Δεν μπορώ άλλο Θανάση, κάνε στάση...
editorial
12 Απριλίου 2019
/ 11:36
Ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της νήσου, παλιό και νέο, έμπειρο και επίδοξο, το προερχόμενο απ΄ όλους τους πολιτικούς χώρους, κοινοβουλευτικούς και εξωκοινοβουλευτικούς, δηλώνει το παρών και σ΄ αυτές τις τοπικές εκλογές.
Πολύ περισσότεροι στις δημοτικές, λιγότεροι στις περιφερειακές κάλπες. Ο λόγος προφανής, η υποψηφιότητα σε περιφερειακό επίπεδο είναι δυσκολότερη και χρειάζεται την κομματική αρωγή προκειμένου να προσεγγίσεις και να στελεχωθείς με ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζεις εκτός αν έχεις διακονήσει την υπόθεση κι έτσι έχεις περάσει το στάδιο του «αγροτικού» σου σ' αυτήν την «πίστα».
Και στα δυο επίπεδα πάντως, το πολιτικό πλαίσιο θεωρείται δεδομένο. Γι' αυτό και το πλήθος των υποψηφιοτήτων συντονίζεται με επικλήσεις αποτελεσματικότητας και προσωπικής, όχι κατ' ανάγκην πολιτικής, δημοφιλίας. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το δίπολο το διασυνδεδεμένο με τους κομματικούς οργανισμούς παραδοσιακά και παντοιοτρόπως σεμνύνεται ότι είναι ακομμάτιστο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία του μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος από την επίκληση της υπερκομματικότητας.
Μια βαθύτερη ίσως ερμηνεία του φαινομένου, εκτός των προσδοκιών που καλλιεργούνται από την απλή αναλογική, είναι η πολιτική αντανάκλαση των δεδομένων του τρόπου ζωής. Δεν πρόκειται για παράφραση των άλλοτε θρυλούμενων περί της κοινωνικής/ταξικής υπόστασης αλλά για γενικότερες πολιτισμικές συνιστώσες του τρόπου ζωής, από τις οποίες προσδιορίζεται εκτός του παρόντος και του τρέχοντος και κάθε άλλη προσδοκία. Μαζί κι αυτή που εμφανίζεται ως πολιτικό πρόταγμα με τοπικό χρώμα και αναμφισβήτητα γενικές προεκτάσεις και αναφορές.
Στην πράξη, αυτή η πανσπερμία θα οδηγήσει σ' ένα «πολυφυλετικό» δημοτικό συμβούλιο και μια συμμαχική, εκτελεστική εξουσία. Το πεδίο των διαπραγματεύσεων επιλέχθηκε να είναι το μετεκλογικό, δηλ. αφού ξεκαθαρίσουν οι εσωκομματικοί και οι άλλοι συσχετισμοί στην κάλπη. Άλλοι λένε ότι οι διοικητικές συμμαχίες θα προκύψουν με κανονική συναλλαγή άλλοι με πολιτικές συγκλίσεις. Το ερώτημα είναι αν και κατά πόσο διδαχθήκαμε κάτι απ' αυτήν την εξαιρετικά παιδαγωγική ιστορική περίοδο για την πολιτική και τη διοίκηση στη χώρα και το νησί.
Κι ενώ δεν έχει αποσαφηνιστεί αν το γνωμικό «ο κάθε λαός έχει τη ηγεσία που τους αξίζει», πρόταση που αποδίδεται στον συντηρητικό Γάλλο φιλόσοφο και διπλωμάτη Joseph De Maistre, ισχύει σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι στέκει είναι ότι «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
Και στα δυο επίπεδα πάντως, το πολιτικό πλαίσιο θεωρείται δεδομένο. Γι' αυτό και το πλήθος των υποψηφιοτήτων συντονίζεται με επικλήσεις αποτελεσματικότητας και προσωπικής, όχι κατ' ανάγκην πολιτικής, δημοφιλίας. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το δίπολο το διασυνδεδεμένο με τους κομματικούς οργανισμούς παραδοσιακά και παντοιοτρόπως σεμνύνεται ότι είναι ακομμάτιστο! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία του μεταπολιτευτικού, πολιτικού συστήματος από την επίκληση της υπερκομματικότητας.
Μια βαθύτερη ίσως ερμηνεία του φαινομένου, εκτός των προσδοκιών που καλλιεργούνται από την απλή αναλογική, είναι η πολιτική αντανάκλαση των δεδομένων του τρόπου ζωής. Δεν πρόκειται για παράφραση των άλλοτε θρυλούμενων περί της κοινωνικής/ταξικής υπόστασης αλλά για γενικότερες πολιτισμικές συνιστώσες του τρόπου ζωής, από τις οποίες προσδιορίζεται εκτός του παρόντος και του τρέχοντος και κάθε άλλη προσδοκία. Μαζί κι αυτή που εμφανίζεται ως πολιτικό πρόταγμα με τοπικό χρώμα και αναμφισβήτητα γενικές προεκτάσεις και αναφορές.
Στην πράξη, αυτή η πανσπερμία θα οδηγήσει σ' ένα «πολυφυλετικό» δημοτικό συμβούλιο και μια συμμαχική, εκτελεστική εξουσία. Το πεδίο των διαπραγματεύσεων επιλέχθηκε να είναι το μετεκλογικό, δηλ. αφού ξεκαθαρίσουν οι εσωκομματικοί και οι άλλοι συσχετισμοί στην κάλπη. Άλλοι λένε ότι οι διοικητικές συμμαχίες θα προκύψουν με κανονική συναλλαγή άλλοι με πολιτικές συγκλίσεις. Το ερώτημα είναι αν και κατά πόσο διδαχθήκαμε κάτι απ' αυτήν την εξαιρετικά παιδαγωγική ιστορική περίοδο για την πολιτική και τη διοίκηση στη χώρα και το νησί.
Κι ενώ δεν έχει αποσαφηνιστεί αν το γνωμικό «ο κάθε λαός έχει τη ηγεσία που τους αξίζει», πρόταση που αποδίδεται στον συντηρητικό Γάλλο φιλόσοφο και διπλωμάτη Joseph De Maistre, ισχύει σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν χωράει καμιά αμφιβολία ότι στέκει είναι ότι «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
