Επάγγελμα ρεπόρτερ*
editorial
09 Δεκεμβρίου 2019
/ 17:27
Η Αριστερά εμφανίστηκε αρχικώς ως η παράταξη της διεκδίκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτογραφήθηκε την εποχή, κατά Χομπσμπάουμ, του κεφαλαίου και των επαναστάσεων, εμπνεόμενη και υπηρετώντας την υπόθεση της εργασίας.
Ο νεοπαγής όρος κεντρο-αριστερά ως το αντίστοιχο/αντίστροφο της κεντρο-δεξιάς αποδίδει τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής γεωγραφίας ως εκλογική επιδίωξη μάλλον, παρά ως θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας. Η κεντροαριστερά είναι λιγότερο Αριστερά ενώ συνήθως πολιτεύεται αναζητώντας τις ρωγμές στην πολιτική του αντιπάλου, προκειμένου έτσι να αποδείξει τη διακριτότητά της από 'κείνον. Ελληνικό παράδειγμα, η επιδίωξη παράλληλου προγράμματος στον μνημονιακό συμβιβασμό του καλοκαιριού του 2015. Η σχιζοειδής αυτή συμπεριφορά αποφεύγεται να αξιολογηθεί στα φόρα -και στην Κέρκυρα- για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιλέγεται η επικαιροποίηση του ορισμού της επαράτου Δεξιάς ως το ασφαλές πλαίσιο της απόπειρας επανόδου στα πράματα, οψέποτε. Δεν φτάνει.
Η πολιτική και διοικητική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ εδώ, επιβάλλεται να αποτιμηθεί ακόμα κι αν οι δεξιοί αποδειχτούν χειρότεροι. Το απονενοημένο ήδη του πρωθυπουργικού Γραφείου να μεταλλαχθεί σε υπερυπουργείο, υπερπεριφέρεια και υπερδήμος στο όνομα του επιτελικού κράτους, απειλεί τη δημοκρατική λειτουργία κάθε άλλου θεσμού και γι' αυτό κυρίως θα αποδειχθεί και αναποτελεσματικό. Το κερκυραϊκό παράδειγμα να χειραγωγείται η αιρετή Αρχή στις αποφάσεις της, οικεία βουλήσει για να μην παρεξηγούμαστε (σ.σ. κι αυτό είναι το χειρότερο), και η «διόρθωση» να επιτυγχάνεται με προκλητικές τροπολογίες σε αλλότρια νομοσχέδια, υποτιμά την αξιοπιστία τόσο της Βουλής όσο και της κυβέρνησης αλλά και της Αυτοδιοίκησης!
Επιστρέφοντας στα της Αριστεράς, από την υποστολή της κόκκινης σημαίας στον ιστό του Κρεμλίνου και εντεύθεν, η υπεράσπιση της υπόθεσης της εργασίας υποχώρησε στον αριστερό λόγο όταν δεν ήταν στερεοτυπικός. Η αναφορά από φετίχ έγινε ταμπού, κάνοντας τον σύγχρονο αριστερό Διογένη συλλέκτη των παραπληρωματικών ιδιοτήτων της Αριστεράς, που προτείνονται ως διαχρονικές και πάντως κύριες. Ένα παράδειγμα είναι η υπερκατανάλωση του όρου πατριωτισμός, που αντανακλά σε απολογητικές θεωρήσεις για τις σημερινές αδυναμίες ή δυνατότητες, λανσάρεται ευκολότερα στην αμήχανη θεωρητικά κεντροκατάσταση, αποποιούμενη όμως τη θεμελιώδη, διεθνιστική ιδιότητα του απελευθερωτικού κινήματος. Μοιάζει σα να αντιπαραβάλλεται ο διεθνισμός στον πατριωτισμό ενώ πρόκειται για σχέση κυριαρχίας, που προϋποθέτει την ιδεολογική, πολιτική χειραφέτηση από τους άλλους.
Σ' ένα υποτιμημένο, πολιτικό σύστημα, όπως το ελληνικό, Ρεμπουπλικάνοι και Δημοκρατικοί εμφανίζονται αλίμονο σαν καρικατούρα των αναλόγων αμερικανικών, κομματικών ταυτοτήτων, ακόμα και αυτών των παρακμιακών, ιταλικών κακεκτύπων.
*Ο τίτλος της αλληγορικής ταινίας (1975) του Μικελάντζελο Αντονιόνι, όπου ένας ρεπόρτερ της τηλεόρασης ανταλλάσσει ταυτότητα μ' ένα νεκρό, σε μια προσπάθεια ν' αλλάξει ζωή και προσωπικότητα.
