Το Χειμώνα τούτο άμα τον πηδήσαμε...

Εκείνο όμως που δεν αμφισβητείται, είναι η αναγκαιότητα αναδιανομής του πλούτου και σε τοπικό επίπεδο όσο και η παραγωγική αναδιάρθρωση. Όπως δηλ. εφαρμόστηκε με σύνεση και επιμονή η σχετική απεξάρτηση της τοπικής τουριστικής οικονομίας από τη βρετανική αγορά, έτσι απαιτείται και άμβλυνση της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού. Πρώτα, πρώτα, διότι ευλόγως όλα τα καρπούζια στη μια μασχάλη δεν είναι φρόνιμο κι ύστερα διότι η μετάβαση σε πιο ισορροπημένα μοντέλα καταμερισμού των παραγωγικών δραστηριοτήτων είναι πιο ασφαλή αλλά και δυνάμει αλληλοσυμπληρούμενα.

Το μείζον ερώτημα είναι βεβαίως, που θα βρεθούν τα λεφτά; Κι επειδή όπως θάλεγε και ο Γ. Α. Παπανδρέου, λεφτά υπάρχουν, το ζητούμενο λέγεται ανασχεδιασμός Προγραμμάτων και μεταφορά πόρων ώστε να υπηρετείται η στόχευση του νέου καταμερισμού σε συνδυασμό με την κάλυψη των αναγκών των ευπαθών ομάδων. Αυτές προβλέπονται ευάριθμες, ιδιαιτέρως στις τουριστικές περιοχές, όπου το εισόδημα της εποχικής μισθωτής εργασίας, το μεροδούλι - μεροφάι δηλ., δεν θα επαρκεί για τον Χειμώνα πούρχεται.
Οι τοπικές, πολιτικές Αρχές, ζαλισμένες από τα σμπάρα της πανδημίας και της καραντίνας, δεν φαίνεται να έχουν ψιλιαστεί τις νέες προτεραιότητες. Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι δεν εξελέγησαν για να αντιμετωπίσουν μια τόσο σοβαρή τομή στην κερκυραϊκή πραγματικότητα. Η κριτική του παρελθόντος, ακόμα και του τόσο πρόσφατου, δεν έχει κι αυτή νόημα. Η διψήφια κατ' έτος αύξηση των τουριστικών μεγεθών, τα τελευταία τουλάχιστον έξι-επτά χρόνια, μεγάλωσαν τόσο την εξάρτηση όσο και την ανελαστικότητα των επιλογών. Γαλούχησαν τους ανθρώπους, σμίλεψαν τις συμπεριφορές, ανέδειξαν πρότυπα και υπόδειγμα. Τώρα πρέπει να το ξαναδούμε όλο αυτό!
Αναγκαστικές αλλαγές στην οικονομική βάση θα βρουν την αντανάκλασή τους στο εποικοδόμημα, στην πολιτική και τη διοίκηση. Από την Αυτοδιοίκηση έως τον συνδικαλισμό, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, όπου η δημιουργία παράγει αξία, που διεκδικεί την τιμή της. Και μ' αυτή προσδοκάει να επιβιώσει, ν' αναπαράγει το είναι της. Ας ανοίξει επιτέλους αυτή η συζήτηση δίχως πασχαλινά βεγγαλικά αλλά μετά λόγου γνώσεως. Και τι γνώσεως...