Τρίτη 19.03.2024 ΚΕΡΚΥΡΑ

Ο νέος «φόρος CoVid-19»

Κώστας Σπίγγος
28 Μαΐου 2020 / 13:19

Ελάχιστες δυτικές κυβερνήσεις μπορούν να διαχειριστούν μια τέτοια εκτόξευση της νοσηρότητας και θνησιμότητας του πληθυσμού των ψηφοφόρων τους

Ο κορωνοϊιός, εφόσον μολυνθούμε, 2-πλασιάζει έως 5-πλασιάζει τις πιθανότητες (τον στατιστικό κίνδυνο) θανάτου του καθενός μας (άνω των 10 ετών), σε σχέση με όσες πιθανότητες είχαμε εξαρχής με βάση την ηλικία μας και όποιους προϋπάρχοντες επιβαρυντικούς παράγοντες και νοσήματα.
Αν τα νοσοκομεία μας είναι άδεια, ο πολλαπλασιασμός ελαχιστοποιείται, διότι ο θάνατος δεν είναι ακαριαίος, αλλά επέρχεται κατόπιν μακροχρόνιας εντατικής νοσηλείας, η οποία στις 2 στις 3 περιπτώσεις καταφέρνει να αποτρέψει την κακή έκβαση, αλλιώς οι αριθμοί γίνονται οι χειρότεροι δυνατοί. Παράλληλα, αν το σύστημα υπερκερασθεί, κορωνοϊός, εμφράγματα, ατυχήματα και τόσα άλλα νοσήματα, θα λειτουργούν ως ένα κατά την αγωνιώδη αναζήτηση ενός κρεβατιού σωτηρίας που δεν θα υπάρχει.
Για να έχουμε μια συγκριτική εικόνα, το οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου περίπου 25-πλασιάζει την πιθανότητα θανάτου ενός 50-χρόνου. Προφανώς, ο κορωνοϊός δεν είναι έμφραγμα. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι τα συστήματα υγείας έχουν προβλέψει τα ετήσια εμφράγματά τους, με κλινικές, εφημερεύοντες καρδιολόγους, φάρμακα και καθετήρες. Όχι όμως και τις πνευμονίες της CoViD-19.
Τα δεδομένα είναι επαρκώς σαφή ώστε να σταθμιστούν, τόσο ως προς την ανθρώπινη ζωή, ανάλογα με τη λογική και τα συναισθήματα του καθενός μας, όσο και ως προς τις δομικές αντοχές της δημοκρατίας.
Ελάχιστες δυτικές κυβερνήσεις μπορούν να διαχειριστούν μια τέτοια εκτόξευση της νοσηρότητας και θνησιμότητας του πληθυσμού των ψηφοφόρων τους (και σε όσες το επιχειρούν, μένει να δούμε την κατάληξη), ακριβώς στο βαθμό που η συναισθηματική χειραγώγηση και η εφαρμοσμένη μαζική ψυχολογία δεν έχουν αντικαταστήσει, σε μια χώρα, την κριτική σκέψη, το διάλογο και την επιχειρηματολογία, στην επίτευξη της κοινωνικής συναίνεσης που επιτρέπει κυβερνησιμότητα με δημοκρατικό τρόπο.
Το στοίχημα τώρα είναι κατά πόσον οι ατζέντες των διαφόρων θα συγκερασθούν, ώστε να επιτρέψουν το σχεδιασμό στρατηγικών χαμηλότερου, αλλά οπωσδήποτε δυσβάσταχτου κοινωνικο-οικονομικού κόστους, για τον επόμενο χειμώνα ή χειμώνες. Έστω και με τις απλούστερες δυνατές μορφές, όπως ένας ακριβός μαζικός εμβολιασμός ή μια γενναία ακριβότερη δημόσια υγεία.