Γιατί τράβηξε τώρα το χαρτί «Ιερουσαλήμ», ο Ντ. Τραμπ

Ο θρησκευτικός θρύλος θέλει τον διάδοχο του Μωυσή, Ιησού του Ναυή, να οδηγεί τους Εβραίους από την Αίγυπτο, ελεύθερους πια, στην Ιεριχώ της  γης της Επαγγελίας. Μπορεί ο καθηγητής φιλοσοφίας Ρεζίς Ντεμπρέ ν' αποδομεί αυτήν την εμβληματική αφήγηση, με το αφοπλιστικό ότι δηλ. η καταστροφή  των τειχών της Ιεριχούς, που αποδίδεται στο θαυματουργό, ωστικό κύμα από τις σάλπιγγες του Ιησού, και η ύπαρξη του ιδίου, δεν είναι ιστορικά  σύγχρονα γεγονότα όμως η πρόσφατη απόφαση Τραμπ, ν' αναγνωρίσει τα Ιεροσόλυμα αντί του Τελ Αβίβ πρωτεύουσα του Ισραήλ, αποπειράται να  ξαναγράψει ή αν προτιμάτε έτσι, να προεκτείνει τους θρύλους της περιοχής, που δεν είναι άλλωστε και λίγοι! Κάθε άλλο μάλιστα, και η Μ. Ανατολή είναι  τόπος, αναλόγως με τα Βαλκάνια, όπου ισχύει κάλιστα η ρήση του Τσώρτσιλ ότι δηλ. «... εκεί παράγεται περισσότερη ιστορία απ' όση μπορεί να καταναλωθεί»!!!

 

Και μόνον από το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ με την ενέργειά του αυτή ενεργοποίησε απλώς (!) απόφαση του Κονγκρέσου προς 20ετίας (1995),  αποδεικνύει πως δεν πρόκειται για ιδιοτροπία ενός περίεργου πλανητάρχη αλλά εργαλείο στα χέρια του αμερικανικού επιτελείου για τη ρύθμιση, κατά το  δοκούν, των δεδομένων στην περιοχή, οψέποτε κι αν αυτό απαιτείται. 

Οι τελευταίες εξελίξεις σφραγίζονται από τη δήλωση Πούτιν, στο πλάι του Μπασάρ Αλ Άσαντ, για την στρατηγική ήττα των Σουνιτών του ISIS/ISIL κι έτσι  το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, κυρίως τις αεροπορικές. Τούτο σημαίνει την αποκατάσταση του συνόλου της εξουσίας της Δαμασκού στην Επικράτεια και την περαιτέρω εδραίωση στην περιοχή, των ρωσικών θέσεων. Εάν κάποιος αποτιμήσει αυτή την εξέλιξη σε συνδυασμό με τα αίτια της αρχικής έκρηξης του μακελειού, που αποδίδεται στην στρατηγική επιδίωξη των Αμερικανών/Αγγλοσαξώνων να περιορίσουν την επιρροή των Σλάβων εκεί  όπου τα συντρίμμια των άλλοτε μπααθικών συστημάτων, τότε εύκολα αντιλαμβάνεται τι γράφεται στις επόμενες σελίδες της τραγωδίας.

Οι απανταχού Σουνίτες υπήρξαν ως σύμμαχοι των Αγγλοσαξώνων στο διαίρει και βασίλευε στις θερμές θάλασσες και τη Μ. Ανατολή. Η υποταγή τους  στα αμερικανικά σχέδια και οι εκδηλώσεις σχετικής αυτονομίας κατά περίοδο και περίπτωση, εναλλάσσονται ως συμπεριφορά. Κομβικής σημασίας  άλλοτε η στάση των μπααθικών, Σουνιτών στη Βαγδάτη, και (σχεδόν) πάντοτε εκείνη της βασιλικής οικογένειας του Ριάντ, στρατηγικού εταίρου της  Ουάσιγκτον και του Σίτι, για να μην ξεχνιόμαστε, στην περιοχή, από την εποχή του τέλους του α' παγκοσμίου πολέμου ακόμα, που Άραβες και Εγγλέζοι ξεκοκάλιζαν τις νότιες σάρκες της φθίνουσας τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. (Σ.σ. Πάρτε και λίγο κινηματογραφική λάμψη από Πήτερ ο' Τουλ στον  Λώρενς της Αραβίας).

Σε αντιδιαστολή με αυτήν την περιγραφή, ερμηνεύεται και η όψιμη συμμαχία Ρωσίας, Τουρκίας, Ιράν, με σιιτικό άρωμα, που ξαναμπαίνει με  περισσότερο αέρα στο κάδρο, αποκαθιστώντας έτσι και το αναγκαίο δίπολο της κορυφαίας για την συγκυρία αντιπαράθεσης. Τέτοιας που να εξηγεί τις  αντιδράσεις όλων των παικτών (π.χ. του Ερντογάν από την Αθήνα αλλά και από τη Διάσκεψη των Ισλαμικών Κρατών ύστερα από δική του πρόκληση)  ενώ βεβαίως ερμηνεύει το γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος έβγαλε τώρα από τη φαρέτρα του το βέλος «Ιερουσαλήμ», που είχαν αλλά δεν τράβηξαν οι  τρεις τελευταίοι προκάτοχοί του, πρόεδροι των ΗΠΑ.

Διαβάζοντας πάρα πολλά σχετικά κείμενα, ελληνικά και ξένα, βρίσκει κάποιος σχεδόν όλες τις διατιθέμενες στο κοινό, πληροφορίες. Στα περισσότερα  κυριαρχεί η απόδοση της ενέργειας, που αναζωπύρωσε τη φωτιά, στην ηθική και τον χαρακτήρα του Τραμπ, υποτιμώντας την στιγμή που ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωνε την απόσυρση των  ρωσικών, ενόπλων δυνάμεων ενώ ξαναγύριζε στην γη που οι προκάτοχοι του έκτισαν το φράγμα του Ασουάν στον Νείλο με μια συμφωνία  αναπτυξιακού και εν πάση περιπτώσει κοινής ωφέλειας, έργου, πηρυνικού, ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού, στην Αίγυπτο.

Απέναντι σ' αυτήν την κίνηση, ο Τραμπ τράβηξε το χαρτί, που εξηγήθηκε με την επιρροή των Ευαγγελικών υποστηρικτών του Αμερικανού προέδρου στο εβραϊκό  λόμπι, και πλήθος κοινοτυπιών για την εγγενή στρατηγικότητα της αλληλοϋποστήριξης ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, πασπαλισμένες με την επίδειξη της ακροδεξιάς  φυσιογνωμίας του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπ. Νετανιάχου. Ερμηνείες επί του εποικοδομήματος, χρήσιμες αλλά πάντως συμπληρωματικές προς την κυρίαρχη  γεωπολιτική αντιπαράθεση στην περιοχή, που μαίνεται πάνω από έναν αιώνα τώρα!