Fratelli coraggio
editorial
18 Μαΐου 2018
/ 07:57
Ότι θαρχόταν η ώρα της Ιταλίας, όλοι το ήξεραν. Άλλωστε η γείτων μπορεί να απέφυγε τον εμφύλιο (ιδιαίτερη είναι η μνεία που γίνεται στην σωφροσύνη του Γραμματέα του ΚΚ, Τολιάτι) αλλά το σχίσμα μέσα στα σπλάχνα της, την ταλαιπώρησε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια. Γι΄ αυτό και οι πολλές και σύντομες κυβερνήσεις.
Παγκόσμια συνωμοσία προκαλούσε συχνά το προϊόν της κάλπης, μέχρι τουλάχιστον το 1990, ώστε να αποτραπεί η συμμετοχή των κομμουνιστών στην κυβέρνηση όταν το PCI μάζευε πάνω από το 30% των ψήφων, μακράν το πρώτο κόμμα. Πράκτορες, μαφιόζοι και το Βατικανό τελικώς τα κατάφερναν.
Ο συγχωρεμένος, φίλος της Ενημέρωσης, Ιταλός διανοητής, κομμουνιστής, Κονστάντζο Πρέβε, συνήθιζε να λέει ότι το ευρωκομμουνιστικό ιταλικό Κόμμα ήταν το πλέον συνδεδεμένο με την Σοβιετική Ένωση, Κόμμα της δυτικής Ευρώπης. Γι' αυτό και το πρώτο που αποσυντέθηκε μέχρι εξαφάνισης αμέσως μετά την υποστολή της κόκκινης σημαίας στο Κρεμλίνο! Σήμερα στην ιταλική Βουλή δεν εκλέγεται ούτε ένας, που να αυτοαποκαλείται κομμουνιστής.
Κι όμως η κοινωνική διαίρεση, που φροντίζει για όλα αυτά, επανέφερε την ιταλική, πολιτική σκηνή στα δύσκολα. Σε μια κατάσταση που θυμίζει μέρες του '70 και του '80. Σε μια προσπάθεια ανάκτησης των εθνικών, διοικητικών εργαλείων, συναντήθηκαν οι 5άστεροι με τη Λίγκα, να περπατήσουν στον ολισθηρό δρόμο που περπάτησαν και ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Αν. Ελλ. Εκεί που αποπειράθηκε να περπατήσει και ο Σαμαράς, περνώντας πριν από το Ζάππειο. Και εισέπραξαν απειλές και εκβιασμούς τέτοιους και τόσους που προσαρμόστηκαν στην επιταγή (κυριολεκτικά) των δανειστών. Αυτά στο γενικότερο πλαίσιο αντιμετώπισης της φούσκας υπερσυσώρρευσης αξιών στα clouds της χρηματονομισματικής σφαίρας. Εμείς τότε και οι Ιταλοί τώρα θέλουν να ανακτήσουν την κυριαρχία τους, τονώνοντας την εσωτερική ζήτηση, χρηματοδοτώντας την με όσους παράδες διατίθενται. Πριν αλέκτορα φωνήσαι, Χρηματιστήρια, Τράπεζες και Οίκοι αξιολόγησης απειλούν να γκρεμίσουν τις ιταλικές αξίες. Η ίδια μέθοδος, δεύτερη (;) φορά μετά την Ελλάδα... Αποκαλύπτεται έτσι αυτό που τονίζει ο Γάλλος οικονομολόγος, Τ. Πικετί ότι δηλ. πάντοτε τα οικονομικά πράγματα καθορίζονται από τις πολιτικές αποφάσεις και ποτέ αντιστρόφως. Άρα το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οικονομικό. Ούτε βεβαίως ιταλικό, αξίζει να προσθέσει κάποιος... Fratelli coraggio (κουράγιο αδέλφια)!
