιο, δεν είχε ζεστό νερό, δεν είχε πυροσβεστικά, χάλασε η αντλία, η βάνα, ο καυστήρας, η πόρτα, τα ντους κλπ. Θάχε γίνει σταρ της τοπικής τηλεόρασης, διαμαρτυρόμενος για την κατάσταση αυτή. Το παράπονό του μαζί με άλλων θα τροφοδοτούσε την τοπική πολιτική σκηνή της αερολογίας, αναπαράγοντας το αδιέξοδο με αναφορές στην κοινωνική αδικία, το χάσμα κέντρου-περιφέρειας κα πολλές εξηγήσεις της μνημειώδους ανοχής μας. Αντιστρόφως ανάλογης του πάθους, της συνέπειας και της εργατικότητας που επέδειξε ο γιος του Διονύση...
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Τίποτα απολύτως! Θα προσθέσουμε και 'μεις την καλή μας την κουβέντα για τον Σπύρο και θα πιούμε μια παγωμένη μπύρα, παρακολουθώντας κι απόψε μια ταινία στον θερινό Φοίνικα!
Τι, δεν υπάρχει πια ο θερινός Φοίνικας; Άντε ρε στριμμένοι γκρινιάρηδες, σιγά που δεν είχε πετρέλαιο το κολυμβητήριο...
