Δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά

Ήταν 28 Αυγούστου 2000, σε συζήτηση στη Βουλή μετά το ναυάγιο του Σάμαινα, όταν ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είπε: «Αυτή είναι η Ελλάδα. Ένα κράτος που λειτουργεί με παθογένειες εδώ και δεκαετίες. Και αυτό πρέπει να αλλάξει». Η ομολογημένη αυτή διαπίστωση, από τα πλέον επίσημα χείλη, έγινε έκτοτε αντικείμενο κριτικής απέναντι στον ίδιο τον Σημίτη. Όμως η δραματική επιβεβαίωσή της επαναλαμβάνεται διαρκώς και με την πρώτη ευκαιρία.

Οι σκέψεις αυτές προέρχονται από τον τρόπο που οι αρμόδιες αρχές αντιμετώπισαν την πυρκαγιά στην επιχείρηση του Γογγάκη και τις συνέπειές της. Το γεγονός ότι, τρεις ολόκληρες εβδομάδες μετά, ξεπροβάλλουν η μία μετά την άλλη οι υπηρεσίες αλλά και οι φορείς για να πουν την άποψή τους, επιβεβαιώνει αντί να διαψεύδει τη διαδεδομένη πεποίθηση ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας».

Η διοίκηση στη χώρα, σε όλα της τα επίπεδα, εμφανίζει έλλειψη τεχνογνωσίας και αντανακλαστικών στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, έλλειψη που κατά κανόνα υπεραναπληρώνεται από ηρωικές ενέργειες. Όταν εκδηλώνονται τέτοιες, εμείς όλοι συνήθως εκστασιαζόμαστε για τις έργω αποδεδειγμένες αρετές της φυλής, που καθιστούν σχεδόν αχρείαστο τον προγραμματισμό, την πρόβλεψη, το σύστημα και την εφαρμογή του. Αυτά είναι για τους κουτόφραγκους που, στο τέλος τέλος, ούτε αυτοί αποφεύγουν τις κρίσεις και τα δράματα.

Καλά όλα αυτά, όμως το να αποπειράται φορτηγό με αλλοιωμένα ζωικά απόβλητα να ταξιδέψει με το πλοίο της γραμμής είναι απίστευτο — ιδιαιτέρως μάλιστα όταν αυτή η απόπειρα γίνεται έπειτα από τόσο καιρό και ύστερα από όσα μεσολάβησαν στη διαχείριση της υπόθεσης.

Εν ολίγοις, μπορεί ο Σημίτης να συγχωρέθηκε, όμως ο τρόπος που, σε γενικές γραμμές, αποφασίζουμε να επιληφθούμε τέτοιων καταστάσεων εξακολουθεί να προκαλεί θυμηδία — αν δεν ήταν τόσο δραματικός και επικίνδυνος.