Πόσα είναι τα φύλα; Πόσα τα αυγά και τα πασχάλια;

Το σε ποια ηλικία κρίνουμε ότι είναι σε θέση κανείς να αποφασίσει για οποιεσδήποτε μη αντιστρεπτές παρεμβάσεις πάνω στο σώμα του είναι ένα ζήτημα εντελώς ξεχωριστό από το ζήτημα της ηθικής κρίσης μας επί αυτών των παρεμβάσεων και πολύ περισσότερο της νομικής αποτύπωσης αυτής της ηθικής και αυτό επίσης ζήτημα διαφορετικό από την ελευθερία των σεξουαλικών προτιμήσεων.

Η ελευθερία των σεξουαλικών προτιμήσεων κατά τη γνώμη μου οφείλει να είναι θεσμοθετημένη και αυστηρή, καθώς δεν διαφέρει από τις άλλες ιδιωτικές ελευθερίες. Επίσης, όπως ισχύει και για τις άλλες ιδιωτικές ελευθερίες, το κράτος οφείλει να έχει λόγο όταν κάποιος μπορεί να πάθει ή παθαίνει κακό, σωματικό ή ψυχικό.
Όλα αυτά είναι βέβαια κοινότοπα. Το νέο είναι ότι αποτελεί μέγα λάθος, προς την αντίθετη κατεύθυνση, με ευθύνη όλων των εμπλεκόμενων μερών, μια κοινωνία όχι μόνο να πρέπει να ανασύρει την παραπάνω συζήτηση, αλλά και να την εκτρέπει προς την ταύτιση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του. Μου ακούγεται κάπως ύποπτο, με αλλά λόγια, να επιδιώκουμε ή πολύ περισσότερο, να νομοθετούμε, ότι ο σημαντικότερος ρόλος του ανθρώπου στη ζωή είναι αυτός του εραστή, ετεροφυλόφιλου ή μη. Άσε που έτσι, κάποια σεξουαλική προτίμηση μπορεί και να την ξεχάσουμε απέξω, ώστε όσοι δεν θα έχουν πλέον μια πολιτικά κατοχυρωμένη (!) σεξουαλική προτίμηση θα κινδυνεύουν να καταπιεστούν ακόμη χειρότερα! Η συζήτηση που τελικά γίνεται με αφορμή το νέο νόμο όχι μόνο διαιωνίζει αλλά και εμμέσως παγιώνει νομοθετικά το ζήτημα των διακρίσεων βάσει του φύλου.

Αν κρίνουμε λοιπόν πως στην πράξη, η πλειοψηφία μιας κοινωνίας καταπιέζει την ιδιωτική ζωή μεμονωμένων ατόμων ή μειοψηφιών της που δεν παρανομούν, σε όποια άλλη βάση κι αν είναι μειοψηφίες, δεν τελειώνουμε με τις πολιτικές ευθύνες μας πλάθοντας κι άλλους νόμους, αλλά πλάθοντας μια καλύτερα ενημερωμένη πλειοψηφία. Και όποιος πάντως θεωρεί σπουδαία τη φυλετική ταυτότητα για τη ζωή του παιδιών του, πρώτα σε αυτά οφείλει να απευθυνθεί και από αυτά να κριθεί και μετά να θέτει ως πολιτικό του αίτημα την κρατική διαμεσολάβηση.
Επίσης, δεν βλέπω τι θέση έχει σε αυτή τη συζήτηση το πόσα φύλα ενδεχομένως να υπάρχουν. Η απάντηση δεν παύει να είναι «δύο». Οι σεξουαλικές προτιμήσεις μας είναι που μπορεί να είναι 102 ή 1002, αλλά αυτό δεν οφείλει να νοιάζει κανέναν άλλον εκτός από εμάς και τους υποψήφιους συντρόφους ζωής ή εραστές μας κι αυτό μόνο πάνω στο κρεβάτι μας. Η δε επέμβαση αλλαγής φύλου, από την άποψη της ιατρικής ηθικής, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να αντιμετωπίζεται όπως οι υπόλοιπες επεμβάσεις πλαστικής / επανορθωτικής χειρουργικής. Κάποιες είναι θεμιτές, κάποιες όχι και αυτό είναι προϊόν συζήτησης μεταξύ του ενδιαφερόμενου και του γιατρού.

Μήπως όποιος ενδιαφέρεται να λυθεί οριστικά το ζήτημα θα έπρεπε να διεκδικήσει όχι την απλοποίηση της αλλαγής αναγραφής φύλου στα έγγραφα που τον αφορούν, αλλά την κατάργηση αυτής της αναγραφής, ως περιττής πληροφορίας; Ας μην ξεχνάμε, ότι η συζήτηση περί του φύλου των αγγέλων δεν κατέληξε κάπου. Μήπως γιατί είναι περιττή, εφόσον δεν παράγουν απογόνους; Είναι ο Θεός (Θε μου συγχώρα με) αρσενικός;