Αν είχαμε κάνει πέρσι αυτά τα έργα;
Καταιγισμός υπογραφών για την εκτέλεση και την πρόοδο έργων, που η ελληνική πραγματικότητα, αλίμονο, κρατούσε επί μακρόν στα συρτάρια της.
Οι απερχόμενες τοπικές Αρχές εκδηλώνουν το επικοινωνιακό τους παράπονο ότι δηλ. όλα αυτά τα έργα θα τα πιστωθούν οι επόμενοι, στα χέρια των οποίων ελπίζεται να ολοκληρωθούν. Ανάμεσα σ' αυτά, και οι υποδομές για τη διαχείριση των σκουπιδιών, στην έλλειψη των οποίων και στην μεταβατική λειψανδρία αποδίδονται τα δεινά στην αποκομιδή και τη διαχείριση π.χ. της προηγούμενης χρονιάς.
Αναλόγως, προκαλεί ικανοποίηση η ασφαλτόστρωση κεντρικών δρόμων της πόλης, που παρέμεναν χαραγμένοι και με μπαλωμένα ορύγματα πλήθους εργολαβιών εδώ και δεκαετίες. Το γιατί όλα αυτά έπρεπε να ωριμάσουν ακριβώς σ' αυτό το χρονικό διάστημα που οι απερχόμενες Αρχές δεν μπορούν να το εκμεταλλευτούν παρά για τη βελτίωση της υστεροφημίας τους, είναι ένα ερώτημα ρητορικό! Κανείς δεν πρόκειται να το απαντήσει. Αλλά και να το κάνει, κανείς δεν θα σταθεί σ' αυτήν την ερμηνεία.
Και κάτι ακόμα, σ' αυτόν τον τόπο η επιτυχία ή η αποτυχία των Αρχών μετρώνται με την παρέμβαση στις υποδομές. Σχεδόν αποκλειστικά. Όμως η ελληνική πραγματικότητα, κατά κανόνα ξεχειλώνει χρονικά τις προϋποθέσεις ωρίμανσης των έργων και των δράσεων. Τόσο που συνήθως υπερβαίνεται το διάστημα της μιας διοικητικής θητείας, ακόμα κι αν αυτή υπήρξε 5ετής, μοναδική περίπτωση στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Γι' αυτόν τουλάχιστον τον λόγο, η δημοκρατική ανάγκη που προκύπτει είναι να μην καταστροφολογείται από την αντιπολίτευση η όποια θητεία ενώ και ο στρατηγικός σχεδιασμός να μην είναι βραχυπρόθεσμης πνοής. Υποστηρίζεται μάλιστα ότι μια τέτοια συμπεριφορά εκτός από απόδειξη ορθολογισμού είναι και μέτρο δημοκρατικής συνείδησης και εντέλει πολιτείας.
Αν έτσι είχαν τα πράγματα, τότε κανένα παράπονο και καμιά επικοινωνιακή λαθροχειρία δε θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Θα ήταν μάλιστα κατακριτέα ως συμπεριφορά, ποπουλίστικη και ψευδής.
Των δεδομένων αυτών δεν μπορεί να αφίσταται και ο Τύπος. Ιδιαιτέρως αυτός οφείλει διαρκώς να αποδεικνύει ότι αντιμάχεται τον ρόλο του Γραφείου Τύπου και να επιχειρεί συνεχώς να επιβεβαιώσει την ιδιότητα του ενδιάμεσου επικοινωνίας και του δημοκρατικού επόπτη των (άλλων) τριών εξουσιών σε γενικό και τοπικό επίπεδο.
