Λάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα

Πρόκειται για τακτική που βεβαίως και δεν αντιστοιχίζεται με τις πλέον θερμές ιστορικές περιόδους της εθνικής αφήγησης στα τέλη του 19ου αιώνα, που συχνά έκτοτε έγινε το αντικείμενο των εσωτερικών διαιρέσεων. Κι αυτές (οι διαιρέσεις) έγιναν πολιτική παράδοση. Με την επίκληση της πιο «μπρουτάλ» εθνικής επιδίωξης και ελλειπτικές περιγραφές διαχρονικής αντικειμενικής δήθεν ανωτερότητας, η Ελλάδα οδηγήθηκε στις πιο οδυνηρές ήττες. Σε πολλές περιπτώσεις το εσωτερικό ακροατήριο δεν ήθελε καν ν' ακούσει το διεθνές ρεπερτόριο και (περι)πλανήθηκε από τον θρίαμβο στον όλεθρο. Ένα τσιγάρο δρόμος, όπως επανειλημμένα αποδείχθηκε...

Τώρα η πολιτική ατζέντα αλλά και ο δημόσιος λόγος συχνά εμφανίζουν σχιζοειδείς συμπεριφορές ανάμεσα στον επιθετικό βερμπαλισμό και τη μικροαστική νωθρότητα. Στριμώχνονται στα δεκάλεπτα της πρόζας ανάμεσα σε δυο τηλεοπτικά, διαφημιστικά διαλείμματα. Εκεί όπου στρατηγοί και πανεπιστημιακοί ακίζονται στον τηλεοπτικό φακό σαν φιλόδοξες ενζενί, διεκδικώντας, τώρα και έτσι, τα πεντάλεπτα δημοσιότητας που τους αναλογούν.
Παραλλήλως ο εναλλακτικός λόγος, με την απαραίτητη ιδεολογική τεκμηρίωση ενός φανταστικού υποκειμένου, αναβιώνει ανάπηρη πια την συνθηματολογία από την εποχή του παγκόσμιου διπολισμού με υπαινικτικές αναφορές για τον αντικειμενικά φιλειρηνικό χαρακτήρα των πατριωτικών δικαίων, που συνήθως είναι μια διασκευή των εθνικών (σ.σ. με την καλή έννοια)!
Έτσι αλίμονο, αποδεικνύεται πως η κρίση δεν είναι απλώς (;) μια λογιστική παγίδα των εσαεί δανειστών της πάντοτε τιμίας πλην πτωχής Ελλάδας αλλά το απότοκο της πολιτικής της παρακμής. Και ως αιτία και ως επίδειξη αδυναμίας να την αντιμετωπίσει. Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, η αποτελεσματικότητα της (αντί)δρασής της θα αποδειχθεί ανάλογη της ικανότητας ενός λαού να αντικαταστήσει τη μεταπολιτευτική μανιέρα με τον ζωντανό πολιτικό λόγο. Η τομή είναι πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις το ζητούμενο. Τομή στην συνήθεια, το ανούσιο και στον νεποτισμό ως τη λειτουργική τους απεικόνιση...