Πάρτο αλλιώς θα βρεις!

Βεβαίως η πρώτη και κύρια ευθύνη για τον εγκλωβισμό της υπόθεσης, ανήκει στους κρατούντες τόσο για τον τρόπο που κολάκεψαν αυτήν την επιχειρηματολογία όσο κυρίως για το γεγονός ότι δεν έκαναν κάτι ώστε να την υπερασπιστούν μόλις ήλθαν στα πράγματα. Προχώρησαν μάλιστα στην αναθεώρηση του ΠΕΣΔΑ κατά τρόπο που απέδιδε στη μικρή εγκατάσταση στα Μεσοράχια διαστάσεις και ιδιότητες που δεν έχει. Και με την πιο στενή ερμηνεία της ευρωπαϊκής εκδοχής της εγγύτητας, την κατέστησαν προσωρινά (;) τον αποκλειστικό χώρο, όπου θα μπορούσαν να πάνε τα σκουπίδια ολόκληρου του νησιού ενώ το Τεμπλόνι φουλάριζε και έκλεινε! Προσοχή, αυτά δεν έγιναν σε μια κακή στιγμή. Σύρθηκαν για χρόνια όλοι, σαν υπνωτισμένοι σ' αυτήν τη λύση και υπό την έννοια αυτή, δύσκολα μπορεί ν' ανακαλύψει κάποιος τους άμοιρους ευθυνών. Όμως το πρόβλημα είναι μπροστά μας και γι' αυτό επιστρέφει στις σκέψεις μας σαν εφιάλτης. Και σαν Ερινύα ίσως...

Η πολιτική προσέγγιση των εξελίξεων (σ.σ. και της παραίτησης) παρέλκει. Και τούτο διότι η πολιτική εμφανίζεται κατά κανόνα με υστέρηση όσον αφορά στο θέμα ενώ δεν έχει πείσει ούτε για τα κριτήρια, πολύ δε περισσότερο για τη διέξοδο που προτείνει. Όσο για τις μεγαλοστομίες που συνδέουν την αγωνία και τον θυμό των Λευκιμμιωτών με την υπέρβαση του Κράτους και την κοινωνική απελευθέρωση, φρονιμότερο και χρησιμότερο θα ήταν να επικεντρωθούν σ' αυτό τούτο, το θέμα.

Η παράταση της παρουσίας των ΜΑΤ στην Λευκίμμη, είναι διοικητική νεοπλασία. Πανάκριβη και εντέλει αδιέξοδη κατάσταση. Οπωσδήποτε επικίνδυνη αφού στο κενό της πολιτικής συμβάλει στην υποδαύλιση κατ' αντιδιαστολή, «στρατιωτικών» θεωριών για ενέργειες που θα απελευθερώσουν την περιοχή, γενικώς. Στην Κερατέα, αστυνομικοί και πολίτες έφτασαν να κυνηγιούνται στους δρόμους του χωριού! Στο μεταξύ, η πρωτεύουσα εξακολουθεί να πετάει τα σκουπίδια της στα επάλληλα κορεσμένα κύτταρα της κατ' ευφημισμόν υγειονομικής ταφής στα Λιόσια και τη Φυλή!

Εν ολίγοις, η λύση του οδυνηρού προβλήματος, βρίσκεται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από 'κείνη που την αναζητούμε όλα αυτά τα χρόνια, τόσο ως προς τη Δημοκρατία όσο και ως προς τη μέθοδο της ανάδειξης της κοινωνικής συνεργασίας, που είναι και το ζητούμενο. Οι διοικούντες ισχυρίζονται ότι κινήθηκαν έστω με καθυστέρηση αλλά πάντως «όπως οι νόμοι και οι κανόνες ορίζουν». Η σημερινή κατάσταση δεν το επιβεβαιώνει!