Το ΝΑΤΟ σπεύδει να κλείσει όλες τις τρύπες στα Βαλκάνια

Ο Ισμαήλ Βλόρα θεωρείται ο εθνάρχης της σύγχρονης Αλβανίας. Ο Αυλώνας πήρε το όνομά του για την απελευθέρωση της χώρας από τους Οθωμανούς, επί των ημερών του. Στο κεντρικότερο σταυροδρόμι των Τιράνων, εκεί που αρχίζει η συνοικία των άλλοτε στελεχών του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας, βεβαίως και η κατοικία του Εμβέρ Χότζα, η οδός Ι. Βλόρα διασταυρώνεται με εκείνη του Ιμπραήμ Ρουγκόβα. Για τους κάπως πιο σιτεμένους, το όνομα του μετριοπαθή ηγέτη των Αλβανών Κοσσοβάρων τους γυρίζει πίσω στην ταραγμένη δεκαετία του '90, τότε δηλ. που άλλαξε ο χάρτης στην περιοχή, κυρίως με τη διάλυση της κραταιάς, Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.

Οι δαιδαλώδεις λεπτομέρειες των κοσμογονικών αλλαγών βρίσκονται πλέον στη δικαιοδοσία της ιστορίας όμως η ύστερη εθνογένεση εξακολουθεί να εκκρεμεί στην περιοχή και ίσως μέλλεται να ολοκληρωθεί στις μέρες μας. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται από την αποφασιστικότητα, που επιδεικνύουν διεθνείς θεσμοί ώστε να κλείσουν πληγές που άνοιξαν με τη διαίρεση της Γιουγκοσλαβίας και κορυφαία στιγμή τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς εναντίον της.

 

Μπάλα είναι και γυρίζει

 

Πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί και αναλυτές έχουν δώσει τον ορισμό της ταυτότητας, μαζί και της εθνικής, μέσω των οπαδικών προτιμήσεων. UEFA και FIFA εν προκειμένω, αναλαμβάνουν να συνδράμουν στην απόδοση των εθνικών χαρακτηριστικών εκεί όπου άλλοι διεθνείς Οργανισμοί κωλύονται λόγω των συσχετισμών και των καταστατικών τους προϋποθέσεων. Έτσι ίσως να λύνεται και η απορία όσων αναρρωτήθηκαν σχετικά, παρακολουθώντας την εθνική ομάδα του Κοσσυφοπεδίου, την περασμένη εβδομάδα, να αγωνίζεται με εκείνη της Τουρκίας για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου του 2018.

Πλείστα όσα τέτοια παραδείγματα μπορεί να αλιεύσει κανείς από την πρόσφατη ιστορία, με εμβληματικότερη την συγκρότηση εθνικής ομάδας του εξεγερμένου Αλγερίου απέναντι στην γαλλική «προστασία». Όταν δηλ. αυτομόλησαν από τις γαλλικές ποδοσφαιρικές ομάδες, εννιά διάσημοι επαγγελματίες αθλητές (1958) για να στελεχώσουν την ομάδα του Απελευθερωτικού Μετώπου (FLN). Κάθε φορά που αγωνιζόταν αυτή η ομάδα της Αλγερίας υπενθύμιζε στον υπόλοιπο κόσμο τις πολιτικές διαθέσεις της που συνοδεύονταν με την αντιπροσωπεία φυσικά του FLN. Η ομάδα αυτή αγωνιζόταν με επίλεκτες ομάδες της Ασίας, που έμοιαζαν σχεδόν με εθνικές ομάδες καθώς δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ομάδες της FIFA λόγω των κανονισμών (1).

Η κάθε μια περίπτωση βεβαίως είναι ξεχωριστή. Άλλο πράγμα ήταν το αντιιμπεριαλιστικά επαναστατημένο Αλγέρι και άλλο η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου και της Μετόχια από τον εθνικό κορμό της Γιουγκοσλαβίας. Άλλωστε τη μομφή του ενδοτικού απέδιδαν στον Ρουγκόβα οι άλλοι όταν συναντιόνταν αυτός με τον Μιλόσεβιτς εν μέσω βομβαρδισμών, την ώρα που ο UCK μεταλλασόταν από τρομοκρατική οργάνωση σε επίσημο συνομιλητή των Δυτικών.

Δεδομένης μάλιστα της αδυναμίας των Ρώσων, το ΝΑΤΟ υποκατέστησε ολοκληρωτικά τον βραδέως σπεύδοντα ΟΗΕ, ακύρωσε το ψήφισμα 1244, που προέβλεπε την απόδοση μεν της αυτονομίας στην Επαρχία αλλά εντός των ορίων της Γιουγκοσλαβίας δε, και εν πολλοίς δημιούργησε το σημερινό καθεστώς. Άλλωστε δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι στη μεγάλη εικόνα αυτής της διένεξης, όπως και της άλλης στις θερμές θάλασσες και τη Μέση Ανατολή, αποκαλύπτεται η σύγχρονη εκδοχή του ανατολικού ζητήματος, δηλ. η προσπάθεια κατίσχυσης των δυτικών επί των σλαβικών/ρωσικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων και βλέψεων στην περιοχή.

 

Ο ασκός του Αιόλου

 

Τα γεγονότα της 27ης Απριλίου τρέχοντος, όταν οργισμένοι οπαδοί του VMRO, του πρ. ισχυρού άνδρα της πΓΔΜ, Ν. Γκρούεφσκι, κατέλαβαν το κοινοβούλιο αποπειρώμενοι να ματαιώσουν την εκλογή Αλβανού στην προεδρία του, ήταν μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των Δυτικών. Στη χώρα, που για την σφυρηλάτηση εθνικής ταυτότητας απαιτήθηκαν επανειλλημμένα επεισόδια ιστορικής λαθροιχειρίας από τους Σλάβους, προκειμένου κυρίως να υπερβούν την αδιαφορία των Αλβανών συμπατριωτών τους, η αφήγηση των Τιράνων περί της «φυσικής Αλβανίας» και η διαφθορά της διοίκησης Γκρούεφσκι απειλούσαν την συνοχή και την ίδια της την υπόσταση. Σ' αυτό συνέβαλε, έτσι κι αλλιώς, και η ελληνική στάση, με αποκορύφωμα το βέτο στη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο του Βουκουρεστίου, που αποτρέποντας την συμπερίληψη της στον Οργανισμό και εν συνεχεία στην Ε.Ε., ψαλιδίστηκε αντικειμενικά και εξακολουθεί με κομμένα τα φτερά, το εθνοκρατικό της προφίλ.

Η απειλή ενός αναπάντεχου νέου βαλκανικού γύρου συγκρούσεων, έσπρωξε τους Δυτικούς ν' αναγνωρίσουν αυτοστιγμή, έγινε δεν έγινε, την εκλογή Ταλάτ Τζαφέρι (σ.σ. πρ. μαχητή του UCK) στην προεδρία της Βουλής των Σκοπίων και με την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του επικεφαλής Συνασπισμού (σ.σ. και με την συμμετοχή αλβανικών κομμάτων), Ζόραν Ζάεφ, να ασκήσουν πίεση σε πΓΔΜ και Ελλάδα να τα βρουν στο όνομα ώστε να αρθεί το ελληνικό βέτο και έτσι η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ να αποτρέψει μιαν επιδείνωση των εσωτερικών δεσμών συνοχής.

 

Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά

 

Μπορεί στο Μαυροβούνιο να μην υπάρχουν τέτοιοι κίνδυνοι όμως η ιστορική, ρωσική επιρροή στον κατά πλειοψηφία σλαβικό πληθυσμό του αλλά κυρίως η διπλωματική επιμονή του ΝΑΤΟ να ολοκληρώσει την εικόνα στο puzzle, έκανε πριν από ένα μήνα τη χώρα το 29ο κράτος μέλος της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Αυτής της Συμμαχίας που τη βομβάρδισε την Άνοιξη του '99! Όμως η Ποντγκόριτσα (σ.σ. άλλοτε Τίτογκραντ) αποφάσισε εντέλει στις 21 Μαΐου του 2006 με περίπου 55% των ψήφων, να χωρίσει τα τσανάκια της από το Βελιγράδι. Με την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, η Συμμαχία ολοκληρώνει την κυριαρχία της στην Αδριατική και το Ιόνιο, εποπτεύοντας κάθε σπιθαμή των ακτών τους από την Τεργέστη έως και τη θάλασσα της Κρήτης!

Λέγεται ότι η ρωσική αντίδραση δεν ήταν ιδιαιτέρως σφοδρή αφού αμβλύνθηκαν οι προσδοκίες για τη διέλευση του νότιου αγωγού φυσικού αερίου από τη Βαλκανική. Ποιος μπορεί όμως να είναι κατηγορηματικός σε μια τέτοια διαπίστωση;

Το βέβαιον είναι, ότι η προϊούσα, διεθνοδικαιική υποτίμηση του ΟΗΕ έχει ως αποτέλεσμα την υποκατάσταση της άλλοτε Κοινωνίας των Εθνών από το ΝΑΤΟ με την συνέργεια άλλων επιμέρους και υποδεέστερων διεθνών Οργανισμών σ' αυτήν την εργώδη κοπτοραπτική της νέας γεωγραφίας, που συντελείται στις μέρες μας.

 

(1) Η εθνική ανεξαρτησία μέσω του ποδοσφαίρου, του Γιάννη Αργυριάδη, απόφοιτου Πολιτικών Επιστημών & Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και της Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου. http://www.sportdog.gr/article/231148