Παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του Κωνσταντίνου Σπίγγου, «Καλούπια αναπνοών»

ΚΕΡΚΥΡΑ. Ο Κωνσταντίνος Χ. Σπίγγος είναι νευρολόγος, απόφοιτος της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εξειδικεύθηκε στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Από το 2003, ζει και εργάζεται ως κλινικός στην Κέρκυρα. Επίσης, συμμετέχει σε ποικίλες ενημερωτικές και δημοσιογραφικές δραστηριότητες, ως συνεργάτης εφημερίδων, περιοδικών και ηλεκτρονικών μέσων.

Πόσα χρόνια ασχολείστε με τη συγγραφή;
Ασχολούμαι από το 2014, όταν έγραψα ένα επιστημονικό δοκίμιο, το οποίο ήταν στα όρια μεταξύ νευρολογίας και ψυχολογίας. Υπό κάποιες συνθήκες είναι αυθαίρετος αυτός ο διαχωρισμός. Κανονικά υποτίθεται ότι ο νευρολόγος έχει βάσεις στη βιολογία, ενώ ο ψυχολόγος στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, αλλά η φύση δεν το βλέπει έτσι, ουσιαστικά και τα δύο συναντιούνται. Οι ψυχίατροι κάνουν τον διαχωρισμό μέσα στον εγκέφαλο. Εγώ θέλω να το δω σαν ενιαίο πράγμα, από το νευρικό κύτταρο σαν μηχανή αποκωδικοποίησης του κόσμου μέχρι το πως θέλουμε να διαμορφώσουμε αυτόν τον κόσμο.

Τι αποτέλεσε για σας έμπνευση να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Γράφοντας θέλω να παρέμβω. Οι αντιφάσεις είναι η ποίησή μου και γράφω, γιατί θέλω να σπάσω προκαταλήψεις. Με τον ένα και τον άλλο τρόπο βλέπω τις αντιφάσεις.

Είχατε κάποιο μέντορα;
Ναι, ένας καθηγητής μου, ο οποίος είναι καθηγητής νευρολογίας στο Δαφνί. Ήταν ο μέντοράς μου από άποψη καθαρά επιστημονική. Τα πρωτόλεια ποιήματά μου είναι στο «Χρήζεις προστασίας». Όμως, στα «Καλούπια αναπνοών» διάβασα και άλλους ποιητές, συνομίλησα και με άλλους ποιητές. Μου είπαν πολύ γόνιμα σχόλια και τους ευχαριστώ! Απέκτησα μία αισθητική πάνω στον λόγο που δεν την είχα.

Πόσο καιρό σας πήρε για να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Την ημέρα της παρουσίασης του «Χρήζεις προστασίας» έγραψα το πιο παλιό ποίημα. Ξεκίνησα τη συγγραφή αυτών των ποιημάτων από τα μέσα Σεπτεμβρίου του 2018 και μετά.

Ο τίτλος «Καλούπια αναπνοών» σχετίζεται με την ψυχολογία, τη νευρολογία, την ψυχική υγεία;
Σχετίζεται με την έννοια της ασφυξίας, με την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει τεχνητά μία ομοιομορφία. Ό,τι περισσεύει  να το κόβει και ό,τι είναι λίγο να το κρατά.

Στο βιβλίο σας αναφέρεστε σε διάφορες εποχές και στον μήνα Μάρτιο. Γιατί αναφέρεστε ειδικά στον Μάρτιο;
Εκφράζω τη δικιά μου απώλεια. Τον προηγούμενο Μάρτη πέθανε ένας από τους καλύτερούς μου φίλους.

Το «Μέχρι νεωτέρας» μιλά για κάποιον χωρισμό;
Είναι ο χωρισμός από την ηλικία της αθωότητας. Η ενηλικίωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στα ποιήματά σας αναφέρεστε στη μητέρα, στη γυναίκα και στη γυναικεία φύση. Θέλετε να περάσετε κάποιο μήνυμα;
Η μητέρα είναι η αίσθηση που είχα από τη δική μου μητέρα, είναι περισσότερο βιωματικό. Η μητέρα είναι ευρύτερη έννοια, μητέρα μπορεί να είναι και ένας άντρας. Η γυναίκα έχει μέσα τις εκδοχές γυναίκας που συνάντησα, αλλά έχω συμπεριλάβει ευρύτερα όλες τις εκδοχές. Η μητέρα είναι η μητέρα μου, δεν της το έχω πει. Διάβασε το ποιήμα, αλλά δε μου έχει κάνει κάποιο σχόλιο, μάλλον δεν το κατάλαβε.

Έχετε στα σκαριά κάποιο άλλο βιβλίο;
Ήδη έχω γράψει 4-5 ποιήματα ακόμα. Έχω γράψει και άλλα στο πλαίσιο των «Κρότων και Ψιθύρων», το οποίο θα εκδώσω κάποια στιγμή.

Γράφετε κάθε Παρασκευή το editorial στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Θέλετε να μας μιλήσετε για το πως ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;
Αυτό το ξεκινήσαμε ως ένα χρονογράφημα, δεν ήταν editorial. Το θέμα είναι μεν επίκαιρο, αλλά δεν είναι πάντα το θέμα της εβδομάδας, μπορεί να είναι κάτι διαχρονικό.

Πώς νιώθετε που ο κόσμος πέραν της συγγραφικής σας ιδιότητας σας γνωρίζει και ως συγγραφέα;
Είναι μεγάλη μου ανάγκη το να φανώ προς τα έξω, να βγάλω προς τα έξω κάτι βαθύτερο.
Με την προηγούμενη συλλογή μου ήθελα πολύ να επικοινωνήσω. Όμως, αυτή έχει γραφτεί σαν μία συνομιλία με τον εαυτό μου και όχι με την αγωνία για το αν θα διαβαστεί από άλλους.

Η νεολαία δε διαβάζει πια βιβλία. Τι πιστεύετε ότι φταίει στο ότι η νεολαία έχει μία απαξιωτική στάση απέναντι στο διάβασμα. Μήπως φταίνε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Η τεχνολογία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η πληροφορία που σου δίνεται εύκολα, η εικόνα, ο ήχος, τα ερεθίσματα που μπορείς να πάρεις από ένα βιντεοπαιχνίδι, έχουν απομονώσει τόσο τα ιδιαίτερα ερεθίσματα για τον ανθρώπινο εγκέφαλο, δηλαδή τις αισθήσεις, με αποτέλεσμα οι νέοι να μην επιλέγουν πλέον το διάβασμα ως ψυχαγωγικό μέσο.