Οι Τσαμένοι

με 'κείνη τη μοναδική, αριστερή μεταφυσική, είναι δυνατόν να περιγράψουν ικανοποιητικά τις εξελίξεις. Μπορεί τις τελευταίες ώρες όλα να θυμίζουν μετενσάρκωση του Αντρέα (σ.σ. τόσο οι πρωτοβουλίες όσο και οι αντιδράσεις) όμως οι εποχές δεν είναι ίδιες ούτε το ζητούμενο. Αν και εξακολουθούμε στην τροχιά του ανατολικού ζητήματος, έτσι όπως περιγράφεται εξ' αρχής από τα περιοδικά φλερτ των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης πότε με τη Μόσχα, πότε με την Άγκυρα. Η μικρή πλην τιμία Ελλάς έκτοτε (σ.σ. από τα επαναστατικά χρόνια ακόμα) καλείται να αποθέσει τις στρατηγικές της επιδιώξεις, εξ' αναγωγής, στο ισχυρότερο σενάριο. 

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί αυτοχειριάζεται η ηγεσία της ΝΔ; Είναι πιο πατριωτική από τους άλλους; Ή μήπως βλέπει πιο μακριά; Η πιο πιθανή απάντηση είναι, ελλείψει διαφορετικής στρατηγικής επιδίωξης, η παγίδευσή της στους τακτικούς ελιγμούς του αντιπάλου, που δείχνει καλύτερα αντανακλαστικά προσαρμογής στην προφανώς επικρατέστερη αλλά πάντοτε αλλότρια στρατηγική! Και ο περιούσιος, λαϊκός παράγων, στον πατριωτισμό του οποίου ομνύουν οι πάντες, αρχής γενομένης από τον ιστορικό, συνταγματικό νομοθέτη; Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Η ριζοσπαστική του χειραφέτηση θα φανεί (σ.σ. αν φανεί) από τις επιλογές του στο κοινωνικό πεδίο, σε αναζήτηση μετεριζίου συνεπέστερου προς τον έναν εκ των δυο ρόλων της κυρίαρχης αντίθεσης. Πράγμα δύσκολο και ρηξικέλευθο ενώ δεν βολεύεται σώνει και καλά και στις εθνικού χαρακτήρα αφηγήσεις, που είναι και υποχρεωμένο να τις υπερβεί. Όχι ως κατακριτέος εθνομηδενισμός, όπως συνήθως λοιδορείται, αλλά ως γοητευτική, εμπράγματη αφήγηση δίχως εθνοτικές, φυλετικές, κα. διακρίσεις.

Μέχρι τότε, η καθιερωμένη πολιτική θα παραμένει η τέχνη του εφικτού ενώ η άλλη πολιτική θα διεκδικεί το ανέφικτο. Και οι δυο με τον ίδιο ρεαλισμό. Παρά ταύτα, ο Τσίπρας δείχνει ισχυρός gambler όταν κάνει «μάνα», ιδιαιτέρως μάλιστα όταν στο τραπέζι οι άλλοι μπλοφάρουν με δυο μόνο κάρτες, (παρα)μένοντας στο 14! Όσο για την πολιτική αισθητική, η σύμπτωση Ελλάδας και Αλβανίας να συγκεντρώνονται τα κρίσιμα υπουργικά χαρτοφυλάκια στην τσάντα του πρωθυπουργού, και στην Αθήνα η πολιτική ηγεσία της Άμυνας να αποδίδεται στη φυσική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων ενώ η συνάθροιση των κομματικών επιτελών εξαντλείται σε καμπανιακές εκδηλώσεις, παραπέμπει σε πιο... σφιχτά λειτουργικά ήθη. Αλλά ποιος να τα κρτικάρει αυτά; Ο Βορίδης ή ο Κατσίκης;