Περί κόστους (Μερικές σκέψεις με αφορμή τη διαχείριση των απορριμμάτων)
Κώστας Σπίγγος
12 Ιουλίου 2018
/ 12:47
Η βασική διαδικασία δημοκρατικής επίλυσης ζητημάτων
κατά σειρά σταδίων (από την «Αγωγή του Πολίτη» και άλλες γυμνασιακές βιβλιογραφικές πηγές) είναι πάνω-κάτω η εξής:
1. Συναντιόμαστε και συμφωνούμε πως ένα πρόβλημα μάς αφορά από κοινού.
2. Προσκαλούμε στις συναντήσεις με δικαίωμα ψήφου όλους όσους αφορά το πρόβλημα ή/και εμπλέκουν οι προτάσεις λύσεών του.
3. Συμφωνούμε στην περιγραφή του προβλήματος με από κοινού αποδεκτούς και κατανοητούς όρους.
4. Προτείνουμε λύσεις. Κάθε πρόταση οφείλει να περιλαμβάνει και τον τρόπο υλοποίησής της, αλλιώς δεν είναι πρόταση αλλά ευχή.
5. Συζητούμε τις εναλλακτικές προτάσεις με επιχειρήματα κόστους, οφέλους μα πάνω από όλα δικαίου, το οποίο συντηρεί και στο μέλλον ακέραια τη δημοκρατική διαδικασία, η οποία εννοείται πως τίθεται πάντα πάνω από όλα τα προβλήματα και πάνω από όλες τις λύσεις. Η διαφωνία με μια λύση νοείται μόνο εφόσον υποβάλλεται η εναλλακτική πρόταση. Η διαφωνία χωρίς εναλλακτική πρόταση μάλλον υπονομεύει τη δημοκρατική διαδικασία.
6. Ψηφίζουμε.
7. Εφόσον συμμετείχαμε στα 1-6, συμμετέχουμε υποχρεωτικά και στην εφαρμογή των αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας, διότι έτσι ανανεώνουμε την εμπιστοσύνη όλων μας στη διαδικασία.
8. Συναντιόμαστε εκ νέου προς επαναξιολόγηση της λύσης που επιλέξαμε.
Τώρα, αν -στον καθένα μας εννοώ- η παραπάνω λίστα φαντάζει κοπιαστική, χρονοβόρα, βαρετή, δύσκολη, ακατανόητη ή εν γένει ασύμφορη ως προς τις προτιμήσεις ή τις βλέψεις μας, τότε καταντάμε να απαντάμε σε ευκολότερα και προφανώς υποδεέστερα διλήμματα. Του τύπου «σκουπίδια ή ΜΑΤ». Σημειώστε δε πως ένας ποιητής θα συμβόλιζε με τα ΜΑΤ την κάθε πράξη χειραγώγησης ή καταστολής και με τα σκουπίδια την κάθε συνέπεια μιας ανορθολογικής συνύπαρξης.
Σε αυτή την περίπτωση, δεδομένων των από καιρό διαμορφωμένων ως σταθερών παραγόντων του, το γινόμενο (ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ) X (ΜΑΤ), θα παραμείνει το ίδιο και μάλιστα επ' αόριστον. Δηλαδή, λιγότερα ΜΑΤ θα συνεπάγονται περισσότερα σκουπίδια και λιγότερα σκουπίδια περισσότερα ΜΑΤ.
Εκτός και αν βάλουμε στην εξίσωση ως ελεύθερα κυμαινόμενο παράγοντα τα λεφτά, οπότε θα χρειάζονται όλο και πιο πολλά. Το κύριο ζήτημα τότε γίνεται φυσικά το ποιος θα βάλει τα λεφτά και αυτό μάλιστα κι αν είναι θέμα δημοκρατίας και καταστολής! Λένε πως η δημοκρατία οφείλει εξ ορισμού να είναι η «φτηνότερη» διαδικασία και η βία η «ακριβότερη», αρκεί να συμπεριλάβει κανείς όλους τους παράγοντες «κόστους».
Από την κόντρα του με τα μαθηματικά κανένας δεν βγήκε ποτέ κερδισμένος. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πόλεμοι, οι δικτατορίες, η καταστολή, οι ολοκληρωτισμοί αποτελούν και θα αποτελούν πάντοτε τη βαριά ήττα του πολιτισμού του διαλόγου, της ολότητας και της αλήθειας, από τον πολιτισμό του τραύματος, του αποκλεισμού και της εξαπάτησης. Και εδώ πρόκειται πράγματι για σταυροδρόμι, αφού δημοκρατία και βία δεν έχουν κανένα κοινό σημείο, δεν συμβαδίζουν. Όσα δεν καταφέρνει να λύσει η δημοκρατία, αυτά είναι που θα λύσει νομοτελειακά ο κοινωνικός αταβισμός προς τη βία.
15543753321594802812.jpg?crop=300,180)
