Ωσμώσεις και ελιγμοί

Ο θεός της Αριστεράς είναι, κατά μια εκδοχή, η απαλλαγμένη από εξουσιαστικές –κληρονομικές ή επίκτητες– ανθρώπινες  σχέσεις εργασία, ενδεχομένως διευρυνόμενη στην απαλλαγμένη από τέτοιες σχέσεις ζωή και ύπαρξη, ενώ μπορεί να προστίθενται ή να αφαιρούνται και άλλες, όπως π.χ. η παγκόσμια γενίκευση των παραπάνω. Φυσικά, διαρκείς οσμώσεις έρχονται να θολώσουν τα όρια, οπωσδήποτε όμως δεν πρόκειται για ληγμένα στερεότυπα, ώστε καθένας δεν νοείται να ξεχνά ποιο είναι το «ιερό δισκοπότηρο» του κόμματος που επιλέγει να ψηφίσει ή να εκπροσωπήσει.
Η μαζική αλλαγή πλεύσης έξι βουλευτών αποτελεί σπάνιο γεγονός σε κάθε κοινοβούλιο, αλλά στην ουσία του και πέρα από τη μορφή του δεν κομίζει κάτι το καινοφανές, τουλάχιστον όχι μετά από τις εκλογές του 2015, τις πρώτες και τις δεύτερες. Έτσι, ο προβληματισμός γίνεται με αφορμή την εξέλιξη της Δευτέρας, ωστόσο αφορά μια, τουλάχιστον χρονικά, ευρύτερη διεργασία, έχοντας ήδη κάπως διατυπωθεί και στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι δε και διαχρονικά επίκαιρος, επερχόμενης οσονούπω της απλής αναλογικής.
Πέρα από τις πολεμικές ακρότητες, πράγματι, σε τι βάση δίνεται η έστω και παλαιά, έστω και στενού –μένει να φανεί– εύρους υποστήριξη; Δεχόμενοι για τον ένα τη γειτνίαση (πλέον) Ποταμιού και ΣΥΡΙΖΑ και για τη δεύτερη την ευκολία επιστροφής της στο κόμμα με το οποίο εξελέγη, οι άλλοι τέσσερις, τώρα και πριν 4 χρόνια, φαίνεται να έχουν μετακινηθεί όχι κατά μήκος ενός μικρού τόξου του κύκλου που έχει στο έναν πόλο τη Δεξιά και στον άλλο την Αριστερά, αλλάζοντας απλώς γειτονιά, αλλά πάνω στην διάμετρό του, αλλάζοντας… ήπειρο. Από τους ΑΝΕΛ, των οποίων κεντρικό συστατικό της ταυτότητάς του είναι το εθνικό ιδεώδες και συμπληρωματικό η πίστη στις δυνάμεις της αγοράς των ικανότερων, υποστηρίζουν κρίσιμα την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προτάσσει την ελεύθερη εργασία μεταξύ ίσων. (Φυσικά μιλάμε για τα επίσημα κομματικά μανιφέστα και όχι για επιμέρους ελιγμούς ή συμβιβασμούς.)
Αυτά μπορούν βέβαια να εξηγηθούν και με κυνικούς συνειρμούς, αλλά τέτοιου είδους αποφάσεις συνοδεύονται πάντα και από την ανάγκη πειστικότερης εξήγησής τους στους ψηφοφόρους, στο στενό κύκλο μας, στον εαυτό μας, στη μάνα μας, έστω.