Το «κανόνι» και το Brexit
editorial
23 Σεπτεμβρίου 2019
/ 12:57
Η πιθανότητα να σκάσει το κανόνι του Τόμας Κουκ στα τέλη Σεπτεμβρίου ήταν μεγάλη κι αναμενόμενη. Και τούτο διότι οι τουρ οπερέιτορ, την αρχή του καλοκαιριού εισπράττουν από τις προκαταβολές των πελατών τους ενώ στο τέλος αρχίζουν να πληρώνουν τις υποχρεώσεις που έχουν δημιουργήσει, στην αγορά και κατά τόπους, στις αεροπορικές εταιρείες και τα ξενοδοχεία/καταλύματα.
Αυτή η εκτίμηση και η οδυνηρή πρόβλεψη ήταν μόνον η κορυφή, το παγόβουνο ήταν οι μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις του ιστορικού Οργανισμού, προϊόν και απότοκο της μη έγκαιρης προσαρμογής του στις αλλαγές, κυρίως τις διαδικτυακές εφαρμογές, της αγοράς διακοπών.
Είναι κι αυτή η διαπίστωση που προβληματίζει τον απλό και μη ειδικό παρατηρητή τω ν φαινομένων, πως γίνεται να πτωχεύει ένας τουριστικός Οργανισμός όταν η αγορά των διακοπών, μεγαλώνει, βαθαίνει και διευρύνεται, χρόνο με τον χρόνο; Αντιφατικό;
Η εξήγηση είναι πιο πεζή. Ο Τόμας Κουκ ανοίχτηκε. Πραγματοποίησε πριν από μερικά χρόνια μια συγχώνευση που του συγκέντρωσε περισσότερες ζημίες. Πούλησε στους Κινέζους για να εξασφαλίσει ρευστότητα. Και θα πούλαγε κι άλλο στους Κινέζους αυτές τις μέρες, υπό την προϋπόθεση ότι θα κουρευόταν ένα σεβαστό μέρος του χρέους του στις Τράπεζες. Η κυβέρνηση δεν έστερξε κι έτσι η συμφωνία έπεσε, παρασύροντας μαζί της την ιστορική εταιρεία.
Είχε πτωχεύσει ξανά. Τελευταία φορά στα 1948 κι ας είχε κερδίσει η Αγγλία τον πόλεμο! Την εταιρεία διέσωσε τότε το βρετανικό Δημόσιο κι η πλειοψηφία των μετοχών έμεινε στο χαρτοφυλάκιο των σιδηροδρόμων μέχρι το 1972. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει κι όσοι ονειρεύονται στις στρατηγικές τύπου Brexit την επάνοδο της κρατικοπαρεμβατικής ισχύος στην οικονομία ως αντίδοτο στον οικουμενικό νεοφιλελευθερισμό, το καμπανάκι Τόμας Κουκ μπορεί και να τους αφυπνίσει!
Είναι κι αυτή η διαπίστωση που προβληματίζει τον απλό και μη ειδικό παρατηρητή τω ν φαινομένων, πως γίνεται να πτωχεύει ένας τουριστικός Οργανισμός όταν η αγορά των διακοπών, μεγαλώνει, βαθαίνει και διευρύνεται, χρόνο με τον χρόνο; Αντιφατικό;
Η εξήγηση είναι πιο πεζή. Ο Τόμας Κουκ ανοίχτηκε. Πραγματοποίησε πριν από μερικά χρόνια μια συγχώνευση που του συγκέντρωσε περισσότερες ζημίες. Πούλησε στους Κινέζους για να εξασφαλίσει ρευστότητα. Και θα πούλαγε κι άλλο στους Κινέζους αυτές τις μέρες, υπό την προϋπόθεση ότι θα κουρευόταν ένα σεβαστό μέρος του χρέους του στις Τράπεζες. Η κυβέρνηση δεν έστερξε κι έτσι η συμφωνία έπεσε, παρασύροντας μαζί της την ιστορική εταιρεία.
Είχε πτωχεύσει ξανά. Τελευταία φορά στα 1948 κι ας είχε κερδίσει η Αγγλία τον πόλεμο! Την εταιρεία διέσωσε τότε το βρετανικό Δημόσιο κι η πλειοψηφία των μετοχών έμεινε στο χαρτοφυλάκιο των σιδηροδρόμων μέχρι το 1972. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει κι όσοι ονειρεύονται στις στρατηγικές τύπου Brexit την επάνοδο της κρατικοπαρεμβατικής ισχύος στην οικονομία ως αντίδοτο στον οικουμενικό νεοφιλελευθερισμό, το καμπανάκι Τόμας Κουκ μπορεί και να τους αφυπνίσει!
