Και ότι με κάνει ελεύθερο ας γίνει φυλακή μου*
Το αντίτιμο είναι η ένταξη στην κοινωνία της αφθονίας, όχι συνέχεια και πάντα (σ.σ. άλλωστε που να βρεις χρόνο γι΄ αυτό;) αλλά κατά τις ελάχιστες νησίδες ελευθερίας, που υπόσχονται οι γιορτάδες και οι ετήσιες διακοπές.
Προβάλλεται ως εναλλακτική μορφή της εργασίας, αυτοδιαχειριζόμενη και ευέλικτη. Πρόκειται για παγίδα, στην οποία κατασπαράσσεται ό, τι απέμεινε από τον ελεύθερο χρόνο. Η αγορά με την συνδρομή της τεχνολογίας που επινόησε, εισέβαλε στον προσωπικό χώρο για να βάλει χέρι στον διαθέσιμο χρόνο και τα κατάφερε. Πήρε και τον χρόνο και τον χώρο, μετατρέποντας τους σε εργοτάξιο. Κατήγαγε σφοδρή νίκη κατά της υπόθεσης εργασίας, ανανεώνοντας επί μακρόν την κυριαρχία του κεφαλαίου σε βάρος της.
Κι όμως μοιάζει τόσο «αυτονόητο». Το σπίτι σου εύκολα μπορεί να ενταχθεί στην οικονομία διαμοιρασμού. Αρκεί να βρεις ένα άλλο να μένεις, που δεν θα έχει αυτές τις χάρες. Αντί να «σαπίζει» στο πάρκιν το αμάξι σου, μπορείς να κάνεις τον ταξιτζή στον «ελεύθερο» σου χρόνο. Το κράτος μάλιστα (σ.σ. από τις Δ/νσεις Τουρισμού) σε προμηθεύει σερτιφικάτα ώστε ακόμα και με μόνο το ιδιωτικό σου ΙΧ να μετατρέπεσαι σε «rent a car». Κι αν γουστάρεις παραδοσιακά, κυριακάτικα τραπεζώματα, μπορείς να τιμολογήσεις τη βίζιτα κι αντί να δέχεσαι τη θεια από το χωριό, να πουλάς το μεσημεριανό σου παστιτσάδο και να 'κονομάς. Όσο για την άλλη τη βίζιτα, αυτή καθώς λένε είναι αρχαιότερη, η πλατφόρμα θα την μάρανε;
Πλήθος τα παραδείγματα της ευελιξίας, που έχτισε μια τεράστια φυλακή χωρίς κάγκελα και τείχη για να κλείσει μέσα της τον αναπτυγμένο κόσμο και να πλασάρει το υπόδειγμα σε όλον τον υπόλοιπο. Το αντίτιμο είναι η ένταξη στην κοινωνία της αφθονίας, όχι συνέχεια και πάντα (σ.σ. άλλωστε που να βρεις χρόνο γι' αυτό;) αλλά κατά τις ελάχιστες νησίδες ελευθερίας, που υπόσχονται οι γιορτάδες και οι ετήσιες διακοπές. Κι όχι για όλους...
Αυτού του είδους το time sharing, δυστυχώς δεν είναι μια υπερβολική αφήγηση αλλά η καθημερινότητα δισ. ανθρώπων στην Οικουμένη, παρασύροντας σε ένα ανελαστικό μοντέλο ιδιωτικής και δημόσιας ζωής και έκφρασης, αποπνικτικό και ανθυγιεινό. Ενώ στις μέρες μας δεν υπάρχει καν ένας σύγχρονος Τζον Μέιναρντ Κέινς να προβάλλει φίλτρα και δικλείδες αειφορίας ώστε να επιτρέπεται η ληστρική συμπεριφορά ταυτοχρόνως με την αντισταθμιστική της προσδοκία, έστω και σε συνθήκη ασταθούς ισορροπίας.
* Κι ας είναι η σωτήρια μου η καταστροφή μου. Επιλογή μου. Βασιλείου του Καρρά, Μουσική/Στίχοι: Παρασκευόπουλος Δημήτρης/Μανδηλάρης Παναγιώτης.
** Ο Κέινς γεννήθηκε το 1883, τη χρονιά που πέθανε ο Μαρξ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
