Γιατί η στροφή στην ευρωπαϊκή πολιτική για τα σκουπίδια;
«Το Παρίσι, η πιο βρώμικη πρωτεύουσα της Ευρώπης», τιτλοφορούσε το θέμα του, το France24 την Κυριακή, διανθίζοντάς το με εικόνες που παρέπεμπαν ευθέως σε ό, τι έχουν συνηθίσει (;) οι Κερκυραίοι! Κάδοι ξέχειλοι, στολισμένοι με όγκους σύμμεικτων σκουπιδιών και φόντο τον πύργο του Άιφελ, μικρές χωματερές σε σταθμούς του μετρό κ.α., με οργισμένες συνεντεύξεις τύπου, «δεν πάει άλλο», «τι κάνει ο δήμαρχος;» κ.α. τέτοια σχετικά!
Τι είχε συμβεί και μας χάλασε ένα ακόμα ευρωπαϊκό όνειρο, που περιφέρεται εύκολα στις συγκεντρώσεις μας ως το υπόδειγμα για τις δικές μας δράσεις;
Είναι βάσιμες οι υποψίες πως η ευρωπαϊκή στροφή στην κυκλική οικονομία με εντεινόμενη την αποθάρρυνση της παραγωγής προϊόντων μιας χρήσης και την περιστολή των συσκευασιών, ενισχύεται (και) από το κινέζικο απαγορευτικό της απόκτησης των απορριμμάτων, που κατέληγαν κατά κανόνα στην βιομηχανία ανάκτησης υλικών της Λαϊκής Κίνας! (Μέχρι τώρα μάζευαν τα πάντα ώστε να μην επιστρέφουν άδεια τα πλοία τους στα κινέζικα λιμάνια).
Η διάσταση του προβλήματος δεν είναι απόλυτα γνωστή όμως η τάση επανεθνικοποίησης των πολιτικών, πριν από τη νέα, οικουμενικής κλίμακας διαπραγμάτευση δασμών και εμπορίου, αγγίζει και το ζήτημα των σκουπιδιών. Και σε ό, τι μας αφορά, σχετίζεται με την απρόσκοπτη εξεύρεση αγοράς και σε βιώσιμες τιμές για τα προϊόντα της ανακύκλωσης από κάθε ελληνική γωνιά (εάν και εφόσον).
Επισημαίνεται ότι τα ανακυκλώσιμα κυρίως εξάγονται αφού η εγχώρια βιομηχανία δεν επαρκεί για να απορροφήσει όλα τα υλικά κάθε ρεύματος. Κατάσταση που προφανώς θα επιδεινωθεί εάν και η ελληνική πραγματικότητα αγγίξει τον στόχο να εξακοντίσει την ανακύκλωση σε ποσοστά πάνω από το 50% του συνόλου των απορριμμάτων!
Κάτι τέτοιο συλλογισμοί παραπέμπουν στην ανάγκη επαναβιομηχάνισης του ελληνικού χώρου (τάση που ενισχύεται άλλωστε στον οικουμενικό ορίζοντα μετά το πέρας της φρενίτιδας περί του «τέλους των πάντων») για την επεξεργασία και την ανάκτηση των υλικών. Υπόθεση ιδιαιτέρως ελκυστική για μια χώρα, που φιλοξενεί πάνω από τρεις φορές τον πληθυσμό της ετησίως, γεγονός που εκτός των άλλων, την πλημμυρίζει και με τις πρώτες ύλες μιας τέτοιας βιομηχανίας. Η υποστήριξη αυτής της προοπτικής θα ξεκίναγε από την εκ βάθρων αναθεώρηση του υφιστάμενου Εθνικού Σχεδιασμού Διαχείρισης ενώ θα είχε ως προϋπόθεση την αναδιαπραγμάτευση (και) των συμπεφωνημένων εξαγωγής των ανακυκλώσιμων. Καμιά βιομηχανία να μην είχε η Ελλάδα, με τόσο τουρισμό, θα μπορούσε να έχει τουλάχιστον βιομηχανία ανακύκλωσης!
