Αίμα κάτω απ΄ το χαλάκι
Η βίαιη συμπεριφορά που ξεπροβάλλει ολοένα και συχνότερα, κι από διαφορετικές πλευρές της δημόσιας ζωής, και για διάφορες αιτίες, γίνεται καθημερινή συνήθεια.
Είναι η απάντηση στη μόνιμη βιαιότητα της διοικητικής αυθαιρεσίας και της επικοινωνιακής μονομέρειας. Όταν εκδηλώνεται, στο φόντο της θα βρει κανείς την ελλειπτική εφαρμογή των κανόνων δικαίου και την αστυνομική κατάχρηση, που δήθεν νομιμοποιούν κάθε άλλη αυθαιρεσία. Μετατρέπονται έτσι οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολεμικό ανταγωνισμό, κατάσταση που μπορεί να διεγείρει λογής, λογής φαντασιώσεις. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ελάχιστη αξία έχει το πρόβλημα, ακόμα και η αφορμή. Ενώ η γενική ανακατωσούρα, συνήθως γίνεται το πεδίο των ευκαιριών για μεγαλύτερες δαπάνες και λιγότερο δημόσιο έλεγχο. Η επιδίωξη μάλιστα της τελικής απελευθέρωσης και της ολοκληρωτικής κατίσχυσης επί του αντιπάλου ενώ προβάλλει το οραματικό restart ως την οριστική διευθέτηση του ζητήματος/αφορμή, στην πραγματικότητα υπονομεύει μεθοδικά την επίλυση του προβλήματος. Εισάγει το απόλυτο και τον ολοκληρωτισμό στο λεξιλόγιο της αντιπαράθεσης. Υλικά δημοσίου λόγου και ανθρωπίνων σχέσεων, που όσο και να τα ανακυκλώνεις παίρνεις στο τέλος 100% υπόλειμμα!
Βεβαίως κανείς δεν είναι αθώος του αίματος. Όλες οι εσχατολογικές θεωρήσεις, πολλές των οποίων καθιερώθηκαν ως φιλοσοφικά δόγματα που αξιώνουν και απαιτούν κυρίως πίστη και υποταγή, βρίσκονται πίσω από την αγωνιστική μας συνείδηση, τη φτιαγμένη με πλήθος εικόνων και συναισθημάτων εγγεγραμμένων στην κυτταρική μας μνήμη. Άλλοθι τόσο για την δημιουργική όσο και για την καταστροφική μας συμπεριφορά, που γίνεται χειρότερη όταν μικραίνει η εικόνα. Έτσι η απειλή για τους Λευκιμμιώτες να μεταφερθούν στην Λευκίμμη όλα τα σκουπίδια της Κέρκυρας, άγνωστο γιατί, δεν ισοδυναμούσε με 'κείνη όταν όλα τα σκουπίδια της Λευκίμμης οδηγούνταν στο υπερκορεσμένο Τεμπλόνι!
Όμως έτσι δεν κάνουμε δουλειά, όσο και ν' ακούγονται ευχάριστα στ' αυτιά μας τα συνθήματα «ούτε 'δω ούτε 'κει ούτε κάπου»! Ή τα πιο οικολογικά, «να κάνουμε ανακύκλωση σε τέτοιο βαθμό που να μην χρειάζονται πλέον εγκαταστάσεις»! Ειδικά όταν διατυπώνονται από τους επτανησιακούς πληθυσμούς που η ιστορία τους θέλει επιρρεπείς στην φροντίδα κυρίως του ιδιωτικού έναντι του δημόσιου χώρου, που λίγο ως πολύ δεν θεωρείται δουλειά δική μας. Όμως τα σκουπίδια κάτω απ' το χαλάκι, ποτέ δεν υπήρξε μέθοδος διαχείρισης των απορριμμάτων ούτε των ιδεών για τη ζωή ούτε βεβαίως και για την προστασία του περιβάλλοντος.
