Εμείς πάντως δεν φέρουμε καμία ευθύνη!
Διαβάζοντας ελληνική ιστορία δημιουργείται η εντύπωση ότι η διαδρομή των Ελλήνων στον χρόνο είναι η ιστορία των διχασμών τους.
Ανέκαθεν παρουσιάζονταν ευκαιρίες για κάτι τέτοιο, και τις αξιοποιούσαμε και με το παραπάνω. Κοιτάζοντας την ατζέντα των ημερών, στη γενική ειδησεογραφία ελληνικού ενδιαφέροντος βρίσκονται οι συμφωνίες με βόρειους γείτονες για τη ρύθμιση χρόνιων διαφορών και εκκρεμοτήτων. Στην τοπική κλίμακα, η θορυβώδης επιχείρηση για την απεμπλοκή του κόμπου από το χτένι, με τα σκουπίδια. Στα σύγχρονα καφενεία, τα κοινωνικά δίκτυα, συχνά αποκαλύπτεται το ήθος της αντιπαράθεσης, συχνότερα με αφορμή το επίδικο όμως αιτίες άλλες.
Αναγόμενες στον πολιτισμό της αντιπαράθεσης, στη βαριά διχαστική παρακαταθήκη, στην αναγωγή της ιδεολογικής θεώρησης σε τρέχουσα πραγματικότητα, στην προσωπική ηθική. Ο λόγος κυριαρχείται από την προσπάθεια να βληθεί κατάκαρδα η ηθική του άλλου. Είτε επειδή έχει διαφορετική από μας άποψη, πολύ περισσότερο επειδή ευθύνεται, πρέπει να ισοπεδωθεί ηθικά, με κατάρες και βρισιές.
Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, η διολίσθηση στον εθνικό αυτισμό της οπωσδήποτε ανωτερότητάς μας από όλους, καταργεί όποια δυνατότητα συνύπαρξης εφόσον δεν κατισχύσουμε του άλλου. Αυτό όμως σημαίνει πόλεμος!
Στο πεδίο της επείγουσας και έκτακτης αντιμετώπισης του κερκυραϊκού προβλήματος με τα σκουπίδια, εκτός της αυτονόητης ευθύνης των διοικούντων για την ολιγωρία, οι προφανώς άχρηστες θεωρίες «ούτε 'δω ούτε 'κει» αποφεύγουν επιμελώς να πουν το «που», δραπετεύοντας στην ανάγκη εκπόνησης νέας επιστημονικής διερεύνησης, που πιθανότατα το προϊόν της θα θεωρήσουμε προϊόν διαπλοκής και αντιεπιστημονικής μονομέρειας μόλις διατυπωθεί το «που». Το γεγονός ότι η σημερινοί διοικούντες έκαναν ακριβώς το ίδιο, δεν αποδομεί τον συλλογισμό, κάθε άλλο μάλιστα τον αναδεικνύει σε κανόνα! Θα πρέπει να έχουν πολύ μετανιώσει τώρα...
Στο μεταξύ το σαράκι του διχασμού αξιοποιεί όλες αυτές τις λεπτομέρειες, κεφαλαιοποιούμενο: «Αλίμονο, δεν γίνεται αλλιώς παρά να εξαφανιστεί ο κατάπτυστος άλλος». Αυτό λέμε, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούμε ότι ακριβώς έτσι παίρνουμε σειρά ώστε να είμαστε μείς οι επόμενοι «άλλοι».
Την ίδια ώρα το αστυνομικό σχέδιο στην Λευκίμμη, επιβεβαιώνει έναν τίτλο μας, που χαρακτηρίστηκε υπερβολικός, «κατάσταση πολιορκίας». Με τον ήχο του ελικοπτέρου να ροκανίζει τα αυτιά, το πλήθος των θωρακισμένων αστυνομικών και την συνοδεία των δεμάτων από το Τεμπλόνι με τιμές αρχηγού κράτους! Όλη αυτή η κατάσταση σε κάνει πολύ θυμωμένο(η)!
