Δεν θα πήγαινε κανείς στην κάλπη!
editorial
07 Μαΐου 2019
/ 14:20
Εάν δεν συνέπιπταν οι ευρωεκλογές με τις τοπικές, τότε πιθανότατα η συμμετοχή θα ήταν πολύ μικρότερη. Ιδιαιτέρως στις χώρες του Νότου και την Ελλάδα, ο πληθυσμός της οποίας δικαιούται να θεωρεί τον εαυτό του θύμα της ευρωπαϊκής πολιτικής γενικότερα και όχι μόνον εκείνης κατά τη διάρκεια των Μνημονίων και της οδυνηρής εκστρατείας της εσωτερικής υποτίμησης.
Επιχείρηση που μεταφράστηκε σε βάρβαρη περικοπή των αμοιβών κ.α. στοιχείων της κοινωνικής πολιτικής και της πρόνοιας. Συγκρίθηκε μάλιστα αυτός ο όλεθρος με τις απώλειες που σημειώνονται σε καιρό πολέμου!
Παρά την προπαγανδιστική προσπάθεια που έγινε να αποδοθεί η ελληνική, δημοσιονομική κακοδαιμονία στην «ανατολίτικη» συμπεριφορά των Ελλήνων, δύσκολα μπορεί να κρυφτεί ότι η επιδότηση της κατανάλωσης με δανεικό χρήμα χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις υπήρξε σε ολόκληρη την Ε.Ε. η κυρίαρχη πολιτική αμέσως μετά την ευρεία καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Κατάσταση, που είχε ως αποτέλεσμα το ύψος των κόκκινων, ιδιωτικών δανείων στην ευρωπαϊκή Επικράτεια, κι όχι μόνον στην Ελλάδα, να κινείται σε ποσοστό 10%. Η αναπόφευκτη φούσκα που δημιουργήθηκε, έσκασε εδώ και 'κει, με αφορμή που δόθηκε από την ξεχωριστή παθογένεια της κάθε οικονομίας και στην συνέχεια στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση «κατάσχεσης» της δημόσιας πλουτοπαραγωγικής υποδομής με όρους επαχθούς ιδιωτικοποίησης και επιχειρηματολογία περί της εγγενούς ανικανότητας της εδώ Διοίκησης και κάθε άλλης εναλλακτικής προσέγγισης να την λειτουργήσει.
Όλα αυτά από το πέρας του 2ου Μνημονίου και μετά πήραν τον χαρακτήρα μόνιμων ρυθμίσεων, που κατέστησαν την ομηρεία της ελληνικής πολιτικής στρατηγική πολιτική των δανειστών, έτσι που με όπλο το κοινό νόμισμα έγιναν οι επικυρίαρχοι μεταβάλλοντας μια εταιρική σε αποικιοκρατική σχέση νέου τύπου.
Ο αντίλογος δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτός της εθνικής περιχαράκωσης και τούτο κυρίως διότι η επιστροφή στον εθνικό καταμερισμό για τέτοια μεγέθη και σε τέτοια θέση δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιστροφή στο παρελθόν όσο κι αν ανασταίνονται οι εγγενείς δοξασίες της μεγάλης ιδέας με όρους ψευδείς, εμμονικούς και προβοκατόρικους.
Κι επειδή η στείρα άρνηση είναι συνήθως το συνώνυμο της συντήρησης, αναζητείται η εναλλακτική πολιτική που θα αποδώσει τη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια. Μέχρι ώρας πάντως οι αδράνειες συντηρούν τον φαύλο κύκλο...
Παρά την προπαγανδιστική προσπάθεια που έγινε να αποδοθεί η ελληνική, δημοσιονομική κακοδαιμονία στην «ανατολίτικη» συμπεριφορά των Ελλήνων, δύσκολα μπορεί να κρυφτεί ότι η επιδότηση της κατανάλωσης με δανεικό χρήμα χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις υπήρξε σε ολόκληρη την Ε.Ε. η κυρίαρχη πολιτική αμέσως μετά την ευρεία καθιέρωση του ευρώ ως κοινού νομίσματος. Κατάσταση, που είχε ως αποτέλεσμα το ύψος των κόκκινων, ιδιωτικών δανείων στην ευρωπαϊκή Επικράτεια, κι όχι μόνον στην Ελλάδα, να κινείται σε ποσοστό 10%. Η αναπόφευκτη φούσκα που δημιουργήθηκε, έσκασε εδώ και 'κει, με αφορμή που δόθηκε από την ξεχωριστή παθογένεια της κάθε οικονομίας και στην συνέχεια στήθηκε μια ολόκληρη επιχείρηση «κατάσχεσης» της δημόσιας πλουτοπαραγωγικής υποδομής με όρους επαχθούς ιδιωτικοποίησης και επιχειρηματολογία περί της εγγενούς ανικανότητας της εδώ Διοίκησης και κάθε άλλης εναλλακτικής προσέγγισης να την λειτουργήσει.
Όλα αυτά από το πέρας του 2ου Μνημονίου και μετά πήραν τον χαρακτήρα μόνιμων ρυθμίσεων, που κατέστησαν την ομηρεία της ελληνικής πολιτικής στρατηγική πολιτική των δανειστών, έτσι που με όπλο το κοινό νόμισμα έγιναν οι επικυρίαρχοι μεταβάλλοντας μια εταιρική σε αποικιοκρατική σχέση νέου τύπου.
Ο αντίλογος δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτός της εθνικής περιχαράκωσης και τούτο κυρίως διότι η επιστροφή στον εθνικό καταμερισμό για τέτοια μεγέθη και σε τέτοια θέση δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιστροφή στο παρελθόν όσο κι αν ανασταίνονται οι εγγενείς δοξασίες της μεγάλης ιδέας με όρους ψευδείς, εμμονικούς και προβοκατόρικους.
Κι επειδή η στείρα άρνηση είναι συνήθως το συνώνυμο της συντήρησης, αναζητείται η εναλλακτική πολιτική που θα αποδώσει τη δικαιοσύνη, την ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια. Μέχρι ώρας πάντως οι αδράνειες συντηρούν τον φαύλο κύκλο...
