Πόσες παρτίδες να πάρεις, μ΄ ένα γκολ του Νάσου;
Editorial
07 Απριλίου 2017
/ 14:21
Το ότι η ηπειρωτική πρωτεύουσα γίνεται το επίκεντρο των συναντήσεων-εκδηλώσεων του Δικτύου Αδριατικής και Ιονίου είναι απολύτως θεμιτό και προβλέψιμο
πρέπει όμως να προβληματίσει τους εκπροσώπους εδώ της πολιτικής και της διοίκησης για τα αντανακλαστικά τους. Θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτονότητο πως ένα διεθνές φόρουμ που επιγράφεται με το όνομα δυο θαλασσών θα είχε ως επίκεντρο των εκδηλώσεών του το νησί, που ιστορικά κυριαρχεί στον χώρο και κυριαρχείται από τον πολιτισμό και την οικονομία που εισπράττει ως εκ της θέσεως του... Ο καθείς μπορεί να φαντασθεί χίλιες εξηγήσεις για το γεγονός ότι και σ' αυτήν την περίπτωση δεν επιβεβαιώνεται το αυτονόητο. Και έναν λόγο ακόμα! Το αυτονόητο δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Πρόκειται για υποκειμενική επινόηση, πολύ μικρής αξίας χρήσης...
Στη νέα γεωγραφία, που αργοφαίνεται να απεικονίζει τις νέες διαδρομές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ιδεών και αξιών, τουλάχιστον όσον αφορά στην περιοχή μας, Κέρκυρα και Γιάννενα είναι δυο πόλεις-πόλοι καταδικασμένες στην άμιλλα.
Στα Γιάννενα συχνά φαίνεται ότι υπάρχει τέτοιος προβληματισμός, στην Κέρκυρα και τα νησιά του Ιονίου, όχι. Τουλάχιστον δεν εκφράζεται δημοσίως και δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου.
Συνήθως οι πολιτικές και οι υποδομές σχεδιάζονται στα βαθέα βάθη της Αθήνας ενώ και οι ντόπιοι εκπρόσωποι σπανίως, αν όχι ποτέ, μπορούν να εξορθολογίσουν αυτούς τους σχεδιασμούς αφού κυριαρχούνται από το σύνδρομο του δευτερεύοντος. Κι όταν εντέλει το πλαίσιο που επιβάλλεται μας στενεύει, τότε θεριεύουν -συνήθως εκ των υστέρων- τα ριζοσπαστικά και τα λαϊκομετωπικά μας ένστικτα...
Στη νέα γεωγραφία, που αργοφαίνεται να απεικονίζει τις νέες διαδρομές ανθρώπων και εμπορευμάτων, ιδεών και αξιών, τουλάχιστον όσον αφορά στην περιοχή μας, Κέρκυρα και Γιάννενα είναι δυο πόλεις-πόλοι καταδικασμένες στην άμιλλα.
Η μια οπτική θα περιέγραφε προσπάθειες επικράτησης της μιας ή της άλλης πόλης, αναζωπυρώνοντας τοπικιστικές εκδοχές και πάθη η άλλη θα πριμοδοτούσε την διαπεριφερειακή συνεργασία ώστε να αυξάνεται εκθετικά η δυναμική τους και να αλληλοεξουδετερώνονται οι αδυναμίες τους.
Στα Γιάννενα συχνά φαίνεται ότι υπάρχει τέτοιος προβληματισμός, στην Κέρκυρα και τα νησιά του Ιονίου, όχι. Τουλάχιστον δεν εκφράζεται δημοσίως και δεν έχει αποτελέσει αντικείμενο διαλόγου.
Ακόμα και τα θρυλούμενα διεθνή δίκτυα, που μας αφορούν, αξιοποιούνται -όσο αξιοποιούνται- από εξοικειωμένους στις ευρωπαϊκές δράσεις, που κατά κανόνα κατανοούν τους ανθρώπους ως φόντο, ιδιαιτέρως εκείνους της απέναντι ακτής, ιδιαίτατα της Αλβανίας, του άγνωστου Μαυροβουνίου, της «μακρινής» Κροατίας, της εξωτικής Σλοβενίας και του Κάπο ντ' Ίστρια.
Συνήθως οι πολιτικές και οι υποδομές σχεδιάζονται στα βαθέα βάθη της Αθήνας ενώ και οι ντόπιοι εκπρόσωποι σπανίως, αν όχι ποτέ, μπορούν να εξορθολογίσουν αυτούς τους σχεδιασμούς αφού κυριαρχούνται από το σύνδρομο του δευτερεύοντος. Κι όταν εντέλει το πλαίσιο που επιβάλλεται μας στενεύει, τότε θεριεύουν -συνήθως εκ των υστέρων- τα ριζοσπαστικά και τα λαϊκομετωπικά μας ένστικτα...
