Is this Sparta?
Editorial
05 Απριλίου 2016
/ 11:39
Η προοπτική του εκτοπισμού των ελληνικών συμφερόντων από την ξενοδοχειακή αγορά, π.χ. από τους Πέρσες, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ούτε να αντιμετωπισθεί με την υπεροψία του είδους "από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν... δοθεί". Και τούτο διότι όσο θα μεγαλώνει η απόσταση, (σ.σ. που δεν είναι απλώς εθνική αλλά συνιστά ποιοτική διαφορά) ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, τόσο θα συγκεντρώνονται μαύρα σύννεφα πάνω από τη δεύτερη. Κι όσο θα φτωχαίνει η εργασία, τόσο θα στριμώχνεται η τοπική αγορά και το εισόδημα της μικρής, οικογενειακής επχείρησης.
Έτσι το νησί θα κάνει τρελούς τζίρους χωρίς όμως να μένει το ανάλογο στην τοπική οικονομία. Θα επεκτείνεται η σχιζοειδής της πάθηση, που άλλωστε δεν είναι τωρινή και καινούργια, με συνέπεια να συρρικνώνεται ο τοπικός της χαρακτήρας (σ.σ. η τοπική, οικονομική της προσωπικότητα) την ίδια ώρα που θα διευρύνεται ο τζίρος των funds!
Οι συνέπειες είναι προφανείς. Κυρίως στην καταναλωτική δυνατότητα της εργασίας αλλά και σε 'κείνη της διοίκησης, τοπικής και γενικής, να χρηματοδοτεί την προστασία και αναπαραγωγή της δημόσιας υποδομής, την οποία τελικώς μπορεί και να υποχρεώνεται να παραχωρεί ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους.
Κι εδώ αλίμονο, η εξέλιξη αυτής της κατάστασης, δεν θα μπορεί να αντιμετωπισθεί με τις μορφές του παρελθόντος, όπως ήταν π.χ. το κίνημα να μην πάρουν οι Άραβες το Βίδο. Κίνημα που εξελίχτηκε σε μια φιλική, πολιτική αμτόσφαιρα, την εποχή που ο Καραμανλής κρατικοποιούσε βιομηχανικές μονάδες, σώζοντας έτσι και τους στριμωγμένους από την κρίση του '70, Έλληνες επιχειρηματίες. Ήταν η εποχή της ύστερης ανασύνταξης του ελληνικού σχηματισμού πριν αυτός ενσωματωθεί στις υπέρτερες δομές του ευρωπαϊκού καταμερισμού...
Τώρα ο πτωχευμένος, ελληνικός σχηματισμός έμεινε να διεκδικεί (σ.σ.;) να διαπραγματευθεί τη γεωπολιτική του θέση στη διαμορφούμενη νέα γεωγραφία. Και σ' αυτή την συγκυρία οι επενδυτές είναι όλοι ξένοι και το όποιο ελλληνικό επώνυμο ανήκει απλώς σε υπεργολάβους των μεγάλων funds!
