Του παππού του ο παππούς!
Ο νεποτισμός, η οικογενειοκρατία, είναι το μέτρο της καθυστέρησης του πολιτικού συστήματος. Παραπέμπει ευθέως στους κληρονομικούς άρχοντες, στους βασιλείς και στους υπηκόους τους.
Στη μακρά δηλ. εκείνη ιστορική περίοδο, που η ιδιοκτησία λογιζόταν τόσο επί της γης όσο και επί των ανθρώπων. Την περίοδο των κυρίων και των δούλων, που κάποιοι ήταν γεννημένοι για να άρχουν και οι πολλοί για να άρχονται, να κυριαρχούνται. Στη νεοελληνική, πολιτική ιστορία, οι Βενιζέλοι, οι Καραμανλήδες, οι Παπανδρέου και οι Μητσοτάκηδες, πορεύονται μετά τον προπάτορα, πατριάρχη, εθιμικώ δικαίω, αναπαράγοντας και πάντως επικαλούμενοι την οικογενειακή ισχύ. Τις σκέψεις αυτές πυροδότησαν οι αγενείς αναφορές στον πρόγονο του πρωθυπουργού, ύστερα της Ντόρας στη μάνα της, που νοιαζότανε για τους ανάπηρους, ως ρελάνς στα όσα επίσης αγενή τιτίβισε ο υπουργός αν. Υγείας για τον γιατρό, υποψήφιο ευρωβουλευτή της ΝΔ. Θύμισαν τον πολιτικό, που έφτασε ν' αλλάξει ακόμα και το επώνυμό του ώστε να διατηρεί προσδοκίες ικανοποίησης της ματαιοδοξίας του. Και γενικά δίνεται η εντύπωση ότι στη Χώρα δεν υπάρχει πολιτική, που να αντιστοιχίζεται στις κοινωνικές διαιρέσεις. Την ιδεολογία δεν την παίρνει κανείς στα σοβαρά ούτε την ακολουθία των ιστορικών ρευμάτων. Ότι κουμάντο κάνουν μια χούφτα παλιές και νεότερες οικογένειες, που πραγματοποίησαν ρεσάλτο στην εξουσία με μαζική ή λιγότερο μαζική υποστήριξη και για τούτο υπερασπίζονται την πραγματική έγγεια προϋπόθεση τους παρά τις όποιες άλλες, προσχηματικές αναφορές τους. Ο λαός τηλεθεατής, ο λαός παρατηρητής νομιμοποιεί το πρελούδιο εκών άκων, συρόμενος πίσω από τα ηχηρά επώνυμα, αναμασώντας την επική, οικογενειακή ιστορία του επωνύμου. Εμείς οι άλλοι όλοι προφανώς δεν έχουμε καμιά τύχη. Κατά τα λοιπά, η ακροδεξιά απειλή πολλαπλασιάζεται μάλλον με εναέριες καταβολάδες, τυχαία και αιφνιδιαστικά. Εμείς δεν έχουμε καμιά συμμετοχή στο έγκλημα, που κατά έναν περίεργο τρόπο, γίνεται ερήμην και εν τη απουσία μας. Βλέποντας ειδήσεις σε οποιοδήποτε ξένο δίκτυο και στην συνέχεια γυρνώντας στα ελληνικά, ο παρατηρητής παθαίνει σοκ από τη διαμετρική διαφορά της ατζέντας. Δημιουργείται έτσι η εντύπωση ότι ο Νεοέλληνας ζει σ' έναν δικό του υβριδικό κόσμο με πατριάρχες τον «γέρο», τη «μαρίκα» και τον «εθνάρχη». Νισάφι πια, μας πρήξατε! Και 'μας, μανούλα μας γέννησε.
