Σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες
editorial
01 Μαρτίου 2019
/ 09:27
Η επανάληψη της ιστορίας είναι συνήθως το κακέκτυπο άλλοτε γεγονότων και συμπεριφορών. Η επιδίωξή της εμφανίζεται συχνά σαν πλάνη, που κυριαρχεί στο μυαλό και την καρδιά ανθρώπων που εγκλωβίστηκαν στις αναμνήσεις και τα διαβάσματά τους.
Αναλόγως, το τσιτάρισμα υπεριστορικών, ανθρώπινων προσδοκιών τις αφυδατώνει. Συνεπάγεται μια αντικοινωνική επίφαση της κοινωνικότητας, στο όνομα της οποίας μηρυκάζονται συμπεριφορές άλλοτε ουμανιστικές και ηρωικές. Το φαινόμενο είναι μάλλον συναισθηματικό παρά πολιτικό. Η επισήμανση και συνειδητοποίηση της αδικίας δεν ισοσκελίζεται με τις συμπεριφορές που επιχείρησαν κατά το παρελθόν να την αναιρέσουν. Ο σύγχρονος λόγος οφείλει να είναι γόνιμος κι όχι πιστό αντίγραφο, ρεπλίκα.
Η χωροθέτηση βιοτεχνικού πάρκου στην Κέρκυρα, συναντούσε τη δραματική εναντίωση στη μεταφορά εκεί ραδιενεργών καταλοίπων! Εξυπακούεται πως μια τέτοια επίκληση νομιμοποιούσε και τη πιο βίαιη αντίδραση. Όπως είναι προφανές ότι η αγνή και άδολη φύση είναι καλύτερος γείτονας από την όποια εγκατάσταση όμως οι αναπτυγμένες κοινωνίες οφείλουν το τίμημα της ανάπτυξής τους. Η ηθική αναφορά και το εξ αυτής έναυσμα δύσκολα πείθει αν είναι αλά καρτ και κατά περίπτωση.
Και για να φτάσουμε στο επίδικο. Αν η Δικαιοσύνη επιλαμβανόταν των καταγγελιών τόσων χρόνων, των εκπορευομένων από τους πολίτες αρχικώς, των σχετικών με τη διαχείριση των σκουπιδιών, των βασισμένων στις πιο αρμόδιες εκθέσεις, τότε δεν θα ζούσαμε σήμερα τα οικογενειακά δράματα που απειλούνται στη Λευκίμμη με θύτες και θύματα απλούς ανθρώπους. Όταν επιστρατεύεται η καταστολή και αιωρείται ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης σε τέτοιες περιπτώσεις, σημειώνεται μια τραγική ήττα της πολιτικής, της συνεννόησης και της κοινής λογικής. Κανείς δεν πρέπει να επιχαίρει γι αυτήν την εξέλιξη. Αντιθέτως να αναστοχαστεί πόσο βαθύ επιθυμεί να σκάψει το κοινωνικό χάσμα στο όνομα της αντιφατικής επίκλησης του δημοσίου συμφέροντος και της προστασίας του περιβάλλοντος.
Εν ολίγοις, η πολιτική επιβάλλεται να επιστρέψει στο προσκήνιο όχι σαν συγχωροχάρτι αλλά σα διαδικασία διαχείρισης σχέσεων και διαφορών που δεν έχει ως προαπαιτούμενο το θάνατο, τον ακρωτηριασμό, την ολοκληρωτική αντιπαλότητα.
Η χωροθέτηση βιοτεχνικού πάρκου στην Κέρκυρα, συναντούσε τη δραματική εναντίωση στη μεταφορά εκεί ραδιενεργών καταλοίπων! Εξυπακούεται πως μια τέτοια επίκληση νομιμοποιούσε και τη πιο βίαιη αντίδραση. Όπως είναι προφανές ότι η αγνή και άδολη φύση είναι καλύτερος γείτονας από την όποια εγκατάσταση όμως οι αναπτυγμένες κοινωνίες οφείλουν το τίμημα της ανάπτυξής τους. Η ηθική αναφορά και το εξ αυτής έναυσμα δύσκολα πείθει αν είναι αλά καρτ και κατά περίπτωση.
Και για να φτάσουμε στο επίδικο. Αν η Δικαιοσύνη επιλαμβανόταν των καταγγελιών τόσων χρόνων, των εκπορευομένων από τους πολίτες αρχικώς, των σχετικών με τη διαχείριση των σκουπιδιών, των βασισμένων στις πιο αρμόδιες εκθέσεις, τότε δεν θα ζούσαμε σήμερα τα οικογενειακά δράματα που απειλούνται στη Λευκίμμη με θύτες και θύματα απλούς ανθρώπους. Όταν επιστρατεύεται η καταστολή και αιωρείται ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης σε τέτοιες περιπτώσεις, σημειώνεται μια τραγική ήττα της πολιτικής, της συνεννόησης και της κοινής λογικής. Κανείς δεν πρέπει να επιχαίρει γι αυτήν την εξέλιξη. Αντιθέτως να αναστοχαστεί πόσο βαθύ επιθυμεί να σκάψει το κοινωνικό χάσμα στο όνομα της αντιφατικής επίκλησης του δημοσίου συμφέροντος και της προστασίας του περιβάλλοντος.
Εν ολίγοις, η πολιτική επιβάλλεται να επιστρέψει στο προσκήνιο όχι σαν συγχωροχάρτι αλλά σα διαδικασία διαχείρισης σχέσεων και διαφορών που δεν έχει ως προαπαιτούμενο το θάνατο, τον ακρωτηριασμό, την ολοκληρωτική αντιπαλότητα.
