Πίσω από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (Ανάλυση)
editorial
29 Μαΐου 2019
/ 08:39
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, που σηματοδοτήθηκε με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού κολοσσού Lehman Brothers, τον Σεπτέμβριο του 2008, έκανε τους θιασώτες της επανεθνικοποίησης των πολιτικών να σκεφτούν πιο έντονα πως «τώρα είν΄ η ώρα».
Η εμφάνιση των σχετικών αφηγήσεων και των σχημάτων υλοποίησης έκτοτε, ήταν θέμα λίγου χρόνου. Οι ευρωεκλογές αυτές ήταν ένα ακόμα πεδίο της αντιπαράθεσης που διαιρεί το εκλογικό σώμα ενώ προσφέρεται και ως μέθοδος για την ερμηνεία των εκλογικών αποτελεσμάτων. Χαρίεσσα η Μαρίν Λεπέν αναφέρθηκε την Κυριακή το βράδυ στην κυρίαρχη, κατ' αυτήν, αντίθεση ανάμεσα στους οπαδούς της Ενωμένης Ευρώπης και τους εθνικιστές/σκεπτικιστές, θέλοντας έτσι να δώσει προστιθέμενη αξία στις επιδόσεις του κόμματος της στη Γαλλία, του Σαλβίνι στην Ιταλία, του Φάραντζ στο Ηνωμένο Βασίλειο κοκ. Το γεγονός μάλιστα ότι οι στυλοβάτες της ευρωπαϊκής ιδέας, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των Σοσιαλιστών, έχασαν ως άθροισμα εδρών την πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο, θεωρήθηκε η πιο επίσημη τεκμηρίωση της τάσης, που στην προβολή της αποκαλύπτει την προϊούσα διάλυση της Ε.Ε./ευρώ!
Στο γήπεδο των νομισματικών αποτυπώσεων της επιδίωξης ισχύος περιγράφεται με δυο τρόπους το ίδιο πράγμα. Η λεηλασία της εργασίας από το κεφάλαιο, που δευτερευόντως διαιρείται στο πρωτογενές και πρωτότυπο, που υλοποιείται στην παραγωγική βασική διαδικασία, και στα παράγωγά του στην χρηματοπιστωτική σφαίρα. Εκεί που μεταφέρονται και ανταλλάσσονται αξίες στο όνομα της παραγωγικής δραστηριότητας βεβαίως, μεγαλύτερες όμως όσο οι προσδοκίες που εμπεριέχονται σ' αυτές και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, που αναπόδραστα τις συνοδεύουν.
Μ' έναν απλοϊκό τρόπο, η επιστροφή στις παραγωγικές αναφορές, συχνά με τη μορφή παραδοσιακών κλάδων της οικονομίας, αναφέρεται στην εθνική, οικονομική βάση ενώ η χρηματοπιστωτική οικονομία στην παγκόσμια κυκλοφορία των αξιών.
Έτσι εμφανίζεται και η επανεθνικοποίηση των επιδιώξεων ως εναλλακτική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης, και κατά κανόνα παίρνει τη μορφή επαναδιαπραγμάτευσης των κανόνων των διεθνών εμπορικών σχέσεων, μαζί και των Συνθηκών της Ε.Ε. και φτάνει ίσαμε την ιδρυτική της Συνθήκη (Brexit, Σαλβίνι, πολιτικές προστατευτισμού του Τράμπ κα.).
Και στη μια και την άλλη περίπτωση, οι πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην υπόθεση της εργασίας, μπορεί να έχουν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν κατά περίπτωση, και να αποδίδονται έτσι σε τακτικές κινήσεις, αμυντικές όμως και πάντως συμπληρωματικές ως προς τις επιδιώξεις των δυνάμεων εκείνων που θεωρούν αδιαμφισβήτητη την κυριαρχία των αγορών στην αναμέτρηση.
Λίγο ως πολύ, έτσι αποτυπώνεται πολιτικά και το αποτέλεσμα της πρόσφατης αναμέτρησης στην Ευρώπη, με τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την υπόθεση της εργασίας να υποχωρούν ακόμα περισσότερο και τους επιγόνους της άλλοτε 2ης Διεθνούς, σοσιαλιστές, να σέρνονται αγνώριστοι, μεταλλαγμένοι, συνωθούμενοι σε «μέτωπα» κατά του εθνικισμού μαζί με τους (νεο)φιλελεύθερους!
Στα ζητήματα της γεωγραφίας, η Ε.Ε. υπήρξε πολλαπλώς ανακόλουθη με τις γενέθλιες διακηρύξεις της, όταν υλοποιώντας πρωτίστως παραλλαγμένες εθνικές επιδιώξεις αντέταξε την αλόγιστη διεύρυνση στην πολιτική της ολοκλήρωσης. Υπήρξαν πολλοί που προέβλεψαν παλαιόθεν αυτήν την εγγενή αντίφαση και τις συνέπειες της στο εγχείρημα. Τώρα που η υπερσυσσώρευση διατηρεί πλέον μόνιμα αντιαναπτυξιακά χαρακτηριστικά, κάτι σα διαρκή και μόνιμη κρίση, το σωσίβιο της επανεθνικοποίησης των πολιτικών, ιδιαίτερα στις μικρές οικονομίες, δεν είναι δυνατόν να αποτρέψει τις συνέπειες του οδυνηρού ναυαγίου. Αναζητείται η όδευση που θα αμφισβητεί και τις δυο εναλλακτικές του κεφαλαίου και των αγορών, που προφανώς θα είναι διεθνής και διεθνική. Τι άλλο;
