Μέσα στ΄ Απρίλη τη γιορτή!
Editorial
21 Απριλίου 2017
/ 10:05
Ο απηνής διωγμός των δημοκρατικών, βεβαίως και των αριστερών, ανθρώπων, κατά τον αιώνα των άκρων, τους οδήγησε παρά φύσει να «γιορτάζουν» τις επετείους των δικτατοριών, των πολέμων και των διώξεων τους.
Συνήθως περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια η ανάμνηση της παρασπονδίας κι έτσι ανανεώνεται η αναφορά της ίσως για να δείξει με τον πιο εύγλωτο τρόπο «να τι τραβήξαμε». Αν ερωτηθούν, θ' απαντήσουν με το στερεότυπο «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι».
Απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα όμως ούτε οι παλιότεροι θυμούνται, πολύ δε περισσότερο, οι νεότεροι δεν φαίνεται να μαθαίνουν κάτι. Οι πρώτοι, βοηθούντος και του πανδαμάτωρος, δεν θέλουν να θυμούνται ενώ και η γνώση αποδεικνύεται συνήθως βιωματική υπόθεση. Με τις αναμνήσεις των άλλων δεν έγινε κανείς, ποτέ, παλικάρι...Όσο για «τ' Απρίλη τη γιορτή», Παρασκευή ήταν πριν του Λαζάρου, ο χρόνος που διέρευσε, αποκάλυψε σαν το ουσιαστικό κίνητρο/επίδικο για την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης, τη νομή και κατοχή της Κύπρου. Πϊσω από την ταραγμένη δεκαετία του '60, το πολιτικό πρόβλημα αλλά και την συμπεριφορά του παλατιού, το εκκρεμές έγινε λαιμητόμος για το νησί της Αφροδίτης. Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να ξαναπάρουν τον δρόμο της εξορίας οι μόλις πριν τρία χρόνια αμνηστευμένοι κομμουνιστές και αντιστασιακοί αλλά και να περάσει το άρμα πάνω από τα σώματα των φοιτητών στην πύλη της Πατησίων μια Παρασκευή (σ.σ. προς Σάββατο), επτά χρόνια αργότερα...
Οι λεπτομέρειες μπορεί να μην έχουν και τόση σημασία. Το θέμα είναι ότι μισό αιώνα μετά, η πληγή παραμένει ανοικτή, αποκαλύπτοντας πόσο υποκριτική υπήρξε η διαχείριση της αποκατάστασης της ακεραιότητας της Μεγαλονήσου. Κι απομένουν οι αναφορές στην κτηνώδη συμπεριφορά ανθρωποειδών, που μακέλεψαν ανθρώπους σε μια επτάχρονη τελετή βαρβαρότητας και στο όνομα του τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», μότο κάθε φοβισμένου μικροαστού πάντοτε.
Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, χωρίς να μπορεί έτσι να αποτελέσει την σταθερά μιας γραμμικής νομοτέλειας «προς τα 'μπρος» και για «ένα καλύτερο αύριο». Εκείνων δηλ. των προταγμάτων, που μυρικάζονται με νόημα, κάτι τέτοιες μέρες, συνήθως από πονηρούς πολιτευτές και πάσης φύσεως δεσποτάδες...
Απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα όμως ούτε οι παλιότεροι θυμούνται, πολύ δε περισσότερο, οι νεότεροι δεν φαίνεται να μαθαίνουν κάτι. Οι πρώτοι, βοηθούντος και του πανδαμάτωρος, δεν θέλουν να θυμούνται ενώ και η γνώση αποδεικνύεται συνήθως βιωματική υπόθεση. Με τις αναμνήσεις των άλλων δεν έγινε κανείς, ποτέ, παλικάρι...Όσο για «τ' Απρίλη τη γιορτή», Παρασκευή ήταν πριν του Λαζάρου, ο χρόνος που διέρευσε, αποκάλυψε σαν το ουσιαστικό κίνητρο/επίδικο για την ανατροπή της δημοκρατικής τάξης, τη νομή και κατοχή της Κύπρου. Πϊσω από την ταραγμένη δεκαετία του '60, το πολιτικό πρόβλημα αλλά και την συμπεριφορά του παλατιού, το εκκρεμές έγινε λαιμητόμος για το νησί της Αφροδίτης. Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να ξαναπάρουν τον δρόμο της εξορίας οι μόλις πριν τρία χρόνια αμνηστευμένοι κομμουνιστές και αντιστασιακοί αλλά και να περάσει το άρμα πάνω από τα σώματα των φοιτητών στην πύλη της Πατησίων μια Παρασκευή (σ.σ. προς Σάββατο), επτά χρόνια αργότερα...
Οι λεπτομέρειες μπορεί να μην έχουν και τόση σημασία. Το θέμα είναι ότι μισό αιώνα μετά, η πληγή παραμένει ανοικτή, αποκαλύπτοντας πόσο υποκριτική υπήρξε η διαχείριση της αποκατάστασης της ακεραιότητας της Μεγαλονήσου. Κι απομένουν οι αναφορές στην κτηνώδη συμπεριφορά ανθρωποειδών, που μακέλεψαν ανθρώπους σε μια επτάχρονη τελετή βαρβαρότητας και στο όνομα του τρίπτυχου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια», μότο κάθε φοβισμένου μικροαστού πάντοτε.
Επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, χωρίς να μπορεί έτσι να αποτελέσει την σταθερά μιας γραμμικής νομοτέλειας «προς τα 'μπρος» και για «ένα καλύτερο αύριο». Εκείνων δηλ. των προταγμάτων, που μυρικάζονται με νόημα, κάτι τέτοιες μέρες, συνήθως από πονηρούς πολιτευτές και πάσης φύσεως δεσποτάδες...
