Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει...
Editorial
11 Μαΐου 2016
/ 12:44
Άθελα η σκέψη πετάει στις συναντήσεις του... Πόρτο Αλέγκρε. Τότε που έσπευδαν εκεί μυριάδες, και οι δικοί μας της ανανεωτικής Αριστεράς, να διαδηλώσουν ότι "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός" και πως "ο άνθρωπος (είναι) πάνω από τα κέρδη". Τώρα οι ίδιοι επιχαίρουν επειδή μέσω οδυνηρών ρυθμίσεων, άνοιξε ο δρόμος για την λεγόμενη πέμπτη αξιολόγηση κι έτσι τη δανειακή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Το δίχως άλλο, πρόκειται για επίδειξη κυνικού ρεαλισμού. Όμως ποια σχέση μπορεί να έχει με τα γενεσιουργά, πολιτικά οράματα και τις αναφορές του χώρου, ένας τέτοιας κοπής συμβιβασμός; Και το κυριότερο, ποιους ακριβώς δρόμους ανοίγει και για ποιον; Διότι αν δεν απατώμεθα, ακόμα και να επισυμβούν οι πολυθρύλητες επενδύσεις, δεν πρέπει να υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι αυτές θα γίνουν με όρους... Πόρτο Αλέγκρε;
Αλλά ακόμα και η πλέον καλοπροαίρετη προσέγγιση, που θα απέδιδε στα διαδραματιζόμενα, χαρακτήρα υποχρεωτικού ελιγμού, πως περιγράφει τώρα τον... "ίσιο δρόμο";
Κι ύστερα η πρωθυπουργική ομολογία περί αρχικών αυταπατών (σ.σ. προφανώς αναφορικά με το ελληνικό πρόβλημα, τις αιτίες και τις λύσεις) έμεινε εκκρεμής. Μια αυτοκριτική εκμυστήρευση άραγε, προς τα που και προς τα ποιους;
Ένας ενεής υπαινιγμός μάλλον, παρά ολοκληρωμένος λόγος, εξαιρετικά αδύναμος. Τι έγινε μωρέ παιδιά; Ακραίος οπορτουνισμός, μπλόφα ή η οδυνηρή αποκάλυψη των εξαιρετικά πεπερασμένων ορίων της δήθεν ανανεωτικής σκέψης, που επί δεκαετίες καμωνόταν την εναλλακτική και μάλιστα "με ανθρώπινο πρόσωπο";
Ας μην γελιόμαστε, στο επίπεδο της λεγόμενης και χαμηλής πολιτικής, δηλ. στη διοίκηση μιας πόλης, ενός νομού, μιας περιφέρειας, είναι τόσες οι ανάγκες ορθολογικού εκσυγχρονισμού, που μπορεί κάποιος να πετύχει ακόμα και δίχως να θέσει τελικά τον δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Αλλά για την Αριστερά, ορθόδοξη και καθολική, το ζητούμενο πάντα θα παραμένει η αναδιανομή και ο πολιτισμός της Δικαιοσύνης... Δύσκολα πράματα δηλ...
Κι αν η επίκληση της ανάστασης του λαού και της χώρας υπήρξε ως ένα ακόμα επικοινωνιακό τέχνασμα, η "Πεντηκοστή" θα είναι πάντα εκεί ως εφιάλτης για τον Ιούδα και απελευθερωτικός, συνειδησιακός καταιγισμός για τους υπολοίπους, ταυτοχρόνως! Από τα Ιεροσόλυμα στην επαναστατημένη Αγ. Πετρούπολη, την "οσία" καθ' ημάς Καισαριανή αλλά και το Πόρτο Αλέγκρε βεβαίως... Αν με καταλαβαίνεις...
