Τέλος η διαδημοτική ΔΕΥΑΚ

Μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχει ολοκληρωθεί και το τελευταίο «διαζύγιο» ανάμεσα στις συνιστώσες της άλλοτε ενιαίας ΔΕΥΑΚ. Ο κεντρικός και ο νότιος δήμος αποκτούν πλέον το δικό τους ΑΦΜ και τη δική τους, ξεχωριστή δημοτική επιχείρηση.

Η εξέλιξη αυτή θεωρείται θετική από τους περισσότερους παράγοντες της πόλης. Η ενιαία οργάνωση δεν λειτούργησε ποτέ αρμονικά. Το πείραμα, όπως γεννήθηκε και προχώρησε, χωρίς τη φροντίδα και την αρωγή της γενικής κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργείου, συνένωσε ανομοιογενείς δομές και κατέληξε να βουλιάξει.

Η υποτιθέμενη «αναβάθμιση» διά της ενοποίησης, τσουβάλιασε τις καποδιστριακές υπηρεσίες με τρόπο που —βοηθούσης και της τοπικής αβελτηρίας— τις καταδίκασε.

Πλέον, κάθε ΔΕΥΑ θα αναζητήσει την τύχη της σε ένα περιβάλλον ήδη υπονομευμένο. Η μεγάλη επένδυση στο έργο ύδρευσης, που θα κάλυπτε ολόκληρο το νησί, αγνοείται κάπου στις ελληνικές καλένδες.

Κι αναρωτιέται κανείς:

Πώς θα αντιμετωπίσει η Κέρκυρα την αυξημένη ζήτηση νερού, με τον πολλαπλασιασμό των επισκεπτών, όταν το δίκτυο παραμένει στα δεδομένα της δεκαετίας του ’90;

Αρκεί άραγε το θρυλούμενο «νοικοκύρεμα» στο κέντρο του νησιού και στην ιστορική πόλη;

Τα ερωτήματα είναι, βεβαίως, ρητορικά. Με την κεντρική εμμονή και την κρυψίνοια που επικρατούν, κανείς από τους δημόσιους ή θεσμικούς παράγοντες δεν θέτει πλέον το έργο των φραγμάτων και της ύδρευσης, αφήνοντας έτσι και το υπουργείο στο απυρόβλητο.

Κι όμως, η υπόθεση του νερού παραμένει ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας σε μια οικονομία που επιβαρύνεται δυσανάλογα σε σχέση με τον μόνιμο πληθυσμό της, όπως αυτός καταγράφεται από την ΕΛΣΤΑΤ.

Η γενική κυβέρνηση, αφού εγκατέλειψε για λίγο τις νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις της, επέστρεψε στο γνώριμο «βλέποντας και κάνοντας» —που, στην πράξη, σημαίνει τίποτα δεν γίνεται.