Γεννημένος την 4η Ιουλίου. Άντε, την 5η*...

Ο σταθμός εκείνων των γεγονότων, που δίνουν τον τόνο σε ό, τι ακολούθησε, είναι αναμφισβήτητα το δημοψήφισμα του Ιουλίου. Το 2015, συνολικά και από πολλούς, θεωρείται το λίκνο της νέας περιόδου, αυτής που διαδέχθηκε τη μακρά σειρά συναρπαστικών γεγονότων, τη μεταπολίτευση. Σ' αυτήν είχαν χωρέσει λογιών, λογιών αδράνειες και πολιτικά απωθημένα από την απελευθέρωση ακόμα, που διατηρήθηκαν με πείσμα, αναζητώντας τη δικαίωση τους. Γαλούχησαν γενιές σ' αυτήν την προσμονή και το κυριότερο δημιουργήθηκε η εντύπωση ενός αδιασάλευτου συνειδησιακού συνεχούς σ' ένα Κόσμο που σημειώνονταν πολιτισμικά άλματα, αλλάζοντας τις πίστες των αντιθέσεων με την ταχύτητα ενός video game! Θα πει κάποιος, ναι αλλά η ισχύς της κυρίαρχης αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας όχι μόνον διατηρήθηκε αλλά και εντάθηκε ενώ στις μέρες μας, εθνικά αντανακλαστικά περιλαμβάνονται στις επιλογές των μεγάλων παικτών, έτσι που για να τις διαβάσεις μπορεί και να βολευτείς σε παλιές αναλύσεις. 

Το ισχυρότερο τεκμήριο για την αναμφισβήτητη παγκοσμιοποίηση είναι το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των ημερήσιων συναλλαγών παγκοσμίως γίνεται σ' αυτό το χρηματοπιστωτικό cloud, που συνήθως αποκαλείται, οι αγορές. Οι σχέσεις του ελληνικού σχηματισμού μ' αυτό διασαλεύτηκαν στα τέλη της 1ης δεκαετίας του 21ου αιώνα ενώ οι οδυνηρές συνέπειες της προσαρμογής στον χαοτικό ντετερμινισμό του ταλάνισαν μέχρι δακρύων τις δυνάμεις της εργασίας. Κανένα πειστικό σχέδιο εναλλακτικής, διοικητικής συμπεριφοράς δεν φάνηκε έκτοτε. Υπήρξαν εντυπωσιακές σκέψεις, ιδέες και προσεγγίσεις, όχι όμως υπόδειγμα εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στο κυρίαρχο.
Έτσι και στη Χώρα μας, η νέα ιστορική περίοδος έκανε το πρώτα δύσκολα βήματά της. Τον Ιούλιο του '15 η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θέλησε να πολιτευτεί εναλλακτικά, διαφορετικά, κόντρα, και οι εξ' αριστερών επικριτές της δεν σήκωσαν την σκυτάλη του 61,3% «Όχι στην συμφωνία», που έκτοτε παραμένει καταγής. Το ΚΚΕ είχε καλέσει σε άκυρη ψήφο.
Αυτή η καθαρά υποκειμενική σύνοψη και αποτίμηση συνάμα, γίνεται για έναν και μόνο λόγο. Διότι είναι πολύ εξοργιστικό, σήμερα τρία χρόνια μετά, η κατεστημένη πολιτική συμπεριφορά να εξακολουθεί να ψάχνει υποψηφίους και κυρίως πολιτικές, με κριτήρια αλλότριας δημοφιλίας. Να ψάχνει απολίτικους αλλά με μεγάλο κύκλο λαμπερούς συντοπίτες, φιλάνθρωπους, ευρύστερνους καλλιτέχνες και διαχρονικές κούκλες. Να ξεσκονίζει την επετηρίδα σα να μην συνέβη τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Σα να μην δοκιμάστηκαν θεωρητικά φληναφήματα, συγκινητικές μεγαλοστομίες και κατεστημένες μανιέρες, ιδιοτέλειες. Μα καλά, κανείς δεν κατάλαβε τίποτε;
* 5 Ιουλίου 2015, το δημοψήφισμα